பி.எம்.இந்தியா

பிரதமர் – இதுவரை எத்தனை போட்காஸ்ட் இடுகைகளை செய்துள்ளீர்கள்?

நிகில் காமத் – 25 சார்.

பிரதமர் – 25?

நிகில் காமத் – ஆம், ஆனால் நாங்கள் அதை மாதத்திற்கு ஒரு முறை மட்டுமே செய்கிறோம்!

பிரதமர் : சரி.

நிகில் காமத் – நான் ஒவ்வொரு மாதமும் ஒரு நாள் போட்காஸ்ட் செய்கிறேன், மீதமுள்ள நாட்களில் எதுவும் இல்லை.

பிரதமர் – யார் செய்கிறார்களோ, அவர்களுக்கு ஒரு மாதம் அவகாசம் கொடுத்து செய்யச் சொல்லுங்கள். இது அவர்களுக்கு வசதியாக இருக்கும்.

நிகில் காமத் – கரெக்ட் சார், நாங்கள் செய்த பெரும்பாலான பாட்காஸ்ட்கள் ஆழமானவை… தொழில்முனைவு பற்றியது. எங்கள் பார்வையாளர்கள் 15-40 வயது பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்கள் முதல் முறையாக தொழில் தொடங்க விரும்புகிறார்கள், எனவே நாங்கள் செயற்கை நுண்ணறிவில் ஒரு அத்தியாயம், மெட்டாவில் ஒரு அத்தியாயம், மருந்து விஷயங்களைப் பற்றி மிகவும் குறிப்பிட்ட தலைப்புகளை நாங்கள் செய்கிறோம், மேலும் பீப்பிள் என்ற தலைப்பில் ஒன்றைத் தொடங்கினோம். இதில், பில் கேட்ஸ் போன்ற சிலருடன் நாங்கள் பேசியுள்ளோம், ஆனால் அவர்கள் சார்ந்துள்ள தொழில்துறையைப் பற்றி மட்டுமே குறிப்பாக நாங்கள் பேசினோம்.

பிரதமர் – முதலாவதாக, போட்காஸ்டில் இது எனது முதல் முறை, எனவே எனக்கும் இந்த உலகம் முற்றிலும் புதியது.

நிகில் காமத் – சார், எனது இந்தி நன்றாக இல்லை என்றால் என்னை மன்னிக்கவும், நான் ஒரு தென்னிந்தியர். நான் பெரும்பாலும் பெங்களூரில் வளர்ந்தேன், என் அம்மாவின் நகரம் மைசூர், எனவே அங்குள்ள பெரும்பாலான மக்கள் கன்னடம் பேசுகிறார்கள், என் தந்தை மங்களூருக்கு அருகில் இருந்து வந்தார். நான் பள்ளியில் ஹிந்தி கற்றுக்கொண்டேன், ஆனால் சரளமாகப் பேசும் அளவுக்கு அது நன்றாக இல்லை, மேலும் பெரும்பாலான தொடர்புகள் வாய்மொழியாக அல்ல என்று மக்கள் கூறுகிறார்கள், எனவே நாம் பேசுவதில் பிரச்சினை இராது என்று நினைக்கிறேன்.

பிரதமர் – பாருங்க, நானும் ஹிந்தி பேசுபவன் இல்லை, நாம் இருவரும் இந்த விஷயத்தில் ஒன்றுதான்.
நிகில் காமத் – எங்கள் இந்த போட்காஸ்ட் ஒரு பாரம்பரிய நேர்காணல் அல்ல. நான் பத்திரிகையாளன் அல்ல. முதல் முறையாக தொழில் புரிய முயற்சிக்கும் நபர்களுடன் நாங்கள் பெரும்பாலும் பேசுகிறோம். எனவே தொழில்துறையில் ஒரு தொழில்முனைவோராக மாற என்ன தேவை, அவர்களுக்கு முதல் முறையாக எங்கு நிதி கிடைக்கும், அவர்கள் கற்றுக்கொள்ள ஆன்லைன் பொருட்களை எங்கு பெறுவார்கள் என்பதை நாங்கள் அவர்களிடம் கூறுகிறோம். எனவே நாங்கள் அந்த மண்டலத்திலிருந்து வருகிறோம், இன்று வழியில் அரசியலுக்கும் தொழில்முனைவோருக்கும் இடையில் இணையாக வரைய முயற்சிப்போம். ஏனென்றால் இந்த இரண்டுக்கும் இடையே இதுபோன்ற பல ஒற்றுமைகள் இருப்பதாக நான் உணர்கிறேன், அவை குறித்து இன்று வரை யாரும் பேசவில்லை. எனவே நாம் அந்தத் திசையில் முன்னோக்கி செல்வோம். எனவே இந்த போட்காஸ்டில் நீங்களே சில கேள்விகளைக் கேட்க விரும்பினால், என்னிடம் நல்ல பதில்கள் எதுவும் இல்லை. ஆனால் நீங்கள் கேட்கலாம். இந்த போட்காஸ்டில் நான் பேச விரும்பும் முதல் விஷயம் உங்கள் வாழ்க்கையின் முதல் பகுதி. பிரதமருக்கு முன், முதலமைச்சருக்கு முன், நீங்கள் எங்கு பிறந்தீர்கள், முதல் 10 ஆண்டுகளில் என்ன செய்தீர்கள். உங்கள் வாழ்க்கையின் முதல் சகாப்தத்தில் சிலவற்றைக் கூற முடிந்தால் கூறலாம்.
பிரதமர் – நான் குஜராத்தில், வடக்கு குஜராத்தின் மெஹ்சானா மாவட்டத்தில் பிறந்தது அனைவருக்கும் தெரியும். வாத்நகர் அங்குள்ள ஒரு சிறிய நகரம். நாங்கள் சிறியவர்களாக இருந்தபோது, மக்கள் தொகை அநேகமாக 15000 மட்டுமே, இது எனக்கு தோராயமாக நினைவிருக்கிறது. நான் அந்த ஊரைச் சேர்ந்தவன். ஆனால், ஒவ்வொருவருக்கும் சொந்த கிராமம் இருப்பது போலவே, எனது கிராமமும் அத்தகைய ஒரு கிராமம்தான். எனது கிராமம் ஒரு வகையான கெய்க்வாட் நிலையில் இருந்தது. எனவே கெய்க்வாட் வகை ஊருக்கு ஒரு சிறப்பு இருந்தது. ஒவ்வொரு கிராமமும் கல்வியில் மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டிருந்தது. ஒரு குளம், ஒரு தபால் அலுவலகம், ஒரு நூலகம், இதுபோன்ற நான்கு அல்லது ஐந்து விஷயங்கள் இருந்தன, அதாவது, கெய்க்வாட் வகை கிராமமாக இருந்தால், இதெல்லாம் நிச்சயமாக இருக்கும், இது அவர்களின் ஏற்பாடு, எனவே நான் கெய்க்வாட் வகை கிராமத்தின் ஆரம்பப் பள்ளியில் படித்தேன், எனவே நான் என் குழந்தைப் பருவத்தில் அங்கேயே தங்கினேன். ஒரு குளம் இருந்தது, எனவே நான் அங்கு நீந்தக் கற்றுக்கொண்டேன். நான் என் குடும்பத்தில் உள்ள அனைவரின் துணிகளையும் துவைத்து வந்தேன், இதன் காரணமாக நான் குளத்திற்கு செல்ல அனுமதி பெற்றேன். பின்னர் பகவத் ஆச்சார்யா நாராயண் ஆச்சார்யா உயர்நிலைப் பள்ளி, பி.என்.ஏ பள்ளி ஆகியவை இருந்தன. இன்றைய கல்வி நிலை போன்று அப்போது இல்லை. அங்கேயே பள்ளிப்படிப்பை முடித்தேன். அப்போது அது 10+2 அல்ல, 11-ம் வகுப்பு. சீன தத்துவஞானி யுவான் சுவாங் எனது கிராமத்தில் வசித்தார் என்று நான் எங்கோ படித்திருந்தேன், எனவே அவரைப் பற்றி ஒரு படம் எடுக்கப்பட இருந்தது, எனவே அந்த நேரத்தில் நான் தூதரகத்திற்கோ அல்லது அங்குள்ள ஒருவருக்கோ ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தேன், சகோதரரே யுவான் சுவாங்கைப் பற்றி ஒரு படம் எடுக்கிறீர்கள் என்று எங்கோ படித்தேன், அவர் எனது கிராமத்தில் வசித்து வந்தார் என்று கூறி, நான் அவரைப் பற்றி குறிப்பிட முயற்சித்தேன். அது பல வருடங்களுக்கு முன்பு.
அதற்கு முன்பு, எனது கிராமத்தில் டேவ் என்ற மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட சகோதரர் இருந்தார். அவர் ஒரு காங்கிரஸ் தலைவர், கொஞ்சம் சோஷலிச சித்தாந்தமும் கொண்டவர், சௌராஷ்டிராவைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர், எனது கிராமத்தில் குடியேறியவர். பள்ளிக் குழந்தைகளாகிய எங்களிடம் அவர், நீங்கள் எங்கு சென்றாலும், ஏதாவது கல்லில் ஏதாவது எழுதப்பட்டிருந்தாலோ அல்லது பொறிக்கப்பட்டிருந்தாலோ, அந்தக் கல்லை சேகரித்து பள்ளியின் இந்த மூலையில் வையுங்கள் என்று கூறுவார். படிப்படியாக, அது ஒரு பெரிய குவியலாக மாறியது, இது மிகவும் பழமையான கிராமம், இங்குள்ள ஒவ்வொரு கல்லுக்கும் ஏதாவது ஒரு கதை அல்லது வேறு ஒன்று உள்ளது என்பது அவரது நோக்கம் என்பதை பின்னர் நான் புரிந்துகொண்டேன். ஒருவேளை அது ஒரு கற்பனையாகக் கூட இருக்கலாம். அதனால் என் கவனமும் அதை நோக்கிச் சென்றது. 2014-ல் நான் பிரதமரான போது, இயல்பாகவே உலகத் தலைவர்கள் மரியாதை நிமித்தமாகப் பேசுவார்கள், எனவே சீன அதிபர் ஜி அவர்களிடம் இருந்து எனக்கு தொலைபேசி அழைப்பு, வாழ்த்துக்கள் போன்றவை வந்தன, அப்போது அவரே நான் இந்தியாவுக்கு வர விரும்புகிறேன் என்று கூறினார். உங்களை வரவேற்கிறேன், கண்டிப்பாக வர வேண்டும் என்று நான் சொன்னேன். ஆனால் நான் குஜராத் செல்ல விரும்புகிறேன் என்றார். அது இன்னும் நல்லது என்று சொன்னேன். நான் உங்கள் கிராமமான வாத்நகருக்கு செல்ல விரும்புகிறேன் என்று கூறினார். நான் என்ன விஷயம் என்று கேட்டேன், உங்களுக்கும் எனக்கும் இடையே ஒரு விசேஷ பந்தம் இருக்கிறது என்று கூறினார். சீன தத்துவஞானியான யுவான் சுவாங் உங்கள் கிராமத்தில் நீண்ட காலம் வாழ்ந்தார், ஆனால் அவர் சீனாவுக்குத் திரும்பி வந்தபோது, எனது கிராமத்தில் தங்கியிருந்தார். அதனால் நம் இருவருக்கும் இடையே இந்தத் தொடர்பு உள்ளது என்று அவர் கூறினார்.

நிகில் காமத் – உங்கள் குழந்தைப் பருவத்தைப் பற்றி மேலும் பல விஷயங்களை நீங்கள் நினைவில் வைத்திருந்தால் கூறலாம், நீங்கள் இளமையாக இருந்தபோது, நீங்கள் ஒரு நல்ல மாணவராக இருந்தீர்களா, அந்த நேரத்தில் உங்கள் ஆர்வங்கள் என்னவாக இருந்தன?
பிரதமர் – நான் மிகவும் சாதாரணமான, சராசரி மாணவன், யாரும் என்னை எந்த வகையிலும் கவனிக்க மாட்டார்கள், ஆனால் எனக்கு வேல்ஜிபாய் சவுத்ரி என்ற ஆசிரியர் இருந்தார், அவர் என்னைப் பற்றி மிகவும் அக்கறை கொண்டிருந்தார், எனவே ஒரு நாள் அவர் என் தந்தையை சந்திக்கச் சென்றார். அவர் என் தந்தையிடம் அவரிடம் நிறைய திறமை இருக்கிறது, ஆனால் அவர் கவனம் செலுத்துவதில்லை, அவர் வெவ்வேறு விஷயங்களைச் செய்கிறார், அவர் எல்லாவற்றையும் மிக விரைவாக கிரகித்துக்கொள்கிறார், ஆனால் பின்னர் தனது சொந்த உலகத்தில் தொலைந்து போகிறார் என்று கூறினார், எனவே வேல்ஜிபாய் என்னிடம் நிறைய எதிர்பார்ப்புகளை வைத்திருந்தார், எனவே என் ஆசிரியர்கள் என்னை மிகவும் நேசித்தார்கள், ஆனால் நான் இன்னும் படிக்க வேண்டியிருந்தது, அதில் போட்டி என்ற அம்சம் இருந்தால், நான் அதிலிருந்து தப்பி ஓடுவேன். எனக்கு அதில் ஆர்வம் இல்லை, தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்று, வெளியேறு, அது அப்படி இருந்தது, ஆனால் நான் வேறு பல செயல்களைச் செய்தேன். புதிதாக ஏதாவது இருந்தால், அதை உடனடியாகப் புரிந்துகொள்வது என் இயல்பு.
நிகில் காமத் – சார், நீங்கள் இன்னும் தொடர்பில் இருக்கும் குழந்தைப் பருவ நண்பர்கள் யாராவது இருக்கிறார்களா?
பிரதமர் – இது கொஞ்சம் விசித்திரமானது போன்றது, நான் மிக இளம் வயதிலேயே வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன், வீட்டை விட்டு வெளியேறுவது என்றால் நான் எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டேன், நான் யாருடனும் தொடர்பில் இல்லை, எனவே ஒரு பெரிய இடைவெளி இருந்தது, எனவே எனக்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லை, எனக்கு யாருடனும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை, என் வாழ்க்கையும் அறியப்படாத அலைந்து திரிந்த நபரின் வாழ்க்கையாக இருந்தது, என்னைப் பற்றி யார் கேட்பார்கள். அதனால் என் வாழ்க்கை அப்படி இல்லை, ஆனால் நான் முதலமைச்சரானதும் என் மனதில் சில ஆசைகள் எழுந்தன. என் பழைய நண்பர்கள் அனைவரையும் முதலமைச்சர் மாளிகைக்கு அழைக்க வேண்டும் என்ற ஆசை எழுந்தது. நான் யாரோ ஒரு பெரிய ஆளாக மாறிவிட்டேன் என்று என் மக்கள் யாரும் உணரக்கூடாது என்பதுதான் அதன் பின்னணியில் உள்ள எனது உளவியல். நான் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கிராமத்தை விட்டு வெளியேறிய அதே நபர், நான் மாறவில்லை, அந்தத் தருணத்தை நான் வாழ விரும்பினேன், அந்த நண்பர்களுடன் உட்கார்ந்து வாழ்வதற்கான வழி இருந்தது. ஆனால் எங்களுக்கிடையே ஒரு பெரிய இடைவெளி இருந்ததால் அவர்களது முகத்தை வைத்தே என்னால் அவரை அடையாளம் காண முடியவில்லை. அவர்களது தலைமுடி நரைத்திருந்தது, குழந்தைகள் வளர்ந்துவிட்டனர். ஆனால் எல்லோரையும் கூப்பிட்டேன். அநேகமாக 30-35 பேர் கூடியிருந்தனர், நாங்கள் ஒரு பெரிய இரவு உணவை சாப்பிட்டோம், அரட்டை அடித்தோம், பழைய குழந்தைப் பருவ நினைவுகளை புதுப்பித்தோம். ஆனால் நான் அதை அவ்வளவாக ரசிக்கவில்லை. நான் ஒரு நண்பரைத் தேடியதால் அதை நான் ரசிக்கவில்லை, ஆனால் அவர் என்னை முதலமைச்சராகப் பார்த்தார். எனவே அந்த இடைவெளி நிரப்பப்படவில்லை, அநேகமாக என்னை ‘து’ என்று அழைக்க என் வாழ்க்கையில் யாரும் இல்லை. நிலைமை அப்படி இருந்தது. எல்லோரும் இன்னும் தொடர்பில் உள்ளனர், ஆனால் அவர்கள் என்னை மிகுந்த மரியாதையுடன் பார்க்கிறார்கள். அவர்களில் ஒருவர் எனது ஆசிரியர் ராஸ் பிஹாரி மணிஹார். 93-94 வயதில் காலமானார். அவர் எப்போதும் எனக்கு கடிதங்கள் எழுதுவார், அவற்றில் ‘து’ எழுதுவார். நான் முதலமைச்சரானதும், எனது பள்ளி நண்பர்களை அழைக்க வேண்டும் என்பதே எனது ஒரே ஆசையாக இருந்தது.
இந்திய மக்களுக்கு உள்ளது போல விசித்திரமாக இருக்கக்கூடிய என்னுடைய இரண்டாவது ஆசை, என் ஆசிரியர்கள் அனைவரையும் பகிரங்கமாக கெளரவிக்க வேண்டும் என்பதாகும். எனவே, சிறு வயது முதல் எனக்கு கற்பித்தவர்கள், பள்ளி செல்லும் வரை எனக்கு ஆசிரியர்களாக இருந்தவர்கள் அனைவரையும் தேடினேன், முதலமைச்சரான பிறகு அவர்களைப் பகிரங்கமாக கௌரவித்தேன். நமது ஆளுநர் சர்மா அவர்களும் அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்தார். குஜராத்தின் முக்கியஸ்தர்கள் அனைவரும் அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்தனர். நான் என்னவாக இருந்தாலும், என்னை உருவாக்குவதில் அவர்கள் ஏதோ ஒரு வகையில் பங்களித்திருக்கிறார்கள் என்ற செய்தி என் மனதில் இருந்தது. அவர்களில் சிலர் பால மந்திரைச் சேர்ந்த எனது ஆசிரியர்களாக இருந்திருக்க வேண்டும், மூத்த ஆசிரியருக்கு 93 வயது, நான் சுமார் 30-32 ஆசிரியர்களை அழைத்தேன், அவர்கள் அனைவரையும் நான் பகிரங்கமாகக் கௌரவித்தேன், அவை என் வாழ்க்கையின் மிகச் சிறந்த தருணங்கள். பின்னர் ஒரு நாள் , என் பெரிய குடும்பம், என் சகோதரர்கள், அவர்களின் குழந்தைகள், சகோதரிகள், அவர்களின் குழந்தைகள், என் குடும்ப உறுப்பினர்களை அழைத்தேன். நான் அவர்களை விட்டுச் சென்றதால் அவர்களை அடையாளம் காணக்கூட என்னால் இயலவில்லை. ஆனால் ஒரு நாள் அனைவரையும் எனது இல்லத்திற்கு அழைத்தேன். என் குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரையும் அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். யாருடைய மகன் இவர், யார் திருமணமானவர் என்று அறிந்துகொண்டேன். ஏனெனில், அவர்களுடன் எனக்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லாததே காரணம். இது நான் செய்த மூன்றாவது காரியம். நான்காவதாக, நான் சங்கத்தில் இருந்தபோது, ஆரம்பத்தில், நான் உணவு பெறும் குடும்பங்களில், நான் உணவு சாப்பிட செல்வேன், பல குடும்பங்கள் எனக்கு உணவளித்தன, ஏனென்றால் என் வாழ்நாள் முழுவதும் எனக்கு சொந்த உணவு ஏற்பாடு இல்லை, நான் இப்படி சாப்பிடுவேன். எனவே நான் அவர்கள் அனைவரையும் அழைத்தேன், எனவே நான் என் சொந்த விருப்பத்தின் பேரில் சில விஷயங்களைச் செய்தேனா என்று நீங்கள் என்னிடம் கேட்டால், எனக்கு 25 ஆண்டுகள் ஆகிறது, நான் இந்த நான்கு விஷயங்களைச் செய்தேன். நான் என் பள்ளி நண்பர்களை அழைத்தேன், நான் வழக்கமாக யாருடைய வீட்டில் உணவு சாப்பிட்டேனோ அவர்களை அழைத்தேன், என் சொந்த குடும்பத்திலிருந்தவர்களை அழைத்தேன், என் ஆசிரியர்களை அழைத்தேன்.
நிகில் காமத் – சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நீங்கள் பெங்களூருக்கு வந்திருந்தீர்கள் என்பது உங்களுக்கு நினைவிருக்காது, உங்கள் தொடக்க நிறுவனத்தைச் சேர்ந்தவர்களைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தீர்கள், கடைசியாக நீங்கள் எங்களைச் சந்தித்த இரவில் நீங்கள் எங்களைச் சந்தித்தீர்கள், அவர்களுடன் உங்களுக்கு 15 நிமிடங்கள் இருப்பதாக அவர்கள் எங்களிடம் சொன்னார்கள், ஆனால் நீங்கள் ஒரு மணி நேரம் உட்கார்ந்திருந்தீர்கள், அப்போதும் கூட நான் உங்களிடம் கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்! பதில்களைக் கொடுப்பதை விட கேள்விகளைக் கேட்பது எளிது என்று நான் நினைக்கிறேன். நான் உங்களுக்கு ஏதாவது சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன், நீங்கள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தீர்கள். சமூகத்தில் சில வகை நபர்கள் மற்றும் சில வயதினருடன் உங்கள் தொடர்பு மிகவும் வலுவாக உள்ளது என்று நீங்கள் நினைக்க வேண்டும் என்றால், நீங்கள் ஒரு வயதுக் குழுவை வரையறுக்க முடிந்தால், அது எதுவாக இருக்கும்?.
பிரதமர் – நரேந்திர பாயை நீங்கள் கண்டுபிடிக்க விரும்பினால், அவரை எங்கே தேடுவீர்கள் என்று என்னிடம் பொதுவாகவே கூறப்பட்டது. 15-20 இளைஞர்களுக்கு மத்தியில் நின்று சிரித்துக் கொண்டிருப்பேன். எனவே அதுவும் என் உருவம்தான், எனவே இன்று நான் எந்தப் பகுதியிலிருந்தும் அல்லது எந்த வயதினரிடமிருந்தும் தூரத்தை உணரவில்லை. இணைப்பு என்ற வார்த்தையைப் பொறுத்தவரை, ஒருவேளை என்னிடம் சரியான பதில் இல்லாமல் இருக்கலாம், ஆனால் நான் தூரத்தை உணரவில்லை.
நிகில் காமத் – நீங்கள் போட்டியை விரும்பவில்லை என்று சொன்னது போல, ஜிட்டு கிருஷ்ணமூர்த்தி போன்றவர்கள், மிகவும் வளர்ந்த சிந்தனையாளர்கள், போட்டி நல்லதல்ல என்று கூறுகிறார்கள். நிறைய போட்டி இருக்கும் அந்த சிந்தனைப் பள்ளியிலிருந்து அரசியலுக்கு வரும் ஒருவர், அதே சித்தாந்தத்தை எவ்வாறு அரசியலில் கொண்டு வர முடியும்.
பிரதமர் – பாருங்கள், குழந்தைப் பருவத்தில் போட்டி இல்லையென்றால் அது சோம்பேறித்தனம்தான். பெரிய தத்துவமோ எதுவுமே இருக்காது. குழந்தைகள் எப்படி பொறுப்பில்லாமல் நடந்து கொள்கிறார்களோ அதே பொறுப்பற்ற முறையில் நானும் நடந்து கொள்வேன். எந்தத் தத்துவமும் என்னை வழிநடத்தியதாக நான் நம்பவில்லை. பரவாயில்லை, அதிக மதிப்பெண்கள் பெறுவேன், அதிக மதிப்பெண்கள் பெறுவேன், நான் ஏன் என்னைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்பட வேண்டும். இரண்டாவதாக, நான் ஒரு குரங்கு வியாபாரியைப் போல இருந்தேன், அந்த நேரத்தில் கைக்கு என்ன கிடைத்ததோ அதைச் செய்வேன், எனவே அப்படி ஏதேனும் போட்டி இருந்தால், நான் அதில் நுழைவேன், நாடகப் போட்டி இருந்தால், நான் அதில் நுழைவேன். அதாவது, நான் இந்த விஷயங்களை இயல்பாக செய்து வந்தேன், என் இடத்தில் திரு பார்மர் என்ற ஆசிரியர் இருந்தார், அதாவது அவர் ஒரு பி.டி ஆசிரியர், உடற்பயிற்சி ஆசிரியர் என்று கூறுவார்கள். நான் தங்கியிருந்த மேன்சனின் ஒரு பகுதியில் ஒரு சிறிய அரங்கம் இருந்தது, எனவே நான் அவரால் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டேன், நான் தவறாமல் அங்கு செல்வேன், அந்த நேரத்தில் நான் மல்லகாம்ப் கற்றுக்கொண்டேன். நான் மல்யுத்தம் கற்றுக் கொண்டிருந்தேன். மல்யுத்தம் மற்றும் ஒரு பெரிய மரத்தூணான மல்லகம்பம், குறிப்பாக மகாராஷ்டிராவில், வலுவான உடலை உருவாக்குவதற்கான சிறந்த பயிற்சியாகும். இது ஒரு தூணில் செய்யும் ஒரு வகையான யோகா, எனவே நான் காலை 5:00 மணிக்கு அவர்களிடம் செல்வேன், அவர்கள் எனக்கு கொஞ்சம் உதவுவார்கள். ஆனால் நான் ஒரு வீரராக மாறவில்லை, நான் அதைச் சிறிது நேரம் செய்தேன், பின்னர் வெளியேறினேன், அது அப்படி இருந்தது.
நிகில் காமத் – அரசியலில் ஒரு அரசியல்வாதியின் திறமை என்று கருதக்கூடிய விஷயங்கள் ஏதேனும் உள்ளதா? தொழில்முனைவைப் போலவே, ஒருவர் ஒரு நிறுவனத்தைத் தொடங்கும்போது, அதற்கு இயல்பாகவே மூன்று அல்லது நான்கு திறமைகள் தேவைப்படுகின்றன. மார்க்கெட்டிங் செய்வதில் சிறந்தவர், விற்பனையில் சிறந்தவர், தொழில்நுட்பத்தில் சிறந்தவர் மற்றும் தயாரிப்புகளை உருவாக்குபவர் போன்றவர். இன்று ஒரு இளைஞன் அரசியல்வாதியாக வேண்டும் என்று விரும்பினால், அவனிடம் நீங்கள் சோதித்துப் பார்க்கக்கூடிய திறமை ஏதாவது இருக்கிறதா, எது அவனிடம் இருக்க வேண்டும்?
பிரதமர் – இவை இரண்டு வெவ்வேறு விஷயங்கள், அரசியல்வாதியாக மாறுவது ஒரு பகுதி, அரசியலில் வெற்றி பெறுவது மற்றொரு விஷயம், எனவே இரண்டு வெவ்வேறு வழிகளில். எனவே ஒன்று அரசியலில் நுழைவது, மற்றொன்று வெற்றிகரமாக இருப்பது, அதற்கு உங்களுக்கு அர்ப்பணிப்பு வேண்டும், உறுதிப்பாடு இருக்க வேண்டும், மக்களின் மகிழ்ச்சி மற்றும் துக்கங்களில் நீங்கள் ஒரு பங்காளியாக இருக்க வேண்டும், நீங்கள் உண்மையில் ஒரு நல்ல அணி வீரராக இருக்க வேண்டும். நான் ஒரு பெரிய போராளி, நான் அனைவரையும் கட்டுப்படுத்துவேன், எல்லோரும் எனக்குக் கீழ்ப்படிவார்கள் வென்று நீங்கள் கூறினால், பின்னர் அவரது அரசியல் வேலை செய்யும், அவர் தேர்தலில் வெற்றி பெறலாம், ஆனால் அவர் ஒரு வெற்றிகரமான அரசியல்வாதியாக வருவார் என்பதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை. இதோ பாருங்கள், நாட்டில், சர்ச்சைகளை உருவாக்கவும் வாய்ப்புள்ளது என்று சில சமயங்களில் நான் நினைப்பதுண்டு. சுதந்திரப் போராட்டம் தொடங்கிய போது, சமூகத்தின் அனைத்துப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களும் அதில் இணைந்தனர். ஆனால் எல்லோரும் அரசியலுக்கு வரவில்லை. சிலர் கல்விக்காகவே தங்கள் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தார்கள். சிலர் கதர் ஆடைக்காக அர்ப்பணித்தார்கள். சிலர் வயதுவந்தோர் கல்விக்காக அர்ப்பணித்தவர்கள். சிலர் பழங்குடியினரின் நலனுக்காக இதுபோன்ற ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளில் ஈடுபட்டனர். ஆனால் சுதந்திர இயக்கம் தேசபக்தியால் ஈர்க்கப்பட்ட ஒரு இயக்கம், இந்தியாவை விடுவிக்க என்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்வேன் என்ற ஆர்வம் அனைவருக்கும் இருந்தது. சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, அவர்களில் பலர் அரசியலுக்கு வந்தனர், ஆரம்பத்தில், அரசியலுக்குப் பிறகு, நம் நாட்டின் அனைத்து முக்கிய தலைவர்களும் சுதந்திரப் போராட்டத்திலிருந்து வெளிவந்த தலைவர்களாக இருந்தனர். எனவே அவர்களின் சிந்தனை, அவர்களின் முதிர்ச்சி, அதன் வடிவம் வேறுபட்டது, முற்றிலும் வேறுபட்டது, அவர்களின் நடத்தை பற்றி நாம் என்ன கேள்விப்பட்டாலும், சமூகத்தின் மீது மிகவும் ஆழமான அர்ப்பணிப்பு உணர்வு இருந்தது, எனவே நல்லவர்கள் அரசியலுக்கு வர வேண்டும், அவர்கள் ஒரு குறிக்கோளுடன் வர வேண்டும், என்பது எனது கருத்து. நீங்கள் ஒரு இலட்சியத்துடன் வந்திருந்தால், உங்களுக்கு எங்காவது ஒரு இடம் கிடைக்கும், லட்சியத்திற்கு அப்பாற்பட்ட பணி இருக்க வேண்டும், அப்போது உங்களுக்கு திறன் இருக்கும்.
இப்போது, இன்றைய சகாப்தத்தின் தலைவர் என்பதற்கான வரையறையைப் பார்த்தால், மகாத்மா காந்தி அதில் பொருந்தவில்லை. ஆளுமை ரீதியாக, அவர் மெலிந்தவர், கிட்டத்தட்ட பேச்சுத் திறன் இல்லாதவர், எனவே அந்தக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், அவர் ஒரு தலைவராக ஆகியிருக்க முடியாது. அப்படியானால் என்ன காரணம்? அவரது செயல்கள் பேசப்பட்டன, இந்தச் சக்தி முழு நாட்டையும் இந்த நபரின் பின்னால் நிற்க வைத்தது, அதனால்தான் இப்போதெல்லாம், ஒரு அரசியல்வாதியின் வடிவம் பெரிய தொழில்முறை பிரிவில் காணப்படுகிறது, அவர் மலர்ந்த உரைகளை வழங்க முடியும், இது சில நாட்களுக்கு வேலை செய்கிறது, மக்களின் கைதட்டல் பெறுகிறார்கள், ஆனால் இறுதியில் செயல்கள் தான் வேலையைச் செய்கின்றன. இரண்டாவதாக, பேச்சு மற்றும் பேச்சாற்றலை விட தகவல் தொடர்பு முக்கியமானது என்பது என் கருத்து. நீங்கள் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கிறீர்கள்? மகாத்மா காந்தி தனது கையில் ஒரு குச்சியை வைத்திருந்தார், அது தன்னை விட உயரமாக இருந்தது, ஆனால் அவர் அகிம்சையை ஆதரித்தார், அது ஒரு பெரிய முரண்பாடு, ஆனால் அவர் தொடர்பு கொண்டார். மகாத்மா காந்தி ஒருபோதும் தொப்பி அணிந்ததில்லை, ஆனால் உலகம் முழுவதும் காந்தி தொப்பியை அணிந்திருந்தது. அவருக்கு தகவல் தொடர்பு சக்தி இருந்தது. மகாத்மா காந்திக்கு ஒரு அரசியல் களம் இருந்தது, அவர் ஒரு அரசியல்வாதி, ஆனால் ஆட்சியாளர் அல்ல. அவர் தேர்தலில் போட்டியிடவில்லை, அவர் ஆட்சியில் இல்லை, ஆனால் அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு கட்டப்பட்ட இடத்திற்கு ராஜ் காட் என்று பெயரிடப்பட்டது.
நிகில் காமத் – சார், நீங்கள் இப்போது சொன்னது, இன்றைய முழு உரையாடலின் புள்ளி என்னவென்றால், அரசியலை தொழில்முனைவு என்று சிந்திக்குமாறு இளைஞர்களுக்கு நாங்கள் சொல்ல விரும்புகிறோம், இதன் முடிவில், 10,000 புத்திசாலி இளம் இந்தியர்கள் உங்கள் வாழ்க்கையால் உந்துதல் பெற்று, இந்தியாவில் ஒரு அரசியல்வாதியாக முயற்சி செய்ய உத்வேகம் பெறுவார்கள் என்று நான் எதிர்பார்க்கிறேன்.
பிரதமர் – அரசியலுக்கு வரும் இதுபோன்ற ஒரு லட்சம் இளைஞர்கள் நாட்டுக்குத் தேவை என்று நான் செங்கோட்டையில் இருந்து கூறினேன். எடுப்பது, பெறுவது, உயர்வது என்பதே குறிக்கோள் என்றால், அதன் ஆயுட்காலம் மிக நீண்டதாக இருக்காது என்று நான் நம்புகிறேன். ஒரு தொழில்முனைவோர் பெறும் முதல் பயிற்சி வளர வேண்டும், இங்கே முதல் பயிற்சி என்பது தன்னை அர்ப்பணித்துக்கொள்வது. தன்னிடம் இருப்பதைக் கொடுப்பது, எனது நிறுவனத்தை அல்லது எனது தொழிலை நான் எவ்வாறு முதன்மையானதாக ஆக்குவது. இங்கே இது நாடு முதலில் என்றாகிறது. இது முற்றிலும் வித்தியாசமானது. நாடு முதலில் என்று நினைப்பவர்களை மட்டுமே சமூகம் ஏற்றுக்கொள்கிறது. இத்தகைய அரசியல் வாழ்க்கை எளிதானது அல்ல. அப்படி இல்லை என்று நம்புபவர்கள், அது சிலரின் தலைவிதி, அவர்கள் எதுவும் செய்ய வேண்டியதில்லை. அவர்கள் உயர்வைப் பெறுகிறார்கள். அதற்கு சில காரணங்கள் இருக்கலாம், நான் அதற்குள் செல்ல விரும்பவில்லை. ஆனால் எங்களிடம் அசோக் பட் என்ற செயற்பாட்டாளர் இருந்தார் என்பது எனக்குத் தெரியும். அவர் தனது வாழ்க்கையின் இறுதி வரை ஒரு சிறிய வீட்டில் வசித்து வந்தார். அவர் பல முறை அமைச்சராக இருந்தார். அவரிடம் சொந்த கார் போன்றவை இல்லை. முன்பு மொபைல் போன்கள் இல்லை, தொலைபேசிகள் மட்டுமே இருந்தன. நீங்கள் அவரை இரவு 3:00 மணிக்கு அழைத்தாலும் அழைப்பு மணி ஒலித்த சிறிது நேரத்திலேயே தொலைபேசியை எடுத்துவிடுவார். நீங்கள் அவரிடம் தகவலை சொல்வீர்கள். பாருங்கள், அந்த நேரத்தில் நான் அரசியலில் இல்லை. ஆனால் அகமதாபாத் – ராஜ்கோட் நெடுஞ்சாலையில் நிறைய விபத்துக்கள் நடந்தன, பகோத்ரா என்று ஒரு இடம் உள்ளது. வாரத்தில் இரண்டு நாட்கள் எனக்கு தொலைபேசி அழைப்புகள் வரும், சகோதரரே இங்கே ஒரு பெரிய விபத்து நடந்துள்ளது என்று. நான் அசோக் பட்டை அழைப்பேன், அவர் சரி என்று சொல்வார். அவர் சிறிது நேரம் கழித்து புறப்படுவார். அவரிடம் வாகனம் அல்லது எதுவும் இல்லை, அவர் லிஃப்ட் கேட்டு வருவார். அவர் டிரக் வண்டியில் ஏறி வருவார். அவர் தனது முழு வாழ்க்கையையும் இப்படியே கழித்தார்.

நிகில் காமத் – எந்த இளைஞனும் அரசியல்வாதியாக வேண்டும் என்று நினைக்கக் கூடாது, அரசியல்வாதியான பிறகு என்ன செய்வேன் என்ற சிந்தனையுடன் வர வேண்டும் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்களா

பிரதமர் – அது அப்படித்தான், பெரும்பாலானவர்கள் அரசியல்வாதிகளாக விரும்பவில்லை, நான் எம்.எல்.ஏ ஆக விரும்புகிறேன், நான் மாநகராட்சி மன்ற உறுப்பினராக விரும்புகிறேன். நான் எம்.பி ஆக விரும்புகிறேன் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். அது வேறு வகை. அரசியலில் நுழைவதற்கு தேர்தலில் போட்டியிட வேண்டிய அவசியமில்லை. இது ஜனநாயகத்தின் நடைமுறை, உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால், போட்டியிடுங்கள், சாதாரண மக்களின் இதயங்களை வெல்வதுதான் வேலை, பின்னர் தேர்தலில் வெற்றி கிடைக்கும். சாதாரண மக்களின் இதயங்களை வெல்வதற்கு ஒருவர் அவர்களின் வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும், அவர்களுடன் தங்களின் வாழ்க்கையை இணைக்க வேண்டும். அத்தகைய நபர்கள் இன்றும் நாட்டில் உள்ளனர்.

நிகில் காமத் – இன்றைய இளம் அரசியல்வாதிகளைப் பற்றி நீங்கள் பேசினால், யாரிடமாவது நிறைய திறமைகள் இருப்பதை நீங்கள் காண்கிறீர்களா?

பிரதமர் – ஏராளமானவர்கள் இருக்கிறார்கள், ஏராளமானவர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் முழு முயற்சியையும் செலுத்துகிறார்கள், இரவு பகலாக கடினமாக உழைக்கிறார்கள், இயக்கமுறையில் வேலை செய்கிறார்கள்.

நிகில் காமத் – உங்கள் மனதில் இருக்கும் ஒரு மனிதர்பற்றி .

பிரதமர் – நான் பெயர்களைச் சொன்னால், அது பலருக்கு அநீதியை ஏற்படுத்தும். எனவே நான் யாருக்கும் அநீதி இழைக்காமல் இருப்பது எனது பொறுப்பு, பாருங்கள், எனக்கு முன்னால் பல பெயர்கள், பல முகங்கள், பலரின் விவரங்கள் எனக்குத் தெரியும்.

நிகில் காமத் – மக்களுடன் இருப்பது, அவர்களுக்காக உணர்வது, அந்த ஒத்துணர்வு, அனுதாபம் ஆகியவை உங்கள் குழந்தைப் பருவத்தில் உங்களை அப்படி ஆக்கிய விஷயங்கள் ஏதேனும் இருந்தனவா?

பிரதமர் – இதன் பொருள்

நிகில் காமத் – நீங்கள் அரசியல்வாதியாக வேண்டும் என்றால் அது உங்களைப் பற்றியது அல்ல, நீங்கள் இரண்டாம் பட்சம், நீங்கள் யாருக்காக அரசியல்வாதியாக இருக்கிறீர்களோ அவர்களுக்கே உங்கள் முதல் முன்னுரிமை என்று நான் சொல்கிறேன். உங்கள் குழந்தைப் பருவத்தில் இப்படி ஏதாவது இருந்ததா?

பிரதமர் – நான் என் வாழ்க்கையை உருவாக்கவில்லை என்பது உண்மைதான், சூழ்நிலைகள் அதை உருவாக்கியுள்ளன. குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கையின் ஆழத்திற்குள் செல்ல நான் விரும்பவில்லை, ஏனென்றால் எனது குழந்தைப் பருவம் வேறுபட்டது. ஆனால் அந்த வாழ்க்கை எனக்கு நிறைய கற்றுக்கொடுக்கிறது, ஒருவேளை அது ஒரு வகையில் எனது மிகப்பெரிய பல்கலைக்கழகமாக இருக்கலாம். பிரச்சனை என்பது எனக்குக் கற்பிக்கும் ஒரு பல்கலைக் கழகம். நான் பிரச்சனைகளை நேசிக்கக் கற்றுக் கொண்டிருக்கலாம். அது எனக்கு நிறையக் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறது. தாய்மார்களும் சகோதரிகளும் தலையில் பானைகளைச் சுமந்து, இரண்டு முதல் மூன்று கிலோமீட்டர் நடந்து சென்று தண்ணீர் எடுப்பதைப் பார்த்த மாநிலத்திலிருந்து நான் வருகிறேன். சுதந்திரம் அடைந்து 75 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, என்னால் தண்ணீர் வழங்க முடியுமா என்று நான் நினைக்கிறேன். எனது இந்த செயல்பாடு அந்த உணர்வுகளில் இருந்து பிறந்தது. இதற்கு முன்பும் திட்டங்கள் இருந்திருக்க வேண்டும், நான் திட்டங்கள் என்று கூறவில்லை, மக்கள் இதற்கு முன்பும் கனவுகளைக் கண்டிருக்க வேண்டும், ஆனால் அந்தக் கனவுகளுக்காக நான் என்னையே தியாகம் செய்கிறேன். அது யாருடைய கனவாக இருந்தாலும் சரி, அந்தக் கனவு சரியானது என்றால், நாட்டுக்காக ஏதாவது வெளிவர என்னை தியாகம் செய்வது எனது வேலை. நான் முதலமைச்சரான போது, நான் ஒரு உரையை நிகழ்த்தினேன், கடினமாக உழைப்பதில் கொஞ்சமும் சோர்வடையமாட்டேன். இரண்டாவதாக, எனக்காக நான் எதையும் செய்ய மாட்டேன், மூன்றாவதாக, நான் ஒரு மனிதன், நான் தவறுகள் செய்திருப்பேன், ஆனால் கெட்ட நோக்கங்களுடன் தவறு செய்ய மாட்டேன், இவற்றை என் வாழ்க்கையின் மந்திரமாக மாற்றிக் கொண்டேன். தவறுகள் நடக்கும், நானும் தவறுகள் செய்வேன், நானும் ஒரு மனிதன்தான், நான் கடவுள் அல்ல. நீங்கள் ஒரு மனிதராக இருந்தால், தவறுகள் நடக்கும், நான் கெட்ட நோக்கத்துடன் தவறு செய்ய மாட்டேன், இது எப்போதும் என் நம்பிக்கை.

நிகில் காமத் – உங்களுக்கு மிக முக்கியமானதாக உங்களுக்குள் இருக்கும் உங்கள் நம்பிக்கை, 20 ஆண்டுகளுக்கு முன் நீங்கள் நினைத்த நம்பிக்கைகள், இன்று மாறினால், அது நல்ல விஷயம் என்று நினைக்கிறீர்களா? அல்லது கெட்ட விஷயம் என்று நினைக்கிறீர்களா?

பிரதமர் – எந்த மாதிரி?

நிகில் காமத் – உதாரணமாக, இன்று எனக்கு 38 வயதாகிறது என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள், எனக்கு அநேகமாக 20 வயதாகி இருந்தபோது, முதலாளித்துவம் உலகின் சரியான வழி என்று நான் நினைத்தேன், இப்போது எனக்கு 38 வயதாகிவிட்டது, ஒருவேளை நான் என் மனதை மாற்றிக்கொள்ள விரும்பலாம், 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நீங்கள் என்ன சொன்னீர்கள் என்பதை மக்கள் மனதில் வைத்திருக்கிறார்கள், ஆனால் அதிக தரவுகளுடன், இது பரிணாம மாற்றம் என்று நான் உணர்கிறேன். மக்கள் முன்பு என்ன நினைத்தார்கள் என்பது அவர்களின் மனதில் மாறுகிறது. ஆனால் நான் இன்னும் முதலாளித்துவத்தை நம்புகிறேன், நான் இந்த உதாரணத்தை அப்படியே தருகிறேன், இன்று நீங்கள் நம்பாமல், ஆனால் 10 அல்லது 20 ஆண்டுகளுக்கு முன் நீங்கள் நம்பிய அத்தகைய நம்பிக்கைகள் ஏதேனும் உங்களிடம் உள்ளதா.

பிரதமர் – இரண்டு விஷயங்கள் உள்ளன, ஒன்று சிலர் கடந்து செல்லும் வாகனத்தைப் போல நிறத்தை மாற்றிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள், நான் அந்த நபர் அல்ல. நான் ஒரே சிந்தனையுடன் வளர்ந்துள்ளேன், எனது சித்தாந்தத்தை மிகக் குறைந்த வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்றால், அது நாடு முதன்மையானது. நாடு முதலில் என்பது எனது முழக்கம் என்றால், அதில் எது பொருந்துகிறதோ, அது என்னை சித்தாந்தத்தின் தளைகளில் கட்டாது, பாரம்பரியங்களின் தளைகளில் கட்டாது, என்னை முன்னோக்கி எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டதால் நான் அதைச் செய்கிறேன். நான் பழைய விஷயங்களை விட்டுவிட வேண்டும் என்றால், நான் அவற்றை விட்டுவிடத் தயாராக இருக்கிறேன், புதிய விஷயங்களை ஏற்க நான் தயாராக இருக்கிறேன், ஆனால் அளவுகோல் நாடு முதன்மையானது. என் அளவுகோல் ஒன்று, நான் அளவுகோலை மாற்றுவதில்லை.

நிகில் காமத் – நான் இதை இன்னும் கொஞ்சம் மேலே எடுத்துச் சென்றால், அது அரசியல்வாதியின் சித்தாந்தம் காரணமாக அவர் பின்தொடர்பவர்களைப் பெறுகிறாரா, அரசியல்வாதி நகலெடுக்கும் சமூகத்தின் சித்தாந்தம் காரணமாக அவர் பின்தொடர்பவர்களைப் பெறுகிறாரா?

பிரதமர் – சித்தாந்தத்தை விட லட்சியவாதம் முக்கியமானது. சித்தாந்தம் இல்லாமல் அரசியல் இருக்க முடியும் என்று நான் சொல்லவில்லை, ஆனால் லட்சியவாதம் மிகவும் தேவை. உதாரணமாக, சுதந்திரத்திற்கு முன் என்ன சித்தாந்தம் இருந்தது, சுதந்திரத்திற்கான ஓர் இயக்கம் இருந்தது. சுதந்திரம் மட்டுமே சித்தாந்தம், காந்திஜியின் பாதை வேறு, அவரது சித்தாந்தம் சுதந்திரம். சாவர்க்கரின் பாதை வேறு.

நிகில் காமத் – அரசியல்வாதி ஆவதற்கு தடித்த தோல் தேவை என்று மக்கள் கூறுகிறார்கள். இதை எப்படி வளர்த்துக் கொள்வது? மக்கள் பின்தொடர்வார்கள், பொதுவில் உங்களைப் பற்றி மோசமான விஷயங்களைச் சொல்வார்கள், உங்களைப் பற்றிய கதைகளை உருவாக்குவார்கள். ஒரு சாதாரண நபருக்கு இது ஒரு புதிய அனுபவம். இதை எப்படிக் கற்றுக் கொள்வது?

பிரதமர் – அரசியலுக்கு உணர்வுபூர்வ ஆட்கள் தேவை. ஒருவருக்கு நல்லது நடந்தால் சந்தோஷப்படுபவர்கள் நமக்குத் தேவை. இரண்டாவது பிரச்சனை குற்றச்சாட்டுகள் மற்றும் எதிர் குற்றச்சாட்டுகள். ஒரு ஜனநாயகத்தில், உங்கள் மீது குற்றச்சாட்டுகள் இருக்கும் என்பதை நீங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும், பல வகையான குற்றச்சாட்டுகள் இருக்கும், ஆனால் நீங்கள் சரியாக இருந்தால், நீங்கள் எந்த தவறும் செய்யவில்லை என்றால், நீங்கள் எந்த பிரச்சனையையும் எதிர்கொள்ள மாட்டீர்கள்.

நிகில் காமத் – ஐயா, நீங்கள் சமூக ஊடகத்திற்கு முந்தைய அரசியலில் முதல்வராக இருந்துள்ளீர்கள், சமூக ஊடகத்திற்குப் பிந்தைய அரசியலில் பிரதமராக இருக்கிறீர்கள் . இந்த நேரத்தில், சமூக ஊடகங்கள் அவ்வளவு முக்கியமானதாக இல்லாத முந்தைய காலங்களிலும், இன்றைய காலத்திலும் அரசியல் எவ்வாறு மாறியுள்ளது என்பதை நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள். அரசியல்வாதியாக விரும்பும் ஒரு இளைஞனுக்கு இதைப் பற்றியும் சமூக ஊடகத்தை எவ்வாறு பயன்படுத்துவது என்பது பற்றியும் நீங்கள் சில ஆலோசனைகளை வழங்க முடியுமா .

பிரதமர் –சில நேரங்களில் மக்கள் என்னிடம் கேட்கிறார்கள், நான் சிறு குழந்தைகளைச் சந்திக்கும் போது, அவர்கள் என்னிடம் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கிறார்கள், எனக்கும் அவர்களுடன் அரட்டை அடிக்க பிடிக்கும், சில நேரங்களில் 8-9 ஆம் வகுப்பு வரையிலான குழந்தைகள் என்னைச் சந்திக்க வருகிறார்கள், சில நேரங்களில் ஒரு குழந்தை என்னிடம் கேட்கிறது, ஐயா, நீங்கள் உங்களை தொலைக்காட்சியில் பார்க்கும்போது எப்படி உணர்கிறீர்கள், சில குழந்தைகள் என்னிடம் வந்து நீங்கள் இரவும் பகலும் மிகவும் அவதூறு செய்யப்படுகிறீர்கள், அப்போது நீங்கள் எப்படி உணர்கிறீர்கள், என்று கேட்கிறார்கள். நான் அவர்களிடம் ஒரு நகைச்சுவையைச் சொல்கிறேன், நான் அகமதாபாத்காரன் என்று சொல்கிறேன், எங்கள் அகமதாபாத் மக்களுக்கு ஒரு தனித்துவமான அடையாளம் உள்ளது, அவர்களுக்கு பல பிரபலமான நகைச்சுவைகள் உள்ளன. அகமதாபாத்காரர் ஒருவர் ஸ்கூட்டரில் சென்று கொண்டிருந்தார், அவர் யாருடனோ மோதினார், முன்னால் இருந்தவர் கோபமடைந்ததால் வாக்குவாதம் ஏற்பட்டது, அவர் திட்ட ஆரம்பித்தார். இந்த அகமதாபாத்காரர் தனது ஸ்கூட்டருடன் நின்று கொண்டிருந்தார், இன்னொருவர் திட்டிக்கொண்டே இருந்தார், இதற்கிடையில் ஒருவர் வந்து நண்பரே நீங்கள் என்ன வகையான நபர், அவர் திட்டுகிறார், நீங்கள் இப்படி நிற்கிறீர்கள். அப்புறம் இன்னொருத்தர் திட்டுபவன் எதையும் சாதிக்கமாட்டான், இவர் அசல் அகமதாபாத்காரர். தம்பி, அவர் திட்டுகிறார், அவரிடம் எது இருக்கிறதோ அதைக் கொடுகிறார், என்னிடம் என்ன இருக்கிறதோ அதை நான் கொடுக்கிறேன். அதனால் நானும் முடிவு செய்துவிட்டேன். நீங்கள் சத்தியத்தின் அடிப்படையில் இருக்க வேண்டும், உங்கள் இதயத்தில் எந்த பாவமும் இருக்கக்கூடாது என்று நான் சொன்னேன்.

நீங்கள் அரசியலில் இல்லாமல் அலுவலகத்தில் வேலை செய்கிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள், அங்கு இது நடக்கவில்லையா? ஒரு பெரிய குடும்பத்திலும், இரண்டு சகோதரர்களுக்கிடையே சில பதற்றம் ஏற்பட்டால், அது நடக்கிறதா இல்லையா, இது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு துறையிலும், அதிகமாகவோ குறைவாகவோ நடக்கிறது, எனவே, அதன் அடிப்படையில் தடித்த தோல் இருப்பதாக நாம் நினைக்கக்கூடாது. ஒருவர் மிகவும் உணர்திறன் கொண்டவராக இருக்க வேண்டும், பொது வாழ்க்கையில் உணர்திறன் இல்லாமல், நீங்கள் மக்களுக்கு நல்லது செய்ய முடியாது. சமூக ஊடகங்கள் ஜனநாயகத்தின் ஒரு பெரிய சக்தி என்று நான் நம்புகிறேன். முன்பெல்லாம், ஒரு சிலர் மட்டுமே உங்களிடம் தெரிவித்தனர், நீங்கள் அதை உண்மை என்று நம்பினீர்கள், அப்போதும் நீங்கள் சிக்கிக் கொண்டீர்கள். 1 லட்சம் பேர் இறந்தார்கள் என்று யாராவது சொன்னால், நீங்கள் நம்புகிறீர்கள் அதை சரிபார்க்க உங்களுக்கு நேரம் இல்லை. இன்று உங்களுக்கு மாற்று வழி இருக்கிறது, இந்த செய்தி வந்திருந்தால், அது எங்கிருந்து வந்தது என்பதை நீங்கள் சரிபார்க்கலாம். உங்கள் செல்பேசியில் எல்லாமே இருக்கிறது. கொஞ்சம் கவனம் செலுத்துங்கள், நீங்கள் உண்மையை மிக எளிதாக அடைய முடியும், அதனால்தான் ஜனநாயகத்தை வலுப்படுத்தும் பணியை சமூக ஊடகங்கள் மூலம் செய்ய முடியும். நான் அமைப்பு வேலைகளைச் செய்தபோது, எதுவாக இருந்தாலும், ஜனசங்கவாதிகளாகிய நாங்கள் அந்த நேரத்தில் அரசியலில் இல்லை, நாங்கள் எதுவும் செய்யாவிட்டாலும் அவதூறு செய்யப்பட்டோம். பஞ்சம் வந்தபோதும் அரசியல்வாதிகள் திட்டினார்கள். எனவே அந்த காலங்களில் இதே விஷயம் நடந்தது, ஆனால் அது அச்சு ஊடகங்களாக இருந்தபோது, அதற்கு அவ்வளவு சக்தி இருந்தது, சமூக ஊடகங்கள் சற்று முன்பும் இருந்தன, இன்றும் உள்ளன, ஆனால் இன்று உண்மையைக் கண்டறிய உங்களிடம் மிகப் பெரிய சாதனம் உள்ளது, பல மாற்றுப் பாதைகள் திறந்துள்ளன. இன்றைய இளைஞர்கள் பெரும்பாலும் இந்த விஷயங்களை சரிபார்க்கிறார்கள்.

இன்றைய குழந்தைகளை நான் சந்திக்கும் போது, அவர்கள் விண்வெளியில் அதிக ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள் என்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக உள்ளது. சந்திரயான் விண்கலத்தின் வெற்றி எனது நாட்டு இளைஞர்களிடையே புதிய உத்வேகத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. ககன்யானின் கால அட்டவணையைப் பற்றி அறிந்த பல குழந்தைகளை நான் சந்திக்கிறேன். சமூக ஊடகங்களின் சக்தியை நான் பார்த்திருக்கிறேன். ககன்யானுக்கு என்ன நடக்கிறது, விண்வெளி வீரர்களுக்கு என்ன நடக்கிறது, யாருடைய பயிற்சி நடக்கிறது, 8 மற்றும் 9 ஆம் வகுப்பு குழந்தைகளுக்கு இது பற்றி தெரியும். இதன் பொருள் சமூக ஊடகங்கள் புதிய தலைமுறைக்கு மிகப் பெரிய சக்தியாக மாறி வருகின்றன. அதை நான் பயனுள்ளதாக கருதுகிறேன். நான் அரசியல் களத்தில் நுழைந்தபோது, நான் மிகவும் இளமையாக இருந்தேன், எனவே நான் அவதூறு செய்யப்படுவேன் என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை, ஆனால் நான் முட்டாள்தனமான கேள்விகளைக் கேட்டேன், மக்கள் ஏன் இதைச் சொல்கிறார்கள், அவர்கள் ஏன் இதைச் செய்கிறார்கள் என்று நான் நினைத்தேன், பின்னர் படிப்படியாக இந்த துறை அப்படிப்பட்டது, நீங்கள் இதில் வாழ வேண்டும் என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.

நிகில் காமத்- இப்போதெல்லாம் நிறைய குழந்தைகள் தங்களுக்கு கவலை இருப்பதாக கூறுகிறார்கள், எனக்கும் அது உள்ளது, நான் உங்களுடன் உட்கார்ந்து பேசுவதை நான் பதற்றமாக உணர்கிறேன், நான் என்ன சொல்வேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, நீங்கள் எப்படி உணர்வீர்கள், இது எனக்கு ஒரு கடினமான உரையாடல் என்று உங்களுக்குத் தெரியும். நிறைய குழந்தைகள் பதற்றத்தைப் பற்றி பேசுகிறார்கள், அது உங்கள் வாழ்க்கையிலும் வருகிறது, அது உங்கள் குழந்தை பருவத்தில் வந்தபோது நீங்கள் அதை என்ன செய்தீர்கள்.

பிரதமர் – அது அப்படி இருந்திருக்க வேண்டும், அதற்கு கடவுள் எனக்கான சில கதவுகளை மூடி வைத்திருக்கிறார் என்று அர்த்தமல்ல. அவர் யாருக்கு எதைக் கொடுக்கிறாரோ, அதை எனக்கும் கொடுத்திருக்க வேண்டும். பாருங்கள், இந்த விஷயங்களை நிர்வகிக்க ஒவ்வொருவருக்கும் வெவ்வேறு திறன்களும் வெவ்வேறு பாணிகளும் உள்ளன.

நிகில் காமத் – நான் உங்களிடமிருந்து இதைக் கற்றுக்கொள்ள விரும்பினால், அதை நான் எவ்வாறு செய்ய முடியும்?

பிரதமர் – எதையும் ஆய்வறிக்கை வடிவில் சொல்வது மிகவும் கடினம். ஆனால் எனது உணர்ச்சிகளிலிருந்தும், எனது இயல்பான மனித இயல்புகளிலிருந்தும் விலகி இருக்க வேண்டிய நிலையில் நான் இருக்கிறேன். இவை அனைத்திற்கும் மேலாக நான் இருக்க வேண்டும். 2002 – ம் ஆண்டு நடந்த குஜராத் தேர்தல் எப்படி என் வாழ்வின் மிகப்பெரிய தேர்வாக இருந்ததோ, அதேபோல் என் வாழ்க்கையில் நான் போராடிய போதும், மற்றவர்களை போராட வைத்தபோதும் கூட, தேர்தலில் வெற்றி பெற பல வாய்ப்புகள் கிடைத்தன. எனவே என் வாழ்க்கையில் நான் ஒருபோதும் தொலைகாட்சி பார்த்ததில்லை. முடிவு வரவில்லை. எதுவும் இல்லை. இரவு 11-12 மணியளவில், எனது வீட்டிற்கு கீழே உள்ள முதல்வர் பங்களாவுக்கு வெளியே டிரம்ஸ் சத்தம் வரத் தொடங்கியது. மதியம் 12:00 மணி வரை எனக்கு எந்த தகவலும் கொடுக்க வேண்டாம் என்று நான் மக்களிடம் கூறினேன். பின்னர் எங்கள் செயல்பாட்டாளர் ஒரு கடிதத்தை அனுப்பினார். ஐயா, நீங்கள் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையுடன் முன்னிலை வகிக்கிறீர்கள். எனவே எனக்குள் எதுவும் நடந்திருக்காது என்று நான் நம்பவில்லை. ஆனால் அதை ஆக்கிரமித்த சில எண்ணங்கள் எனக்கு இருந்தன. எனவே, அதை அமைதியின்மை என்று கூறுவதா? அதை பதற்றம் என்று கூறுவதா? அது வித்தியாசமான உணர்வாக இருந்தது. இதேபோல், எனது பகுதியில் ஐந்து இடங்களில் குண்டு வெடிப்புகள் நடந்தன. ஒரு முதலமைச்சராக எனது நிலைமை எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம். எனவே நான் காவல்துறை கட்டுப்பாட்டு அறைக்கு செல்ல விரும்புகிறேன் என்று கூறினேன். ஆனால் எனது பாதுகாப்பு அதிகாரிகள் ஐயா, நீங்கள் எங்கு செல்கிறீர்கள் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது என்று கூறி மறுத்துவிட்டனர். என்ன நடந்தாலும் நான் செல்ல வேண்டும் என்று கூறினேன். அவர்கள் மிகவும் கவலைப்பட்டார்கள். இறுதியாக, நான் காரில் அமர்ந்தேன். பின்னர் அவர்கள் சென்றனர். முதலில் மருத்துவமனை செல்ல வேண்டும் என்று கூறினேன். அதற்கு பாதுகாப்பு அதிகாரிகள் மருத்துவமனையிலும் குண்டு வெடிப்பு நடந்துள்ளது எனக் கூறினார்கள். என்ன நடந்தாலும் நான் அங்கு செல்லவேண்டும் என்று கூறினேன். எனவே, எனக்குள் அமைதியின்மை, பதற்றம் இருக்கும் என்று நீங்கள் கூறலாம். ஆனால், எனது வழி என்னவென்றால், நான் எனது பணியில் மூழ்கிவிடுவேன். எனவே, நான் அதை வேறு வடிவத்தில் அனுபவிக்கிறேன். ஒருவேளை, அதில் எனக்கு பொறுப்புணர்வு கிடைக்கிறது எனக் கருதுகிறேன்.

2002-ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 24-ம் தேதி என் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக சட்டப்பேரவை உறுப்பினராக ஆனேன். பிப்ரவரி 27-ம் தேதி முதல் முறையாக சட்டப்பேரவைக்குச் சென்றேன். நான் மூன்று நாட்கள் சட்டப்பேரவை உறுப்பினராக இருந்தேன். திடீரென்று கோத்ராவில் ஒரு பெரிய சம்பவம் குறித்த செய்தி வரத் தொடங்கியது. ஒரு ரயில் தீப்பிடித்தது தொடர்பான அந்த செய்தி மெதுவாக வந்து சேர்ந்தது. அதனால் நான் என்ன சொன்னாலும் இயல்பான அமைதியின்மையுடன் தெரிவித்தேன். ஏனென்றால், எனக்கு கவலையாக இருந்தது. நான் சபையில் இருந்து வெளியே வந்தவுடன், நான் கோத்ராவுக்கு செல்ல விரும்புகிறேன் என்று கூறினேன். எனவே, நாம் இங்கிருந்து பரோடா செல்வோம். பரோடாவில் இருந்து ஒரு ஹெலிகாப்டரை எடுத்துக்கொள்வோம் என்று கூறினேன். பின்னர் அவர்கள் தங்களிடம் ஹெலிகாப்டர் இல்லை என்று கூறியதையடுத்து, வேறு யாருடைய ஹெலிகாப்டராவது இருக்கிறதா? என்று பார்க்குமாறு கூறினேன். ஒருவேளை ஓ.என்.ஜி.சி.யிடம் ஹெலிகாப்டர் ஒன்று இருக்கலாம். அது ஒற்றை எஞ்சின் கொண்ட ஹெலிகாப்டர் என்பதால், மிக முக்கிய பிரமுகர்களுக்கு அதனைப் பயன்படுத்த முடியாது எனக் கூறி மறுத்துவிட்டார்கள். அதற்கு நான் மிக முக்கிய பிரமுகர் இல்லை, சாமானிய மனிதன் என்று கூறினேன். இதனை நான் தெரிவித்த போது அதிகாரிகளுடன் பெரிய வாக்குவாதம் நடைபெற்றது. எது நடந்தாலும் அது எனது பொறுப்பு என்று எழுத்துப்பூர்வமாக தருகிறேன் என்று கூறினேன். பின்னர் அந்த ஒற்றை என்ஜின் கொண்ட ஹெலிகாப்டரில் கோத்ரா சென்றடைந்தேன். இப்போது அப்போது அங்கு நான் கண்ட அந்த வேதனையான காட்சி, உயிரிழந்த நிலையில் இருந்த பலரது உடல்கள் உடல்கள். நீங்கள் கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள், நானும் ஒரு மனிதன், நானும் நடக்கவிருந்த அனைத்தையும் கடந்து வந்துள்ளேன். ஆனால் நான் அத்தகைய இக்கட்டான சூழலில் அமர்ந்திருக்கிறேன் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் எனது உணர்வுகளை, மனிதர்களின் இயல்பான மனநிலையை, இவை அனைத்திலிருந்தும் விலக்கி வைக்க வேண்டும். அனைத்தையும் கடந்து, என்னால் முடிந்ததைச் செய்வதன் மூலம் எனது மனநிலையை ஒருநிலைப்படுத்த முயற்சித்தேன். ஆனால் தேர்வு குறித்த விவாத நிகழ்ச்சியில் நான் மாணவர்களுடன் கலந்துரையாடிய போது, அவர்களின் பாடங்களை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சகோதரர்களே, நீங்கள் ஏதாவது சிறப்பாகச் செய்யப் போகிறீர்கள் என்பதை உங்கள் மனதிலிருந்து அகற்றுங்கள். நீங்கள் உங்கள் வழக்கமான செயல்பாட்டின் ஒரு பகுதியைச் செய்கிறீர்கள். தேர்வு நடைபெறும் தினத்தன்று, விசேஷமான புதிய ஆடைகளை அணியாமல் வழக்கம் போலவே செல்லுங்கள் என்று கூறினேன்.

நிகில் காமத் – எது மோசமான வழக்கு? மோசமான வழக்கு என்றால் என்ன நடக்கும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?

பிரதமர் – இல்லை. வாழ்வா? சாவா? என்பது பற்றி நான் ஒருபோதும் சிந்தித்ததில்லை. பதிவு செய்து கொண்டு வாழ்க்கையை வாழ்பவர்களுக்கானதாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அதனால் என்னால் இதற்கு பதில் கூற முடியாமல் போகலாம். ஏனெனில், உண்மையில், நான் இந்த நிலைக்கு வருவேன் என்று நினைத்துப் பார்த்ததில்லை. அதற்காக நான் எதுவும் அதற்கென செய்யவில்லை. அதனால்தான் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. நான் முதல்வரானதும், எவ்வாறு அந்த பதவிக்கு வந்தேன் என்று நினைத்து ஆச்சர்யம் அடைந்தேன். எனவே, இது என் வாழ்க்கையின் பாதை அல்ல என்பதும், எனக்கு ஒரு பொறுப்பு கிடைத்துள்ளது என்பதையும் உணர்ந்துள்ளேன். எனவே, நான் அந்த பொறுப்பை நிறைவேற்றுகிறேன். அதை சிறப்பாக செய்வதே எனது நோக்கம். ஆனால் இந்தப் பதவிக்காக நான் எதையும் செய்யவில்லை.. அதனால்தான் என்னால் அந்தக் கணக்கீடுகளைச் செய்ய முடியவில்லை. இயல்பான வாழ்க்கையில் என்ன நடக்கிறது என்பதற்கு நான் ஒரு விதிவிலக்காக இருக்கிறேன். ஏனென்றால், எனது வாழ்வின் பின்னணியில் அப்படி ஒருபோதும் சிந்திக்க முடியாது. ஒருமுறை ஒருவர் என்னிடம் எனது பின்னணி என்னவென்று வினவினார். நான் ஒரு தொடக்கப் பள்ளி ஆசிரியராக இருந்திருந்தால், எனது தாயார் அக்கம் பக்கத்தில் வெல்லம் விற்றிருப்பார், எனது மகன் ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்துள்ளான் எனக் கூறி, அனைவருக்கும் வெல்லம் கொடுத்திருப்பார். எனவே, எனக்கு அதற்கான பின்னணி இருந்தது. அதனால்தான் எனக்கு இதுபோன்ற கனவுகள் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை. எனவே இது போன்று நடக்கவில்லை என்றால், வேறு என்ன நடந்திருக்கும் என்பது போன்ற சிந்தனைகள் என் மனதில் அதிகம் வரவில்லை.

நிகில் காமத் – வெற்றியை விட தோல்வியிலிருந்து நாம் அதிகம் கற்றுக்கொள்கிறோம் என்று நீங்கள் முன்பு கூறியது போல, இதுபோன்ற சில தோல்விகள் குறித்து பேச விரும்புகிறீர்களா?

பிரதமர் – சந்திரயான்-2 விண்ணில் செலுத்தப்படவேண்டிய தினத்தில், ஐயா, நீங்கள் அங்கு செல்லக்கூடாது என்று பலர் என்னிடம் சொன்னார்கள். நான் ஏன் என்று கேட்டதற்கு, ஐயா, இது நிச்சயமற்றது. உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு நாடும் தோல்வியடைந்து வருகிறது. நான்கு அல்லது ஆறு முறை முயற்சித்த பிறகு தான் வெற்றி பெற முடிகிறது. நீங்கள் அங்கு சென்று ஏதாவது நடந்தால் என்று கூறியதற்கு, அது என்ன என்று நான் கேட்டேன். அவப்பெயருக்கு நான் பொறுப்பல்லவா? நான் அங்கு சென்றேன். என்ன நடந்தது என்றால், சந்திரயான் விண்கலம் விண்ணில் செலுத்தப்பட்ட போது கடைசி நொடியில் ஒத்தி வைக்கப்பட்டது. வெளியே அமர்ந்திருந்த அனைவரும் கவலையடைந்தனர். பிரதமரிடம் சொல்ல யாருக்கும் துணிச்சல் இல்லை. ஆனால் நான் தொழில்நுட்பம் குறித்து புரிந்துகொண்டதால், ஆம், ஏதோ தவறாகத் தெரிகிறது. அது சரியாக வேலை செய்யவில்லை என்பதை என்னால் காண முடிந்தது. இறுதியாக, மிக மூத்த நபர் என்னிடம் வந்து இதைத் தெரிவித்தார். இதற்காகக் கவலை கொள்ள வேண்டாம் என்று கூறி நான் அனைவருக்கும் வணக்கம் தெரிவித்துக் கொண்டேன். இரவு, 2:00 மணிக்கு நடைபெற்ற நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்ட பிறகு நான் விருந்தினர் மாளிகைக்குச் சென்றேன். ஆனால், என்னால் தூங்க முடியவில்லை. சுமார் அரை மணி நேரம் கழித்து நான் மீண்டும் அனைவரையும் அழைத்து, இந்த மக்கள் சோர்வடையவில்லை என்றால், நான் புறப்படுவதற்கு முன்பு காலை 7:00 மணிக்கு அவர்களை சந்தித்துப் பேச விரும்புகிறேன். ஏனென்றால், நாடு ஒரு பெரிய பின்னடைவை சந்தித்துள்ளது. ஆனால், இந்த பின்னடைவுக்காக அழுது தங்கள் வாழ்க்கையை கழிப்பவர்களில் ஒருவன் அல்ல நான். நான் காலையில் சென்று அனைத்து விஞ்ஞானிகளிடமும் ஏதேனும் தோல்வி ஏற்பட்டால் பொறுப்பு என்னுடையது என்று கூறினேன். ஏமாற்றமடைய வேண்டாம் என்று என்னால் முடிந்தவரை அவர்கள் மீது நம்பிக்கையை ஏற்படுத்த நான் முயற்சித்தேன். சந்திரயான் -3 திட்டம் வெற்றியடைந்தது.
நிகில் காமத் – இந்த சம்பவத்திலிருந்து நீங்கள் கற்றுக்கொண்ட எந்தவொரு பாடத்தையும், இன்று அரசியலில் பயன்படுத்த முடியுமா?

பிரதமர் – அரசியலில் சவால்களை எதிர்கொள்வதற்கு ஏராளமான தயாரிப்புகள் தேவைப்படுகிறது. ஒவ்வொரு கணமும் அபாயகரமான முடிவுகளை எடுப்பது என்பது ஒரு லட்சம் இளைஞர்களை வரச் சொல்வது போன்றது. அவர்கள் விரும்பியதற்காக எனது நேரத்தை அவர்களுக்கு வழங்க விரும்புகிறேன். இதுபோன்ற இளைஞர்களை நாடு பெற்றால், 2047 – ம் ஆண்டிற்கான எனது கனவை அவர்கள் நிறைவேற்றுவார்கள் என்று நான் கருதுகிறேன். நான் அவர்களை எனக்காக பணியாற்ற அழைக்கவில்லை, நாட்டுக்காக உழைக்கச் சொல்கிறேன்.

நிகில் காமத் – அரசியலுக்கு அழைக்கப்பட்டால்.

பிரதமர் – ஆனால், அவர்களுக்கு அறியாமை என்ற அச்சம் இருக்கக்கூடாது. எனவே நான் அவர்களுடன் நிற்க விரும்புகிறேன். கவலைப்பட வேண்டாம். வாருங்கள் நண்பர்களே, எந்த சர்ச்சையிலும் சிக்கும் நோக்கத்துடன் வர வேண்டாம். ஜனநாயகத்தில் அரசியல் மிகவும் முக்கியமானது. அதற்கு மரியாதை கொடுங்கள். அரசியலுக்கு எவ்வளவு மரியாதை கிடைக்கிறதோ, அந்த அளவுக்கு அரசியலில் தூய்மை ஏற்படும். நாம் அதை பயனற்றது, அழுக்கானது என்று கருதுகிறோம். அது அழுக்காக இருந்தால், அது அழுக்காகவே இருக்கும். அதற்கு நாம் மரியாதை கொடுக்க வேண்டும். நல்லவர்கள் அரசியலுக்கு வர வேண்டும் என்பதே எனது முயற்சியாகும்.

நிகில் காமத் – இளைஞர்கள் அரசியலுக்கு வர வேண்டும் என்று நான் இன்று கூறுவதற்கான விஷயம் இதுதான். என்னைப் பற்றி நான் பேசும்போது, இரண்டு விஷயங்கள் உள்ளன. முதல் விஷயம், நான் எனது பணியை நேசிக்கிறேன். நான் நிறுவனங்களில் முதலீடு செய்ய விரும்புகிறேன். நான் நீண்ட காலமாக, அதாவது 20 ஆண்டுகளாக பங்குச் சந்தை தொடர்பானப் பணிகளை செய்து வருகிறேன். நான் எனது பணியை மிகவும் நேசிக்கிறேன், அனுபவிக்கிறேன். இரண்டாவது விஷயம், தென்னிந்திய நடுத்தர வர்க்க குடும்பத்தில் வளர்ந்தவன் என்ற முறையில், எனக்கு டாக்டர், பொறியாளர் அல்லது பட்டய கணக்காளர் என்று ஏதாவது ஒன்றில் பட்டம் பெற வேண்டும் என்பது குறித்து குழந்தை பருவத்திலிருந்தே என்னிடம் கூறப்பட்டது. இப்போது நான் அநேகமாக புத்தொழில் ஒன்றைத் தொடங்க முடியும். ஆனால், நம் அனைவருக்கும், அரசியல் ஒரு அழுக்கான இடம் என்று நம் ஆன்மாவில் மிகவும் ஆழமாக பதிந்துவிட்டது. அதை மாற்றுவது மிகவும் கடினம். அரசியல்வாதியான பிறகு, நான் மாற்ற விரும்பும் ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி அது என்னவென்று கூட எனக்குத் தெரியாது. எனவே, எங்களைப் போன்றவர்களுக்கு நீங்கள் என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?

பிரதமர் – நான் இதை வேறு வழியில் பார்க்கிறேன், நீங்கள் செய்த பகுப்பாய்வு முழுமையற்றது. இது முழுமையடையாது. ஏனென்றால், நீங்கள் கூறுவது போல் இருந்தால், நீங்கள் இன்று இங்கு இருக்க மாட்டீர்கள். உங்களின் ஒவ்வொரு நிமிடமும் பணத்தின் மீதாக இருந்திருக்கும். அதையெல்லாம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, டெல்லியின் குளிரில் உங்கள் மனதை என்னுடன் செலவிடுகிறீர்கள். அதாவது, நீங்கள் ஜனநாயக அரசியலுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளீர்கள். அரசியல் என்பது தேர்தலை மட்டும் குறிப்பதில்லை. அரசியல் என்பது வெற்றி அல்லது தோல்வியைக் குறிக்காது. அரசியல் என்பது அதிகாரத்தைக் குறிக்காது. நாட்டில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள் எத்தனை பேர் இருப்பார்கள் என்பது அதன் ஒரு அம்சம். 10000 சட்டப்பேரவை உறுப்பினர்கள் இருப்பார்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். 1000 அல்லது 2000 பேராக இருக்கலாம், ஆனால் அரசியலில் எல்லோரும் தேவைப்படுகிறார்கள். இரண்டாவதாக, நீங்கள் கொள்கை வகுப்பதில் ஈடுபட்டிருந்தால், உங்களால் மிகப் பெரிய மாற்றத்தைக் கொண்டு வர முடியும். உங்கள் சிறிய நிறுவனத்தில் நல்ல விஷயங்களைச் செய்வதன் மூலம் மாற்றத்தைக் கொண்டு வர முடியும். ஆனால் அரசியலில், கொள்கை வகுப்பாளரின் இடத்தில் உங்கள் ஆளுமை இருந்தால், நாடு முழுவதிலும் அந்த மாற்றத்தை உங்களால் கொண்டு வர முடியும். எனவே ஆட்சியில் உள்ள மிகப்பெரிய நன்மை என்னவென்றால், நீங்கள் கொள்கைகளை உருவாக்க முடியும். கொள்கைகளை செயல்படுத்துவதன் மூலம் சூழ்நிலைகளை மாற்ற முடியும். நீங்கள் சரியான திசையில் இருந்தால், அதை நேர்மையுடன் செய்தால், நீங்கள் நல்ல முடிவுகளைக் காண்பீர்கள். இப்போது, நான் உங்களுக்குச் சொல்வது போல், நம் நாட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு அரசும் பழங்குடியினருக்காக பணியாற்றி வருகிறது. ஆனால் குடியரசுத் தலைவர் திரௌபதி முர்மு ஜி சமூகத்தின் அந்தப் பழங்குடியினப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர். எனவே நான் அவரைச் சந்திக்கும்போதெல்லாம், அவர் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்படுவார். தொல்லினப் பழங்குடி மக்கள் சமூகத்தில் கூட மிகவும் பின்தங்கிய மக்களைச் சென்றடைய அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சிறு சிறு குழுக்கள் உள்ளன. ஏதாவது செய்தாக வேண்டும் என்று பலமுறை சொல்லியிருக்கிறார். எனக்கு வழிகாட்டுமாறு நான் அவளிடம் கேட்டுக்கொண்டதையடுத்து அவருடைய வழிகாட்டுதலின் கீழ் நான் பிரதமரின் ஜன் மன் திட்டம் என்ற திட்டத்தை உருவாக்கினேன். தற்போது இந்த பழங்குடியினப் பிரிவைச் சேர்ந்த மக்கள் அதிகபட்சம் 25 லட்சம் பேர் 250 இடங்களில் உள்ளனர். அரசியல்வாதிகளுக்கு இது பயனில்லை. ஏனென்றால் அவர்கள் வாக்குகளைப் பெற வேண்டியதில்லை. வெற்றி, தோல்வி எதுவுமில்லை. ஆனால் அவர்களது வாழ்க்கைக்கு மிகப் பெரியது. சமூகம் குறித்து அறிந்திருந்த திரௌபதி முர்மு அவர்கள் என்னிடம் வேண்டுகோள் விடுத்தார். நான் பிரதமராக பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட பிறகு, முன்பு இதுபோல் நடந்தது இல்லை. இப்போது அது நடந்துள்ளது என்று கேள்விப்படும் போது, ஒரு இடத்தால் என்ன பயன் இருக்க முடியும், யாரும் கேட்காத ஒன்றை வழிபட எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது என்று எனக்கு ஒரு பெரிய திருப்தி கிடைக்கிறது. எனவே, சரியான நேரத்தில் சில நல்ல முடிவுகளை எடுத்தால் அரசியலில் எவ்வளவு பெரிய மாற்றத்தைக் கொண்டு வர முடியும் என்பதற்கு இது ஒரு எடுத்துக்காட்டு.

நிகில் காமத் – மேலும் ஐயா நான் ஒரு பத்திரிகையாளரும் அல்ல, அரசியல் நிபுணரும் அல்ல. நான் கொள்கைகளைப் பற்றி பேசினால் நான் ஒரு முட்டாள் போல் தோன்றுவேன். அநேகமாக இன்னும் பல அனுபவசாலிகள் இருக்கலாம். ஆனால் நான் மீண்டும் தோல்வி நிலைக்குச் சென்றால் நீங்கள் எங்களுக்கு ஏதாவது கூற முடியுமா? குழந்தைப் பருவம் முதல் கடந்த 10 ஆண்டுகளில் முதலமைச்சராக இருந்த காலகட்டத்தில் ஏற்பட்ட தோல்விகளிலிருந்து நீங்கள் என்ன பாடம் கற்றுக்கொண்டீர்கள்?

பிரதமர் – எனக்கு பல பின்னடைவுகள் ஏற்பட்டுள்ளன. நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, அநேகமாக ஒரு தொடக்கப் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். எனக்கு சரியாக நினைவில்லை. ஒருவேளை எங்கள் மாநிலத்தில் ஒரு சைனிக் பள்ளி தொடங்கப்பட்டிருக்கலாம். எனக்கு செய்தித்தாள்கள் படிக்கும் பழக்கம் இருந்தது, எனவே செய்தித்தாள்களைப் படிப்பது என்றால் விளம்பரங்களையும் படிக்க வேண்டியிருந்தது. எனவே எனது கிராமத்தில் ஒரு நூலகம் இருந்தது. நான் நூலகத்திற்குச் செல்வேன். எனவே நான் சைனிக் பள்ளியைப் பற்றி படித்தேன். அந்த நேரத்தில் நான் ஒரு ரூபாய்க்கு மணியார்டர் அனுப்பி எல்லாவற்றையும் வாங்கினேன். அவை அனைத்தும் ஆங்கிலத்தில் இருந்தன. எனக்கு எதுவும் தெரியாது. அதனால் என் வீட்டிலிருந்து சுமார் 300-400 மீட்டர் தொலைவில் வசித்து வந்த உயர்நிலைப் பள்ளியின் முதல்வராக இருந்த ஒரு ராஷ்பிகாரி மணியர் இருந்தார். எனவே நான் பள்ளிக்குச் செல்லும் போது அவரது வீட்டைப் பார்ப்பேன். என் குழந்தைப் பருவத்தில் அவர் எனக்கு மிகவும் பெரியவராகத் தெரிந்தார். எனவே ஒரு நாள் நான் அவரது வீட்டிற்கு சென்று அவரிடம் எனக்கு இது புரியவில்லை என்று கூறினேன். அவர் மிகவும் அன்பாக இருந்தார். அதனால் நீ கவலைப்படாதே மகனே, நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று கூறினார். எனவே அவர் எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டு, இது ஒரு சைனிக் பள்ளியாகும். இதில் சேர்வதற்கு தேர்வு, நேர்காணல், போன்றவற்றில் ஒருவர் தேர்ச்சி பெற வேண்டும் என்று என்னிடம் கூறினார். பின்னர் நான் என் தந்தையிடம் அது பற்றிக் கூறினேன். அதற்கு அவர் இல்லை இல்லை எங்களிடம் அவ்வளவு பணம் இல்லை. நாம் எங்கும் செல்ல வேண்டாம். நாம் கிராமத்தில் மட்டுமே இருப்போம் என்று கூறினார். அப்போது சைனிக் பள்ளி என்பது நாட்டிற்கு மிகப் பெரிய விஷயம் என்று என் நினைவுக்கு வந்தது. என்னால் அங்கு சேர்ந்து படிக்க முடியாது. எனவே ஒருவேளை அதுதான் எனக்கு கிடைத்த முதல் பின்னடைவாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அதாவது, வாழ்க்கையில் இப்படி ஒவ்வொன்றும் இதுபோல் தான் நடக்கும் என்றும், நம்மால் இதனைச் செய்ய முடியாது என்றும் தோன்றியது. ஒரு மகானின் வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும் என்ற ஆசை எனக்கு இருந்தது. ஆனால் என்னால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை. ராமகிருஷ்ண மிஷனில் என்னை இணைத்துக் கொண்டதே எனது முதல் முயற்சியாக இருந்தது. 100 ஆண்டுகள் வாழ்ந்து சமீபத்தில் காலமான சுவாமி ஆத்மஸ்தானந்த் ஜி எனக்காக நிறைய கூறியுள்ளார்.ஏனென்றால் நான் அவருடன் தங்கியிருந்தேன். ஆனால் ராமகிருஷ்ண மிஷனில் சில விதிகள் இருந்தன. நான் அந்த தகுதியை பூர்த்தி செய்யவில்லை. எனவே எனக்கு அங்கு செல்ல முடியவில்லை. எனவே நான் நிராகரிக்கப்பட்டேன். ஆனால் நான் ஏமாற்றமடையவில்லை. என் கனவு நிறைவேறாமல் இருந்தது. ஆனால் நான் ஏமாற்றமடையவில்லை. என் வாழ்க்கையில் பின்னடைவுகள் இருந்தன. நான் இப்படி அலைந்து கொண்டே இருந்தேன். பின்னர் சில துறவிகளையும் மகான்களையும் தேடிக்கொண்டே இருந்தேன். அங்கும் எனக்கு எந்த வெற்றியும் கிடைக்கவில்லை. ஒரு வகையில் நான் திரும்பி வந்துவிட்டேன் என்று சொல்ல முடியும். ஒருவேளை விதி இதைப் போன்ற ஒன்றை நினைத்து என்னை இந்த பாதையில் அழைத்துச் சென்றிருக்க வேண்டும். எனவே இதுபோன்ற பின்னடைவுகள் வாழ்க்கையில் வரத்தான் செய்யும்.

நிகில் காமத் – இந்த பின்னடைவுகள் இன்று உங்களிடம் உள்ள ஆளுமை மற்றும் அவர்களிடமிருந்து நீங்கள் என்ன கற்றுக்கொண்டீர்கள் என்பதை வடிவமைப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்துள்ளன.

பிரதமர் – நான் ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தில் பணிபுரிந்தபோது, அந்த நேரத்தில் ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தைச் சேர்ந்த நபர்கள் ஒரு புத்தம் புதிய பழைய ஜீப்பை வாங்கினர். அதனால் நான் புதிதாக வாகனம் ஓட்டக் கற்றுக்கொண்டேன். இப்போது நான் ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தின் அதிகாரிகளில் ஒருவருடன் பழங்குடியினர் பகுதியில் பயணம் செய்கிறேன். உகாய் அணையிலிருந்து நாங்கள் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தபோது ஒரு செங்குத்தான சரிவு இருந்தது. நான் பெட்ரோலை மிச்சப்படுத்தலாம் என்று நினைத்தேன். எனவே நான் வாகனத்தின் இயக்கத்தை நிறுத்தினேன். நான் கீழே சென்றால், வாகனம் சறுக்கும். இது எனக்கு எவ்வாறு சிக்கலை ஏற்படுத்தும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. வாகனம் கட்டுப்பாட்டை இழந்தது. நான் பிரேக்குகளைப் பயன்படுத்தினாலும், திடீரென்று அதிக வேகம் எடுத்ததால் சிக்கல் ஏற்பட்டது. வாகன இயந்திரத்தின் இயக்கம் நிறுத்தப்பட்டிருந்ததால் எந்த கட்டுப்பாடும் இல்லை. நான் காப்பாற்றப்பட்டேன். ஆனால் என் அருகில் அமர்ந்திருந்தவர்களுக்கு கூட நான் அத்தகைய பாவம் செய்தேன் என்று தெரியாது. எனவே ஒவ்வொரு தவறிலிருந்தும் நாங்கள் பாடம் கற்றுக்கொள்கிறோம். எனவே வாழ்க்கை மேம்படுகிறது. அது அனுபவங்களின் மூலம் நிகழ்கிறது என்று நான் முழுமையாக நம்புகிறேன். நான் என் வாழ்க்கையை வாழவில்லை என்பதால், நான் அந்த சூழலுக்கு வெளியில் இருந்தேன், அப்போது எவ்வாறு வாழ்வது என்பதை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்று உணர்ந்தேன்.
நிகில் காமத்- இன்றும் நீங்கள் அத்தகைய சூழலில் இருக்க வேண்டியதில்லை என்று நீங்கள் நினைப்பதற்கு ஏதேனும் குறிப்பிட்ட காரணம் உள்ளதா?

பிரதமர்: வசதியான வாழ்க்கைக்கு உகந்த நபராக இல்லாமல் இருப்பதைப் பற்றி நான் அப்படித்தான் உணர்கிறேன்.

நிகில் காமத் – ஆனால் ஏன் என்று நீங்கள் எப்போதாவது யோசித்திருக்கிறீர்களா? நீங்கள் ஏன் அத்தகைய வாழ்க்கைக்கு தகுதியற்றவர் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

பிரதமர் – நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை எனக்கு மிகவும் பெரியவை. சிறிய விஷயங்கள் கூட என் மனதிற்கு திருப்தியை அளிக்கின்றன. ஏனென்றால் ஒரு நபரின் மனம் அவரது குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே தயாராகிறது. பொதுவாக, அவர் திருப்தி அடைகிறார். மொத்தத்தில், அவர் திருப்தி அடைந்ததாக உணர்கிறார்.

நிகில் காமத்- உங்கள் இறுதி இலக்கை அடைய அத்தகைய தடையாக இருப்பதை நீங்களும் உணர முடியுமா?

பிரதமர் – பெரும்பாலும், பலர் தங்களுக்கு வசதியான சூழலில் பழகுவதால் வாழ்க்கையில் தோல்வியடைகிறார்கள் என்று நான் நம்புகிறேன். ஒரு பெரிய தொழிலதிபர் கூட, சில முக்கிய முடிவுகளை எடுக்கவில்லை என்றால், அவரது வசதியான சூழலிலிருந்து வெளியே வரவில்லை என்றால், அவரது வாழ்வியல் நிலைகள் வேறுபட்டிருக்கும். வாழ்க்கையின் எந்தத் துறையிலும் முன்னேற விரும்பும் எவரும், அவரது வசதியான சூழலில் இருந்து வெளியே வர வேண்டும். சவாலான முடிவுகளை எடுக்கும் வகையில் அவரது மனநிலை எப்போதும் உந்து சக்தியுடன் இருக்க வேண்டும்.
நிகில் காமத் – தொழில்முனைவிலும் இதே விஷயம் தான் காணப்படுகிறது. யார் அதிக அளவில் சவாலான முடிவுகளை எடுக்க முடியுமோ அவர் சிறப்பாக செயல்படுகிறார்… ஐயா, உங்கள் வாழ்க்கையில் காலப்போக்கில் சவாலான முடிவுகளை எடுக்கும் திறன் அதிகரிக்கிறதா?

பிரதமர் – சவாலான முடிவுகளை எடுக்கும் எனது திறன் இன்னும் முழுமையாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்று நான் உணர்கிறேன். எனது திறன் அநேகமாக பல மடங்கு அதிகமாக இருக்கலாம். இதற்கான காரணம் நான் கவலைப்படவில்லை. என்னைப் பற்றி ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை. தனக்காக சிந்திக்காதவனுக்கு சவாலான முடிவுகளை எடுக்கும் திறன் எல்லையற்றதாக உள்ளது. இதுதான் என் நிலைப்பாடு ஆகும்.

நிகில் காமத் – நீங்கள் இன்றைய நாளில் இருந்தால்.

பிரதமர் – இன்று நான் இதுவல்ல. நாளை நான் இதுவாக இருக்க மாட்டேன். பிறகு எனக்கு என்ன நடக்கும், அதற்கும் எனக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.

நிகில் காமத் – இன்று எதைப் பற்றியும் சிந்திக்காமல், அச்சமின்றி, எதற்கும் துணிந்து, நீங்கள் எடுக்காத ஒரு முடிவை எடுங்கள். ஏனென்றால் அனைத்து கட்டமைப்புகளும் அது குறித்து மட்டுமே சிந்திக்கின்றன.

பிரதமர் – ஒருவேளை எனது மற்ற வடிவங்கள் இப்போது முடிவுக்கு வந்து, ஒரே வாழ்க்கை ஒரு தரிசனம் போல மாறியிருக்கலாம். அதனால்தான், சில நேரங்களில் நான் இன்னும் ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்று உணர்கிறேன். எனக்கு நானே ஒரு செயல்முறையை வகுத்துக்கொண்டு அதற்கு பெயரிட்டு என்னை நானே சந்திக்கச் செல்கிறேன். அதாவது, சில நேரங்களில் நாம் நம்மை சந்திப்பதில்லை. நாம் உலகத்தை சந்திக்கிறோம். நம்மை நாமே சந்திக்க நேரம் ஒதுக்குவது இல்லை. எனவே நான் என்ன செய்தேன் என்றால், நான் ஒரு வருடத்தில் சிறிது நேரம் ஒதுக்கி, எனக்குத் தேவையானவற்றை எடுத்துக்கொண்டு மூன்று-நான்கு நாட்கள் புறப்பட்டு, மக்கள் இல்லாத, தண்ணீர் கிடைக்கும் ஒரு இடத்திற்குச் சென்று வசிப்பேன். நான் காடுகளில் எங்காவது அத்தகைய இடத்தைத் தேடுவேன். அந்த நேரத்தில் மொபைல் போன்கள், செய்தித்தாள்கள் முதலியவற்றைப் பற்றிய கேள்வியே இருப்பதில்லை. அதனால் வாழ்க்கை எனக்கு வித்தியாசமான மகிழ்ச்சியை அளித்தது. சில நேரங்களில் நான் அதை இழக்கிறேன்.

நிகில் காமத் – அந்த நேரத்தில், நீங்கள் உங்களுடன் தனியாக இருந்தபோது, உங்களைப் பற்றி ஏதாவது கற்றுக்கொண்டீர்களா? தத்துவத்தில் பலர் சொல்வது போல், வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான சுவாரஸ்யமான கேள்வி என்னவென்றால், நான் ஏன் இருக்கிறேன்? நான் எப்படி இருக்கிறேன்? அந்த நேரத்தில் நீங்கள் ஏன் இப்படி இருக்கிறீர்கள் என்று உங்களைப் பற்றி ஏதாவது கற்றுக்கொண்டீர்களா?

பிரதமர் – தன்னில் தொலைந்து போவது என்பது ஒரு விஷயம். என்ன நடந்தது என்பதற்கு ஒரு உதாரணம் சொல்கிறேன். அது 80 – ம் ஆண்டுகளில் இருந்திருக்க வேண்டும். நான் பாலைவனத்தில் வாழ வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். அதனால் நான் பாலைவனத்தில் அலைந்து கொண்டே இருந்தேன். ஆனால் நான் ஒரு ஒளியைக் கண்டேன். ஆனால் என்னால் அதை அடைய முடியவில்லை. பின்னர் நான் ஒட்டகத்தில் சவாரி செய்து ஒருவரை சந்தித்தேன்.சகோதரர் நீங்கள் இங்கே என்ன செய்கிறீர்கள்? என்று வினவினார். நான் பாலைவனத்திற்குள் செல்ல விரும்புகிறேன் என்று கூறினேன். இப்போது என்னுடன் வாருங்கள். முன்னால் தெரியும் ஒளி கடைசி கிராமம். நான் உங்களை அங்கு இறக்கிவிடுகிறேன் என்று கூறினார். இரவு அங்கேயே தங்கியிருந்து காலையில் அங்கிருந்து அவர் என்னை அழைத்துச் சென்றார். குல்பெக் என்ற முஸ்லிம் கனவான் இருந்தார். அவர் என்னை அவருடைய வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார். இப்போது பாகிஸ்தான் எல்லையில் இந்தியாவின் கடைசி கிராமமான தோர்டோ என்ற சிறிய கிராமம் உள்ளது. 20-25 வீடுகள், அனைத்து இஸ்லாமியக் குடும்பங்களும் உள்ளன, எங்கள் நாட்டில் விருந்தோம்பல் உள்ளது. அவர்களின் சகோதரர்களும் குழந்தைகளும் என்னை அழைத்தனர். ஆனால் நான் செல்ல வேண்டும் என்று எனது விருப்பத்தை தெரிவித்தேன். பின்னர் அவர்கள் என்னிடம் இரவில் பாலைவனத்தில் செல்ல முடியாது, ஏனெனில் அங்கு பூஜ்ய நிலைக்கும் குறைவான வெப்பநிலையே இருக்கும்., இன்று இரவு இங்கேயே உறங்கிவிட்டு, காலையில் செல்லலாம் என்று கூறினார். நான் இரவில் அவரது வீட்டில் தங்கினேன். அவர் எனக்கு உணவளித்தார். நான் தனியாக வாழ விரும்புகிறேன். எனக்கு எதுவும் தேவையில்லை என்று எனது நிலையை கூறினேன். அவர் உன்னால் தனியாக வாழ முடியாது என்று கூறினார். எங்களுக்கு இங்கே ஒரு சிறிய குடிசை உள்ளது, நீங்கள் அங்கேயே தங்கி கொள்ளுங்கள் என்று கூறினார். நீங்கள் அன்று ரானுக்கு சென்று இரவில் திரும்பி வரலாம். நான் அங்கு சென்றபோது, அங்கிருந்த வெண்மையான சூழல் மற்றும் வெளியே ஒரு காட்சி என் இதயத்தை மிகவும் தொட்டது. கற்பனை செய்து பாருங்கள்… என் இமயமலை வாழ்க்கையில் நான் அனுபவித்த விஷயங்கள், பனி பாறைகளுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்த போது, அதே காட்சியை நான் இங்கே அனுபவித்தேன். எனக்கு ஒரு ஆன்மீக உணர்வு கிடைத்தது. ஆனால் அந்த காட்சி என் மனதில் இருந்தது. நான் முதலமைச்சரான போது, ரன் உத்சவ் என்ற ஒரு பெரிய நிகழ்ச்சியை உருவாக்கினேன். இன்று இது சுற்றுலாவுக்கான மிகப் பெரிய இடமாக மாறியுள்ளது. இப்போது இது உலகளவில் சிறந்த சுற்றுலா கிராமம் என்ற உலகின் முதலாவது இடத்திற்கான விருதைப் பெற்றுள்ளது.

நிகில் காமத் – நாளை உங்கள் வாழ்க்கையில் உங்களுக்கு அதிக மகிழ்ச்சியைத் தரும் இதுபோன்ற ஒரு நிகழ்வு நடக்கும் என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள், பின்னர் உங்கள் முதல் அழைப்பு யாருக்குச் செல்லும்?

பிரதமர் – ஸ்ரீநகரின் லால் சவுக்கில் மூவர்ணக் கொடியை ஏற்ற நான் சென்றபோது, பஞ்சாபில் உள்ள பக்வாரா அருகே நிலை தாக்கப்பட்டது. அங்கு நடைபெற்ற துப்பாக்கிச் சூட்டில் பலர் கொல்லப்பட்டனர். ஐந்து அல்லது ஆறு பேர் காயமடைந்தனர். எனவே நாங்கள் ஸ்ரீநகர் லால் சௌக்கிற்கு சென்றால் என்ன நடக்கும் என்பது குறித்து நாடு முழுவதும் பதற்றம் நிலவியது. மூவர்ணக் கொடியை ஏற்றுவது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. லால் சௌக்கில் மூவர்ணக் கொடி எரிக்கப்பட்டது. மூவர்ணக் கொடியை ஏற்றிய பிறகு நாங்கள் ஜம்முவுக்கு வந்தோம். ஜம்முவிலிருந்து எனது முதல் அழைப்பு என் தாயாருக்கானது. அது எனக்கு ஒரு மகிழ்ச்சியான தருணம். மற்றொரு எண்ணம் என் மனதில் இருந்தது. நான் எங்கு சென்றுள்ளேன் என நினைத்து எனது தாயார் கவலை கொள்ள வேண்டும். எனவே நான் என் அம்மாவுக்கு முதல் அழைப்பு விடுத்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அந்த அழைப்பின் முக்கியத்துவத்தை இன்று நான் புரிந்துகொள்கிறேன். வேறு எங்கும் நான் அதை உணர்ந்ததில்லை.

நிகில் காமத் – ஒரு பெற்றோரை இழப்பது, நீங்கள் சமீபத்தில் ஒரு பெற்றோரை இழந்தது போல, நான் சமீபத்தில் என் தந்தையை இழந்தேன். நீங்கள் எனக்கு ஒரு கடிதம் கூட எழுதினீர்கள். மிக்க நன்றி. உதாரணமாக, எனது தந்தையை இழந்த போது என் மனதில் தோன்றிய முதல் எண்ணம் குற்ற உணர்வுதான். நான் ஏன் இதைச் செய்யவில்லை. நான் ஏன் அவருடன் அதிக நேரம் செலவிடவில்லை. நான் ஏன் ஒரு வேலையைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். ஒருவேளை இது, அது, மற்றொன்று… இந்த நிகழ்வு உங்கள் வாழ்க்கையில் நடந்தபோது, நீங்கள் என்ன நினைத்தீர்கள்.

பிரதமர் – அது அப்படித்தான். அது என் வாழ்க்கையில் இல்லை. ஏனென்றால் நான் குழந்தைப் பருவத்தில் வீட்டை விட்டு வெளியேறிவிட்டேன். எனவே வீட்டில் உள்ளவர்களும் இவர் நம்முடையவர் அல்ல என்பதை ஏற்றுக்கொண்டனர். நான் வீட்டுக்கு ஆதரவானவன் அல்ல என்பதையும் ஏற்றுக்கொண்டேன். அதனால் என் வாழ்க்கை அப்படியே இருந்தது. எனவே, அந்த வகையான பந்தத்தை யாரும் உணர எந்த காரணமும் இல்லை. ஆனால் எனது தாயாருக்கு 100 வயதானபோது, நான் அம்மாவின் கால்களைத் தொட்டு வணங்கச் சென்றேன். என் அம்மா படிக்காதவள். அவளுக்கு எழுத்துக்கள் பற்றிய அறிவு இல்லை. எனவே நான் அங்கிருந்து புறப்படும் போது அம்மா, நான் புறப்பட வேண்டும். எனது பணி எனக்கு முக்கியமான விஷயம் என்று கூறினேன். எனக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. எனது தாயார் இரண்டு வாக்கியங்களை கூறினார். அவை மிகப் பெரிய வார்த்தைகள். அதாவது பள்ளியின் கதவை ஒருபோதும் பார்த்திராத எனது தாயார் “புத்திசாலித்தனத்துடன் பணி செய், தூய்மையுடன் வாழ்க்கையை வாழ்” என்று என்று கூறினார். இப்போது அவர் வாயிலிருந்து வெளிவந்த இந்த வாக்கியம் எனக்கு மிகப் பெரியதாக இருந்தது. அதாவது, ஒரு வகையில் இது மிகப் பெரிய பொக்கிஷம், புத்திசாலித்தனத்துடன் வேலை செய்யுங்கள் என்று அவர் குஜராத்தி மொழியில் கூறினார். ஆனால் அவர் சொன்னது புத்திசாலித்தனத்துடன் வேலை செய்யுங்கள், வாழ்க்கையை தூய்மையுடன் வாழுங்கள் என்பதுதான். எனவே இந்த தாய்க்கு கடவுள் என்னென்ன கொடுத்திருக்கிறார். அவருக்கு என்னென்ன சிறப்புகள் இருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். பின்னர் சில நேரங்களில் நான் அவளுடன் வாழ்ந்திருந்தால் இதுபோன்ற பல விஷயங்களை நான் கண்டுபிடித்திருக்க முடியும், அவற்றை நான் அறிந்திருக்க முடியும் என்று நினைக்கிறேன். எனவே எனது அத்தகைய தொடர்புகள் மிகக் குறைவாகவே இருந்தது என்று நான் உணர்கிறேன். ஏனெனில், வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ அல்லது இரண்டு முறையோ நான் அவரைக் காணச் செல்வதுண்டு. எனது தாயாருக்கு உடல்நிலை குறைவு ஏற்பட்டது இல்லை. அவரைப் பார்க்கச் செல்வது வழக்கம். அவ்வாறு சென்றிருந்தபோது, உனக்கு ஏதாவது வேலை இருக்கிறது, சீக்கிரம் செல் என்று அவர் என்னிடம் கூறுவார். இதுதான் எனது தாயாரின் இயல்பு.

நிகில் காமத்: ஐயா, நான் மீண்டும் அரசியலுக்கு வருகிறேன். முதலில் அரசியல் அழுக்கானது அல்ல என்று கூறினீர்கள். அரசியல்வாதிகள் அரசியலை அசுத்தமாக்குகிறார்கள் என்று வரலாறு சொல்கிறது. சித்தாந்தவாதிகள் மாற விரும்பினால், சூழல் அமைப்பை மாற்ற விரும்பினால் இது இன்னும் சித்தாந்தவாதிகளுக்கான இடம்… இரண்டாவது கேள்வி அரசியலில் பணம் பற்றியது, நாட்டின் இளைஞர்களிடம் நாம் அரசியலில் ஈடுபடுகிறோம் என்று சொன்னால், அவர்கள் மனதில் வரும் இரண்டாவது பிரச்சினை என்னவென்றால், இதற்கு நிறைய பணம் தேவைப்படுகிறது. நம்மிடம் அது இல்லை. என் வாழ்க்கையில், நான் பணிபுரியும் புத்தொழில் துறையில் இதைப் பற்றி ஏதாவது சொல்ல விரும்புகிறீர்களா? நமக்கு ஒரு யோசனை வந்தால், நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினரிடமிருந்து பணம் வாங்குகிறோம், இதை விதை சுற்று என்று அழைக்கிறோம், இது அரசியலில் எப்படி நடக்கும்?

பிரதமர் – எனது சிறுவயதில் நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது. எங்கள் கிராமத்தில் வசந்த் பாய் பாரிக் என்ற மருத்துவர் இருந்தார். அவர் ஒரு நல்ல கண் மருத்துவர் மற்றும் சேவை மனப்பான்மை கொண்டவர். அவர் ஒரு நல்ல பேச்சாளராகவும் இருந்தார். மேலும் இந்தி நன்றாக பேசுவார். குஜராத்தி மொழியையும் நன்றாகப் பேசினார். அவர் ஒருமுறை தேர்தலில் தனித்துப் போட்டியிட முடிவு செய்தார். பால சேனா என்று அழைக்கப்படும் வானர் சேனா என்ற நாங்கள் அனைவரும் கொடிகளுடன் சுற்றித் திரிந்தோம். நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது. தேர்தலில் போட்டியிடுவதற்காக மக்களிடம் ஒரு ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டு, ஒரு பொதுக் கூட்டத்தில் தனக்கு எவ்வளவு பணம் கிடைத்தது என்று கூறினார். இருநூற்றைம்பது ரூபாய் செலவாகியிருக்கலாம். அவர் தேர்தலில் மிகக் குறைந்த வாக்கு வித்தியாசத்தில் வெற்றி பெற்றார். எனவே சமூகம் உண்மையை அறியவில்லை என்று அர்த்தமல்ல. உங்களுக்கு பொறுமை தேவை, உங்களுக்கு அர்ப்பணிப்பு தேவை. இரண்டாவதாக, நான் இவ்வளவு செய்தால், எனக்கு வாக்குகள் கிடைக்கும் என்ற ஒப்பந்தம் இருக்கக்கூடாது. அப்போது நீங்கள் வாழ்க்கையில் வெற்றி பெற முடியாது. அதனால்தான் இந்த தேர்தல்கள், சட்டப்பேரவை மற்றும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஆகியோருடன் இணைந்து அரசியலை கொண்டு வர வேண்டும் என்று கூறினேன்.

சமூக வாழ்க்கை தொடர்பான எந்தவொரு பணியும் அரசியல் தாக்கத்தை உருவாக்குகிறது. யாராவது ஒரு சிறிய ஆசிரமத்தை நடத்தினாலும், பெண் கல்விக்காக பணியாற்றினாலும், தேர்தலில் போட்டியிடவில்லை என்ற போதிலும், அவரது முயற்சிகள் அரசியல் முடிவுகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. அதனால்தான் அரசியலை மிகப் பெரிய பிரச்சாரமாக பார்க்க வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. சில நேரங்களில் ஜனநாயகத்தில், வாக்காளரே ஒரு வகையில் அரசியல்வாதி என்று நான் கூறுவேன். அவர் வாக்களிக்கும்போது, அவர் தனது மனதைப் பயன்படுத்துகிறார். அவர் இந்த நபருக்கு வாக்களிக்க வேண்டுமா இல்லையா? அவர் அந்த நபருக்கு வாக்களிக்க வேண்டுமா இல்லையா? அவருக்கு அந்த நபர் மீது சில உணர்வுகள் உள்ளன. எனவே ஜனநாயகத்தில், நான் அரசியலில் இருந்தாலும், அரசியல்வாதி என்று அழைக்கப்படுபவர் அல்ல என்று உணர்கிறேன். நான் இந்த அரசியல் உரைகளை தேர்தல் காலங்களில் மட்டுமே வழங்க வேண்டும் என்பது எனது நிர்பந்தம். எனக்கு இதில் விருப்பமில்லை என்றபோதிலும் நான் அதை செய்தாக வேண்டும். இது ஒரு நிர்பந்தம். தேர்தல்கள் தவிர மற்ற நேரங்களில் எனது முழு நேரமும் நிர்வாகத்திற்காக செலவிடப்படுகிறது. நான் அதிகாரத்தில் இல்லாதபோது, எனது முழு நேரமும் அமைப்பு, மனிதவள மேம்பாடு, எனது தொழிலாளர்களின் வாழ்க்கையை வடிவமைப்பதில் நான் செலவழித்தேன். எப்படி உரை நிகழ்த்துவது, எப்படி பத்திரிகைக் குறிப்புகள் எழுதுவது, மக்களை எப்படி அணிதிரட்டுவது என ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் நான் என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டிருந்தேன் நான் குஜராத்தில் இருந்தபோது இதையும் நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள். நான் புதிய முதல்வரானபோது, பூகம்பம் பாதித்த பகுதிகளுக்கு சென்றது என் முன் இருந்த பணிகளில் ஒன்றாக இருந்தது. நான் அதிகாரிகளை சந்தித்து கேட்ட போது, அதற்குள் நிலநடுக்கம் ஏற்பட்டு ஒன்பது மாதங்கள் நிறைவடைந்துவிட்டது. நான் அக்டோபர் மாதத்தில் அங்கு சென்றிந்தபோது, புனரமைப்புப் பணிகள் அனைத்தும் மார்ச் மாதத்திற்குள் முடிவடையும் என்று கூறினார்கள். மார்ச் மாதம் பணிகள் நிறைவுபெறும் என்று உங்கள் மனதில் உள்ளது. அதில் இருந்து வெளியேறி பணிகளை குறித்த காலத்திற்குள் நிறைவு செய்யுங்கள் என்று கூறினேன். பட்ஜெட் காரணமாக நிதியாண்டின் ஜனவரி 26 க்கு முன் நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள் என்று சொல்லுங்கள், ஏனென்றால் நாடு வந்து ஜனவரி 26 -ம் தேதிக்கு முன்னர் என்னென்னப் பணிகள் நிறைவுபெறும் என்பது கவனத்தில் எடுத்துக்கொள்ளப்படும்., எனவே, டிசம்பர் மாத இறுதியில் அதற்கான இலக்கை கொடுக்க வேண்டும் என்று கூறினேன். பின்னர் அதிகாரிகளிடம் இது குறித்து விவாதித்தேன். 43 தாலுகாக்கள் இருந்தன. ஒவ்வொரு அதிகாரியும் ஒரு தாலுகாவுக்கு பொறுப்பானவர்கள் என்று கூறினேன். நீங்கள் அந்த தொகுதியின் முதலமைச்சர், அங்கு மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ள பணிகளை எனக்கு காட்டுங்கள் என்று கூறினேன். நீங்கள் வெள்ளிக்கிழமை செல்ல வேண்டும், திங்கட்கிழமை நீங்கள் என்ன செய்தீர்கள் என்று நான் கேட்கிறேன்? முதல் கூட்டம் நடந்தது. கூட்டத்தில் இது நடக்காது என்று அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர். பணிகளை மேற்கொள்வதில் சில சிக்கல்கள் உள்ளதாகவும் அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர். அதற்கு நான் அதிகாரிகளிடம் நீங்கள் நேரிடையாக களத்திற்குச் சென்று சாமானிய மக்களின் பிரச்சினைகள் குறித்து அறிந்து கொண்டு அதற்கேற்ப விதிமுறைகளை மாற்றி அமைக்கும்படி தெரிவித்தேன். அனைத்து விதிகளும் மாற்றப்பட்டு பணிகள் விரைவாக நிறைவேற்றப்பட்டன. ஜனவரி மாதத்தில் நாடு மற்றும் உலகம் முழுவதிலுமிருந்து ஊடகங்கள் அங்கு சென்றபோது, நான் அங்கு அரசியல் செய்யவில்லை என்று அவர்கள் உணர்ந்தார்கள். நான் ஒவ்வொருவரையும் ஒரு குழு உணர்வுடன் ஊக்குவித்து ஒரு முடிவை நோக்கி அவர்களை அழைத்துச் சென்றேன். எனக்கு போதிய அனுபவம் இல்லை. புதியவன். அரசை நடத்துவது குறித்து எனக்கு எதுவும் தெரியாது.

நான் டெல்லிக்கு வந்தபோது, ஒரு நாள் எனது செயலாளர்களை அழைத்தேன். எனக்கு ஒரு ஆசை இருக்கு நீங்க ஏதாவது செய்வீர்களா என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர்கள் விஷயத்தை தெரிவிக்கும்படி கேட்டனர். அதற்கு நீங்கள் அனைவரும் உங்கள் குடும்பத்தினருடன் இரண்டு மூன்று நாட்கள் விடுப்பு எடுக்க வேண்டும் என்று நான் கூறினேன். எனவே இது என்ன விதமான செயல் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். ஆனால் விடுப்பின் போது செய்ய வேண்டியது ஒன்று இருக்கிறது. நீங்கள் ஒரு குடிமைப்பணி அதிகாரியாகி முதலில் சேவையாற்றிய கிராமங்களுக்குச் சென்று, உங்கள் மனைவி, குழந்தைகளுடன் இரண்டு இரவுகள் அங்கேயே தங்கியிருந்து அவர்களுக்கு நீங்கள் பணியாற்றிய அலுவலகத்தின் நிலை அதாவது மின் விசிறி கூட இல்லாத நிலை, போக்குவரத்துக்காக ஒரே ஒரு வாகனம் என்பது உள்ளிட்ட அனைத்து அம்சங்களையும் அவர்களிடம் எடுத்துக் கூறுங்கள். திரும்பி வந்த அதிகாரிகளிடம், நீங்கள் சென்ற கிராமத்தில் வசிக்கும் மூத்த குடிமக்களை சந்தித்துப் பேசினீர்களா? என்ற கேள்வியை எழுப்பினேன். அதற்கு அவர்கள் மூத்த குடிமக்களை சந்தித்துப் பேசியதாக தெரிவித்தனர். நான் உங்களிடம் ஒரு முக்கிய கேள்வி ஒன்றை கேட்க விரும்புகிறேன். நீங்கள் சென்ற இடம், உங்கள் பணியைத் தொடங்கிய இடம், 25 அல்லது 30 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அந்த கிராமங்களின் நிலை என்ன? தற்போது அந்த கிராமங்களில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளதா? என்ற வினாவை எழுப்பினேன். கிராமப் பகுதிகள் எவ்வித முன்னேற்றமுமின்றி இருப்பதாக அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர். நான் அவர்களுக்கு யதார்த்த நிலையை எடுத்துரைத்து வளர்ச்சிப் பணிகளை மேற்கொள்ள ஊக்குவித்தேன். இதற்காக நான் யாரையும் கடிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை. இத்தகைய வழிமுறைகளை பின்பற்றி எனது பணிகளை மேற்கொள்கிறேன்..

நிகில் காமத்: நிறுவனங்களைப் பற்றி பேசினால், தொழில்முனைவோர் புத்தொழில் வணிகங்களில், சுழற்சி நன்றாக நடக்கும்போது, நிறைய பேரை வேலைக்கு அமர்த்துகிறார்கள். பின்னர் சந்தை சுழற்சி மாறும்போது அவர்கள் நிறைய பேரை பணிநீக்கம் செய்ய வேண்டும். குறைந்தபட்ச அரசு, அதிகபட்ச ஆளுகை என்று நீங்கள் எப்போதும் கூறி வருகிறீர்கள். உங்கள் அரசு இதை ஒரு குறிப்பிட்ட நடைமுறையுடன் சாதிக்க முடிந்ததா? எப்படி செல்கிறது?

பிரதமர்: நீங்கள் சரியாகக் கண்டுபிடித்துள்ளீர்கள்! நமது நாட்டில் சிலர் குறைந்த பட்ச அரசு அதிகபட்ச ஆளுமை என்பதை புரிதல் இல்லாத காரணத்தால் தங்களுக்கே உரிய பாணியில் வியாக்கியானம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அமைச்சர்களின் எண்ணிக்கை குறைவாக இருந்தால் குறைந்தபட்ச அரசு என்று சிலர் நினைத்தார்கள். குறைவான ஊழியர்களின் எண்ணிக்கை என்றால் குறைந்தபட்ச அரசு என்று சிலர் நினைத்தார்கள். இதை நான் ஒருபோதும் கற்பனை செய்ததில்லை. அதற்கு மேல் நான் வந்த பிறகு தனியாக, திறன் மேம்பாட்டு அமைச்சகம், தனி கூட்டுறவு அமைச்சகம், தனி மீன்வள அமைச்சகம் ஆகியவற்றை உருவாக்கினேன். எனவே நாட்டில் உள்ள அனைத்து பகுதிகளுக்கும் கவனம் தரப்படுகிறது. குறைந்தபட்ச அரசு அதிகபட்ச ஆளுகை என்று நான் கூறும்போது, இங்கு நடக்கும் செயல்முறை நீண்டது. நீங்கள் அனுமதி பெற வேண்டும் என்றால், அதற்கு ஆறு மாதங்கள் ஆகும். நீதிமன்றத்தில், நூறு ஆண்டுகள் பழமையான வழக்குகள் இன்னும் நிலுவையில் உள்ளன. எனவே நாங்கள் என்ன செய்தோம்? நாங்கள் சுமார் 40000 தேவையற்ற நடைமுறைகளை அகற்றினோம். இல்லையெனில் ஒரு துறை உங்களிடம் ஒரு விஷயத்தைக் கேட்கும்.உங்களுக்கு அடுத்த நபர் அதையே கேட்பார். மூன்றாவது நபரும் அதையே கேட்பார். 40,000 தேவையற்ற நடைமுறைகள். இந்தியாவில் உள்ள ஒரு சாமானிய மனிதன் எவ்வளவு சுமையை சுமக்க வேண்டியிருக்கும் என்பதை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம். கிட்டத்தட்ட 1500 சட்டங்களை நான் ரத்து செய்துள்ளேன். குற்றவியல் விஷயங்கள் தொடர்பான சட்டங்களை மாற்றியுள்ளேன். எனவே குறைந்தபட்ச அரசு அதிகபட்ச ஆளுகை என்ற எனது பார்வை இதுதான், இன்று இவை அனைத்தும் நடப்பதை நான் காண்கிறேன்.

நிகில் காமத்: சார், இந்தியா ஸ்டேக், யுபிஐ, இகேசி ஆதார் ஆகியவற்றின் நேரடி பயனாளிகள் நாங்கள் என்பதால், அது கருத்தாக்கம் செய்யப்பட்டபோது அது சரியான விதத்தில் செயல்படும் என்று நீங்கள் நினைத்தீர்களா?

பிரதமர்: இன்று 30 வினாடிகளில் 10 கோடி விவசாயிகளின் வங்கிக் கணக்குகளுக்கு நேரடியாக பணம் அனுப்ப முடியும். இன்று 13 கோடி எரிவாயு சிலிண்டர் நுகர்வோருக்கு 30 வினாடிகளில் ஒரே கிளிக்கில் மானியத் தொகையை அனுப்ப முடியும். ஏன்? காரணம் ஜன் தன் கணக்குகள். நாட்டில் கோடிக்கணக்கான ரூபாய் கசிவு, முன்பு நடந்த ஊழல் எல்லாம் போய் தொழில்நுட்பம் இப்போது பயன்படுகிறது. இப்போது நீங்கள் யுபிஐ-யைப் பார்க்கிறீர்கள். அது முழு உலகிற்கும் ஒரு அதிசயம். உலகத்திலிருந்து விருந்தினர்கள் வரும்போது, அவர்கள் யுபிஐ எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்று கேட்கிறார்கள்? கடைக்கார்ரிடம் போய் கேட்டால் தெரியும்! நிதித் தொழில்நுட்ப உலகில், தொழில்நுட்பம் எவ்வாறு ஜனநாயகமயமாக்கப்படுகிறது என்பதிலும் இந்தியா உலகிற்கு முன்னுதாரணமாக திகழ்கிறது. இன்று நாட்டின் இளைஞர்கள் தங்கள் சட்டைப் பையில் செல்போன் வைத்திருக்கிறார்கள் என்றால், அவர்களுக்கு எதுவுமே தேவையில்லை. உலகம் முழுவதும் என் பையில், எனது கைபேசியில் இருக்கிறது என்பதை எனது நாட்டின் இளைஞர்கள் நினைவில் கொள்கிறார்கள். இது தொழில்நுட்பத்தால் இயக்கப்படும் நூற்றாண்டு. நாடு தனி கண்டுபிடிப்புகளுக்கான ஆணையத்தை உருவாக்கியுள்ளது. புதிய கண்டுபிடிப்புகளுக்கென தனி நிதியம் ஒன்றை உருவாக்கியுள்ளேன். இளைஞர்கள் ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டும். ‘நான் பசியால் இறக்க மாட்டேன். யாராவது என்னை கவனித்துக் கொள்வார்கள்’ என்று அவர்கள் உணர வேண்டும்.

நான் ஒருமுறை தைவான் சென்றிருந்தேன்! எனது இயல்பு ஒரு மாணவனின் இயல்பு. எனக்குள் ஒரு குணம் உள்ளது. எனவே ஒரு மாணவர் எனக்குள் உயிருடன் இருக்கிறார் என்று என்னால் கூற முடியும். நான் அங்குள்ள அனைத்து தலைவர்களையும் சந்தித்தேன். அவர்களின் அனைத்து தலைவர்களையும் விட, ஒரு போக்குவரத்து அமைச்சர் உலகின் சிறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் போக்குவரத்தில் பி.எச்.டி செய்துள்ளார் என்பதில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். அதாவது, அவர் அமைச்சராக இருந்த பாடத்திலேயே முனைவர் பட்டம் பெற்றவர். இந்த விஷயம் என் மனதில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. எனது நாட்டிலும் கூட, நாட்டை அந்த நிலைக்கு கொண்டு செல்லக்கூடிய இளைஞர்களை நான் விரும்புகிறேன். நான் தைவானுக்குச் சென்றபோது, எனக்கு ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர் இருந்தார். அவர் ஒரு தகுதிவாய்ந்த பொறியாளர் மற்றும் நன்கு படித்தவர். எனவே அங்குள்ள அரசு அவரை என்னுடன் மொழிபெயர்ப்பாளராக நியமித்திருந்தது. நான் தைவானுக்கு 10 நாள் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டேன். அந்த அரசின் விருந்தினராக நான் இருந்தேன். அதுவும் நான் முதலமைச்சர் ஆவதற்கு முன்பு. அவர் என்னிடம் கேட்டார். ‘நான் ஒரு விஷயம் கேட்க விரும்புகிறேன், உங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லையென்றால்?’ என்று சொன்னார். கேளுங்க என்றேன். அவர் என்னிடம் கேட்டார். ‘ஐயா, பில்லி சூனியம் இன்னும் இந்தியாவில் வேலை செய்கிறதா? இந்தியாவில் இன்னும் பாம்பாட்டிமார்கள் இருக்கிறார்களா?’ என்று கேட்டார். அவரது மனதில் இந்தியாவைப் பற்றிய பிம்பம் அப்படி இருந்தது. நான் அவருடன் பல நாட்கள் தங்கியிருந்தேன். நான் தொழில்நுட்பத்தைப் பற்றி விவாதித்தேன். ஆனாலும் அவர் மனதில் இது இருந்தது. நான் அவரது கேள்விகளை ஒரு நகைச்சுவையாக எடுத்துக் கொண்டேன். நான் சொன்னேன் ‘பாருங்கள் தம்பி. எங்கள் முன்னோர்கள் பாம்புகளுடன் விளையாடினார்கள். எங்களால் விளையாட முடியவில்லை, இப்போது நாங்கள் எலியுடன் விளையாடுகிறோம். என் நாட்டின் ஒவ்வொரு குழந்தையும் எலியுடன் விளையாடுகிறது’ என்று சொன்னேன். எனது நாட்டின் வலிமை அந்த எலியில் உள்ளது என்று நான் கூறினேன். பாம்பாட்டிகளின் இந்தியா வேறு.

நிகில் காமத்: அனைவரும் ஒப்புக்கொள்ளும் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், ஒரு நிறுவனத்தை உருவாக்குவதில் சந்தைப்படுத்தல் என்பது மிகப் பெரிய பகுதியாகும் என்ற கருத்து தொழில்முனைவோருக்கும் பொதுவானது. இந்தியாவுக்கு வெளியே இந்தியா பற்றிய பார்வையை நீங்கள் நிறைய மாற்றியுள்ளீர்கள். ஒரு தொழில்முனைவோர் கற்றுக்கொள்ளக்கூடிய சில குறிப்புகளை நீங்கள் கொடுக்க முடியுமா?

பிரதமர்: முதலாவதாக, நான் மாற்றிவிட்டேன் என்று கூறுவது சரியாக இருக்காது. அரசால் அனுப்பப்படும் நபர், யார் சென்றாலும், அவர் ஒரு தூதர் என்பதே எனது கருத்து. யார் போகிறார்களோ அவர் தேசிய தூதர். அவர்களை நாம் ஏற்றுக் கொண்டால், நமது பலம் பல மடங்கு அதிகரிக்கும். எனவே, நாங்கள் நித்தி ஆயோக்கை உருவாக்கியுள்ளோம் என்பதை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள், எங்களது ஆரம்ப நோக்கங்களில் ஒன்று உலகம் முழுவதும் பரவியுள்ள இந்திய சமுதாயத்தினரின் வலிமையை இணைப்பதாகும் என்று எழுதப்பட்டுள்ளது. எனவே உலகில் உள்ள அனைத்து பலங்களும் இணைக்கப்பட வேண்டும் என்பது எனது நன்கு சிந்திக்கப்பட்ட பார்வை. இரண்டாவதாக, நான் முதலமைச்சர் ஆவதற்கு முன்பே, நான் நிறைய வெளிநாடுகளுக்குச் சென்றிருக்கிறேன், பின்னர் நான் மக்களிடையே தங்கியிருந்தேன். எனவே அவர்களின் பலத்தை நான் நன்கு அறிந்திருந்தேன், எனக்கு தொடர்புகளும் இருந்தன. ஒருமுறை அடல் அவர்களின் அறிவுறுத்தலின் பேரில் நான் ஒரு பணிக்குச் சென்றிருந்தேன். அதில் நான் மிகவும் வெற்றியும் பெற்றேன். இந்த அதிகாரம் முன்பு பயன்படுத்தப்படவில்லை. ஆனால் நான் அதை வழிநடத்தத் தொடங்கியபோது, உலகின் அரசியல்வாதிகளும் இது மிகப் பெரிய சக்தி, மிகப் பெரிய சக்தி என்று உணரத் தொடங்கினர். இரண்டாவதாக, எங்காவது குறைந்தபட்சமான குற்றங்கள் உள்ளன என்றால், அது இந்தியர்களிடையே உள்ளது என்பதை அவர்கள் கண்டனர். நன்கு படித்தவர்கள் என்றால் அவர்கள் இந்தியர்கள். சட்டத்தை மதித்து நடப்பவர்கள் இருந்தால் அவர்கள் இந்தியர்கள். எனவே உரிமை உணர்வு அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. இவை அனைத்தின் ஒட்டுமொத்த விளைவு ஏற்பட்டுள்ளது, இதன் காரணமாக, நாட்டின் நற்பெயர் இன்று அதிகரித்து வருகிறது.

நிகில் காமத்: நான் குழந்தையாக இருந்தபோது, 14, 15, 16, 20, 25 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, நான் பெங்களூரில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, கல்லூரிக்குச் சென்று, அமெரிக்கா சென்று, பி.எச்.டி செய்து, மைக்ரோசாப்ட் அல்லது அது போன்ற ஏதாவது ஒரு நிறுவனத்தில் பணிபுரிய வேண்டும் என்று தோன்றியது. எங்களுக்கு இதைவிட பெரிய விஷயம் எதுவும் இல்லை என்று தோன்றியது. ஆனால் இன்று நான் 18 வயது சிறுவர்களை சந்திக்கும்போது, அவர்கள் அப்படி இல்லை என்று என்னால் சொல்ல முடியும். அவர்கள் இந்தியாவை கட்டியெழுப்புவது பற்றி பேசுகிறார்கள். அப்போதைய சூழலை ஒப்பிடுகையில், இது ஒரு பெரிய மாற்றம். நான் இதைப் பார்க்கிறேன். நீங்கள் மீண்டும் தொழில்முனைவோர் மற்றும் அரசியலின் உதாரணத்தை எடுத்துக் கொண்டால், போட்டி என்பது என் உலகில் ஒரு நல்ல விஷயம். உங்கள் உலகத்திலும் போட்டி ஒரு நல்ல விஷயமா?

பிரதமர்: இது குறித்து இரண்டு மூன்று வெவ்வேறு விஷயங்களை நான் கூற விரும்புகிறேன். நீங்கள் இந்தியாவுக்குத் திரும்பாவிட்டால் வருத்தப்படுவீர்கள் என்று நான் பகிரங்கமாக கூறுவேன் குறைந்தபட்சம் விரைவில் அங்கு காலடி எடுத்து வைப்பீர்கள், சகாப்தம் மாறப்போகிறது, நான் இதைச் சொல்வேன். இடையில் நீங்கள் பின்னடைவு குறித்து என்னிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டது எனக்கு நினைவிருக்கிறது, நான் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசின் முதலமைச்சராக இருந்தேன். அமெரிக்க அரசு எனக்கு விசா வழங்க மறுத்துவிட்டது. என் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில், அமெரிக்கா செல்வது எனக்கு பெரிய விஷயமல்ல, நான் இதற்கு முன்பும் அங்கு சென்றிருக்கிறேன்.யாரும் என்னிடம் அதிகம் பேசியதில்லை… ஆனால் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசுக்கும், ஒரு மாநிலத்துக்கும் ஏற்பட்ட அவமானம், இந்த நாட்டின் அவமானம். இதை நான் உணர்ந்தேன். என்ன நடக்கிறது என்று என் இதயத்தில் ஒரு வேதனை இருந்தது. சிலர் பொய்களைப் பரப்பியதால், இந்த முடிவுகள் உலகில் எடுக்கப்பட்டன. உலகம் இப்படித்தான் இயங்குகிறது. என் மனதில் ஒரு உணர்வு இருந்தது. ஆனால் அன்று நான் ஒரு பத்திரிகையாளர் சந்திப்பை நடத்தினேன். இன்று அமெரிக்க அரசு எனது விசாவை ரத்து செய்துள்ளது என்று கூறினேன். நான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொன்னேன். ஆனால் நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னேன், என்னிடம் சில கேள்விகள் கேட்கப்பட்டன. நான் சொன்னேன், பாருங்கள். நான் சொன்னது போல அத்தகைய இந்தியாவைப் பார்க்கிறேன், முழு உலகமும் விசாவுக்காக வரிசையில் நிற்கிறது. இது 2005 ஆம் ஆண்டின் எனது பேச்சை, இன்று நாம் 2025-ல் எட்டுகிறோம். நான் பேசுகிறேன். இப்போது இந்தியாவின் நேரம் என்பதையும் நான் காண்கிறேன். எனது இளைஞர்கள் எனது நாட்டின் சாமானிய மக்கள். நான் சமீபத்தில் குவைத் சென்றேன். அங்குள்ள தொழிலாளர் காலனிக்கு சென்றேன். அனைத்து தொழிலாளர் குடும்பங்களையும் சந்தித்தேன். இந்த தொழிலாளர்கள் 10-15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அங்கு சென்றவர்கள். அதனால் இப்போது அவர்கள் திருமணத்துக்கு மட்டும் தாயகம் வருகிறார்கள். அதற்கு மேல் அவர்களுக்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. ஒரு தொழிலாளி என்னிடம் சொன்னார், அவர் மிகவும் உட்புறமான பகுதியில் இருந்தார். அவரது ஊரில் எப்போது சர்வதேச விமான நிலையம் அமைக்கப்படும் என்று கேட்டார். 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்தியாவை விட்டு குவைத்தில் தொழிலாளியாக வேலைக்குச் சென்ற ஒருவர், தமது மாவட்டத்தில் ஒரு சர்வதேச விமான நிலையத்தை கனவு காண்கிறார். இந்த அபிலாஷை 2047 ஆம் ஆண்டில் நமது நாட்டை அபிவிருத்தி அடையச் செய்யும். இன்று இந்தியாவின் ஒவ்வொரு இளைஞருக்கும் இந்த விருப்பம் உள்ளது.

நிகில் காமத்: இன்று முழு உலகமும் போரை நோக்கி நகர்வதாகத் தெரிகிறது. உதாரணமாக உக்ரைன் மற்றும் ரஷ்யா போல. அத்தகைய நாடுகளில் இந்தியர்கள் இருக்கும்போது, இந்தியப் பிரதமர் என்ற பதவி மூலம் நீங்கள் அவர்களுக்கு ஒரு வகையில் பொறுப்பேற்கிறீர்கள், இதைப் பற்றி நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்? இந்த சூழ்நிலைகளில் என்ன நடக்கிறது?உலகில் என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பற்றி நாம் கவலைப்பட வேண்டுமா?

பிரதமர்: உலகம் நம் மீது நம்பிக்கை வைத்துள்ளது. என்ன காரணம்? நாம் பாசாங்குத்தனமாக இல்லை! நாம் சொல்வதை தெளிவாக சொல்கிறோம். நான் சமாதானத்தை ஆதரிக்கிறேன், எனது நிலைப்பாடு அமைதி. அதற்காக எடுக்கப்படும் எந்த முயற்சியையும் நான் ஆதரிப்பேன். இதை நான் ரஷ்யாவுக்கும் சொல்கிறேன். இதை உக்ரைனுக்கும் சொல்கிறேன். இதை ஈரானுக்கும் சொல்கிறேன், இதை பாலஸ்தீனத்துக்கும் சொல்கிறேன், இதை இஸ்ரேலுக்கும் சொல்கிறேன். நான் சொல்வது அனைத்தும் உண்மை என்று அவர்கள் என் வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை வைத்துள்ளனர். இதன் காரணமாக, இந்தியாவின் நம்பகத்தன்மை அதிகரித்துள்ளது. ஒரு நெருக்கடி ஏற்பட்டால், எனது நாடு நிச்சயமாக என்னை கவனித்துக்கொள்ளும் என்று நாட்டு மக்கள் நம்புவதைப் போலவே. அதேபோல், இந்தியா சகோதரர் என்று சொன்னால், உலகம் நம்புகிறது. பாருங்கள், கொரோனா நிலைமை வந்தபோது, இந்த சம்பவம் முதலில் ஏற்பட்ட அதே இடத்தில் நமது இந்திய இளைஞர்களும் இருந்தனர். அப்போது அவர்களைத் திரும்ப அழைத்து வரப்பட வேண்டியிருந்தது. எனவே இது ஒரு கடினமான வேலை என்று விமானப்படை ஊழியர்களிடம் கூறினேன். தன்னார்வமாக முன்வருபவர்களுக்கு நான் வேலை கொடுத்தேன். ராணுவ வீரர்கள் அனைவரும் முன்வந்தனர். அதாவது மரணத்துடன் நடப்பது போல் இருந்தது. இறைவன் அருளால் எந்தத் தீங்கும் ஏற்படாமல் அவர்களைத் திரும்பக் கொண்டு வந்தார்கள். பாகிஸ்தான், நேபாளம், வங்கதேசம் ஆகிய நாடுகளிலிருந்தும் நமது மக்களை அழைத்து வந்தனர். எனவே என் நாட்டுக்காரர் சிக்கலில் இருந்தால், அவரைப் பற்றி யார் கவலைப்படுவார்கள் என்பது எனது உணர்வு.

இந்த சம்பவம் எனக்கு தெளிவாக நினைவிருக்கிறது. நேபாளத்தில் பூகம்பம் ஏற்பட்டதாக நான் கேள்விப்பட்டேன். நிலநடுக்கத்தை சமாளிக்க இங்கிருந்து நேபாளத்திற்கு மீட்புப்புக் குழிவினர் அனுப்பப்பட்டனர். மூன்று நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு விமானம் நேபாளத்திலிருந்து மக்களை இந்தியாவுக்கு அழைத்து வந்தது. ஒருவர் என்னிடம் கூறினார். ‘நான் ஒரு மருத்துவர், நான் என் வாழ்நாள் முழுவதும் அரசைத் திட்டிக்கொண்டே இருக்கிறேன். அது எந்த அரசாங்கமாக இருந்தாலும், நான் ஒவ்வொரு அரசையும் துஷ்பிரயோகம் செய்கிறேன். அரசு வரியை எடுக்கிறது. வருமான வரியை எடுக்கிறது. எங்கெல்லாம் எனக்கு பேச வாய்ப்பு கிடைத்ததோ அங்கெல்லாம் நான் பேசிக்கொண்டே இருந்தேன். ஆனால் அந்த வரியின் விலை என்ன என்பதை இன்று புரிந்து கொண்டேன். இன்று நான் உயிருடன் திரும்பி வருகிறேன்.’ என்று அவர் கூறினார்.

உலகில் எங்கிருந்தாலும் உங்கள் நாட்டு மக்களுக்கு நீங்கள் சேவை செய்யும்போது, அவர்களின் இதயங்களில் மகிழ்ச்சி எழுகிறது. அவர்களும் ஏதாவது நல்லது செய்ய விரும்புகிறார்கள். நான் அதை அனுபவிக்கிறேன். இப்போது அபுதாபி விஷயத்தைப் பார்க்கலாம். அங்குள்ள பட்டத்து இளவரசரிடம் நீங்கள் எனக்கு ஒரு கோவிலுக்கு இடம் கொடுத்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று கூறினேன். ஒரு நொடி கூட தாமதிக்காமல், ஒரு இஸ்லாமிய நாட்டில் கோயில் கட்ட எனக்கு அனுமதி வழங்கினார். இன்று கோடிக்கணக்கான இந்துக்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள், வாருங்கள், நம் நாட்டு மக்களுக்கு சேவை செய்வோம்…

நிகில் காமத்: நாம் மற்ற நாடுகளைப் பற்றி பேசுகிறோம். பிடித்த உணவைக் கேட்டால், நீங்கள் கேட்டால், அது பீஸ்ஸா என கூறுகிறீர்களா?. பீஸ்ஸா இத்தாலியில் இருந்து வந்தது. இணையத்தில் இத்தாலி பற்றி உங்களுக்கு நிறைய தெரியும் என்று மக்கள் கூறுகிறார்கள். இதைப் பற்றி ஏதாவது சொல்ல விரும்புகிறீர்களா? உங்களகப் பற்றி இந்த மீம்ஸ்களை பார்க்கவில்லையா?

பிரதமர்: இல்லை. அது ஒரு வழக்கமான விஷயம். நான் அதில் என் நேரத்தை வீணடிக்கவில்லை. நான் சாப்பாட்டுப் பிரியர் அல்ல.

நிகில் காமத்: இல்லவே இல்லையா?

பிரதமர்: நிச்சயமாக இல்லை! அதனால்தான் நான் எந்த நாட்டில் சென்றாலும், எதை பரிமாறுகிறார்களோ, அதை மிகுந்த உற்சாகத்துடன் சாப்பிடுகிறேன். ஆனால் மிகவும் துரதிர்ஷ்டவசமாக, இன்று நீங்கள் என்னை ஒரு உணவகத்திற்கு அழைத்துச் சென்று பட்டியலைக் கொடுத்து தேர்ந்தெடுக்கச் சொன்னால், என்னால் அவ்வாறு செய்ய முடியாது.

நிகில் காமத்: சார், நீங்கள் உணவகத்திற்கு செல்ல முடியுமா?

பிரதமர்: என்னால் இன்னும் போக முடியவில்லை. நான் இன்னும் போகவில்லை.

நிகில் காமத்: எத்தனை வருடங்கள் ஆகிவிட்டன?

பிரதமர்: பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டன!

நிகில் காமத்: நீங்கள் வெளியில் இருக்கும்போது…

பிரதமர்: முன்பு, நான் இந்த அமைப்பில் பணியாற்றியபோது, எங்கள் அருண் ஜெட்லி அவர்கள் ஒரு சிறந்த உணவுப் பிரியர். இந்தியாவின் எந்த நகரத்தில் எந்த உணவகத்தில் எந்த உணவு சிறந்தது என்பதை அறியும் கலைக்களஞ்சியமாக அவர் இருந்தார். எனவே, நாங்கள் வெளியே செல்லும்போது, ஒரு மாலை நேரப்பொழுதை அவருடன் ஏதாவது ஒரு உணவகத்தில் செலவிடுவோம். ஆனால் இன்று, யாராவது எனக்கு ஒரு பட்டியலைக் கொடுத்தால், என்னைத் தேர்ந்தெடுக்கச் சொன்னால், என்னால் அதைச் செய்ய முடியாது. ஏனென்றால் நான் அந்த போக்கை வளர்த்துக் கொள்ளவில்லை. இது எனக்கு அவ்வளவாக புரியாது. எனவே, நான் எப்போதும் ‘அருண் ஜி, நீங்கள் ஆர்டர் செய்யுங்கள்’ என்று கூறுவேன். நான் சைவத்தை விரும்புவேன்.

நிகில் காமத்: நான் உங்கள் நண்பர்கள் சிலரிடம் பேசினேன்… நண்பர்கள் அல்லது 10-20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உங்களை அறிந்தவர்கள். பொதுவெளியில் தெரியாத விஷயங்களை எனக்குச் சொல்லுங்கள் என்று நான் அவர்களிடம் கேட்டேன். அவர்களின் பெயர்களை நான் சொல்ல மாட்டேன். முதலமைச்சர் பதவியேற்பு விழா நடைபெறும் புகைப்படத்தை எனக்கு அனுப்பினர். சில மூத்த அரசியல்வாதிகள் நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். நீங்கள் கீழே அமர்ந்திருக்கிறீர்கள். அந்த புகைப்படத்தை நான் பார்த்தபோது, நீங்கள் குஜராத்தின் முதலமைச்சராக இருந்த நேரம் மட்டுமே எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது. அதற்கு முந்தைய காலத்தின் எந்த கற்பனையும் என் மனதில் வரவில்லை. எனவே நான் படத்தைப் பார்த்தபோது, நான் அதை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அங்கிருந்து இங்கு, இந்த மாற்றம் வந்துள்ளது. இந்த சூழல்களில் உங்களை தவறாக அழைக்க முடியாது என்று நீங்கள் சொல்ல முடியுமா? இது எப்படி நிகழ்கிறது?

பிரதமர்: என்னை யாரும் ‘தவறாக’ நினைக்க முடியாது என்று நான் கூறவில்லை.

நிகில் காமத்: யாரும் சொல்லவில்லை

பிரதமர்: ஆனால் யாரும் என்னை தவறாக நினைக்க முடியாது என்று கருதுவது சரியல்ல.

நிகில் காமத்: சரி! சரி!

பிரதமர்: வாழ்க்கை இப்படி ஆகிவிட்டது என்பதால் நான் அதைப் பற்றிக் கேட்பதே இல்லை. இரண்டாவதாக, நிலைப்பாடு மாறியிருக்கலாம். சூழ்நிலைகள் மாறியிருக்கலாம். அமைப்புகள் மாறியிருக்கலாம், மோடி தான் இருக்கிறார். அதனால்தான் அது எனக்கு பெரிய வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. இதை நான் சாதாரணமாகச் சொல்லவில்லை. இதுதான் யதார்த்தம். இது எனக்கு எந்த வித்தியாசத்தையும் ஏற்படுத்தாது.

நிகில் காமத்: உங்களுக்கு நினைவிருந்தால், கடந்த ஆண்டு துடிப்புமிக்க குஜராத்தில் நீங்கள் பங்கேற்றபோது நான் உங்கள் முன் உரை நிகழ்த்தினேன். நான் சரியாக பேசவில்லை. அதன் பிறகு நான் ஒரு பேச்சு பயிற்சியாளரிடம் ஒரு வருடமாக நான் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். வகுப்புகளுக்குச் செல்கிறேன். எனக்கு ஒரு ஆசிரியர் இருக்கிறார். நீங்கள் எப்படி இவ்வளவு சிறப்பாகச் பேசுகிறீர்கள்? சில குறிப்புகள் கொடுக்க முடியுமா? இது எல்லோரும் கற்றுக்கொள்ள விரும்பும் ஒன்று.

பிரதமர்: இரண்டு மூன்று வெவ்வேறு விஷயங்கள் உள்ளன. ஒன்று, நீங்கள் குஜராத்திதானா என்று என்னிடம் அடிக்கடி கேட்கிறார்கள். ஹிந்தி எப்படிப் பேசுகிறீர்கள்? என்று கேட்கிறார்கள். முன்பு, நான் சங்கத்தில் பணியாற்றியபோது, நான் வட இந்தியாவைச் சேர்ந்தவன் என்று பலர் நினைத்தார்கள். ஆனால் நான் குஜராத்தைச் சேர்ந்த நபர். காரணம் நாங்கள் ரயில் நிலையத்தில் தேநீர் விற்று வந்தோம். எனது கிராம் மெஹ்சானா. எனது கிராமத்தைச் சேர்ந்த எருமைகள் பால் கொடுக்கத் தொடங்கியபோது, சிலர் அதை மும்பைக்கு எடுத்துச் சென்றனர். மும்பையில் அவர்கள் பால் வியாபாரம் செய்தனர். அவர்கள் கிராமத்திற்கு திரும்பி வருவது வழக்கம். எனவே வணிகம் செய்யும் அவர்கள் உத்தரபிரதேசத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். எனவே அவர்கள் வரும்போது சரக்கு ரயிலுக்காக காத்திருப்பார்கள். பின்னர் சரக்கு வண்டி கிடைத்ததும், அதில் புல்லை நிரப்பி, அதற்குள் நான்கு எருமைகள் நிற்க ஏற்பாடு செய்தனர். எனவே இந்த 30-40 பேர் எப்போதும் ரயில்வே நடைமேடையில் இருந்தனர். நான் தேநீர் விற்பேன். தேநீர் கொடுக்க போவேன். அதனால் சிறுவயதில் அவர்களிடம் பேச வேண்டியிருந்தது, அவர்களிடம் பேசிக்கொண்டே ஹிந்தி கற்றுக்கொண்டேன். எருமைகளை வியாபாரம் செய்ய வரும் இந்த மக்களும் தொழிலாளர்கள்தான். ஆனால் மாலையில் அவர்கள் பஜனைகளையும் கீர்த்தனைகளையும் பாடுவார்கள். அவர்கள் தேநீர் கேட்பார்கள். நாங்கள் இணைந்து தேநீர் அருந்துவோம். அப்படி நானும் இந்தி பேசக் கற்றுக்கொண்டேன்.

நிகில் காமத்: நீங்கள் குஜராத்தில் வளர்ந்துள்ளீர்கள். இன்று நீங்கள் தில்லியில் வசிக்கிறீர்கள். இந்த இரண்டு இடங்களிலும் வாழ்வது தனிப்பட்ட முறையில் உங்களுக்கு மிகவும் வித்தியாசமானதா?

பிரதமர்: நாம் ஒரு நகரத்தில் வசிக்கிறோமா? இல்லை. நாங்கள் எங்கள் வீட்டின் ஒரு மூலையில் தங்குகிறோம். வீட்டிலிருந்து அலுவலகத்திற்கும், அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டிற்கும் செல்கிறோம். வெளி உலகத்திலிருந்தும் நாம் துண்டிக்கப்படுகிறோம். அரசு அமைப்பு இப்படி இருக்கும்போது, ஒரு நகரத்திற்கும் மற்றொரு நகரத்திற்கும் இடையில் வேறுபாடு காண்பது மிகவும் கடினம்.

நிகில் காமத்: நான் உங்களிடம் சில கேள்விகள் கேட்டேன்…

பிரதமர்: உங்களது ஒரு கேள்வி பேச்சுத்திறன் பற்றியது…

நிகில் காமத்: நான் கற்றுக்கொள்ள விரும்புவதை கற்றுக் கொடுங்கள்!

பிரதமர்: நீங்கள் சிலவற்றை கவனிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். ஒரு சண்டை நடக்கிறது அல்லது எங்காவது ஏதோ நடந்திருக்கிறது. அங்கு நான்கு முற்றிலும் படிப்பறிவில்லாத மக்கள் இருக்கிறார்கள். ஒரு பெண்மணி, ஒரு வயதானவர் இருக்கலாம், நீங்கள் மைக்குடன் நிற்கிறீர்கள். அவர்கள் விரைவாக உங்களிடம் சொல்லத் தொடங்குகிறார்கள். ‘இது நடந்தது. நடந்தது, தீ விபத்து இப்படி நடந்தது…’ என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். அவர்கள் சொல்வதில், நல்ல வெளிப்பாடுகள், நல்ல வர்ணனைகள் இருப்பதை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள், ஏன்? அது சுய அனுபவம். உங்களுக்குள் இருந்து விஷயங்கள் வெளிப்படும் போது. வெளிப்படுத்தும் விதம் என்ன, பேச்சை எப்படி வெளிப்படுத்துகிறீர்கள் என்பது முக்கியமல்ல. நீங்கள் சொல்வதில் அனுபவத்தின் சக்தி இருக்கிறதா இல்லையா? நீங்களே சொல்வதில் ஏதாவது வசதி இருக்கிறதா இல்லையா? என்பதே முக்கியம்.

நிகில் காமத்: நீங்கள் ஒரு சோகமான விஷயத்தைப் பற்றி பேசும்போது அந்த உணர்வு உங்களுக்கு உள்ளே இருக்கிறதா? அந்த விஷயத்தால் நீங்கள் வருத்தப்படுகிறீர்களா?

பிரதமர்: ஆம்! பலர் என்னைப் பற்றி மோசமாக உணர்கிறார்கள் என்பதை நீங்கள் கவனித்திருக்கலாம். ஆனால் பெரும்பாலும் நான் ஏழைகளைப் பற்றி பேசும் போது, நான் என்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. உணர்ச்சிவசப்படுகிறேன். செய்தித்தாள்களில் நான் நிறைய விமர்சிக்கப்படுகிறேன். ஆனால் என்னால் என்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. சமூக வாழ்வில் நான் இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளைப் பார்க்கும் போது, அவற்றை நினைக்கும் போது, இயல்பாகவே என் மனதில் அந்த உணர்வு எழுகிறது.

நிகில் காமத்: உங்கள் வாழ்க்கையில் நீங்கள் கற்றுக்கொண்டது அதிகம். உங்களுக்கு இவ்வளவு அனுபவம் இருக்கிறது. 20 வயதுடையவர்களுக்கு சொல்ல முடிந்தால், நீங்கள் என்ன சொல்வீர்கள்?

பிரதமர்: இளைஞர்களுக்கு உரையாற்ற நான் தகுதியான நபர் என்று நான் கருதவில்லை. அதற்கு எனக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை. ஆனால் எனது நாட்டின் இளைஞர்கள் மீது எனக்கு நிறைய நம்பிக்கை உள்ளது என்று நான் கூறுவேன். ‘ஒரு கிராமத்து பையன், நான் வேலை செய்ய மாட்டேன், நான் ஒரு புத்தொழில் செய்வேன்!’ என்று கூறுகிறார். நான் பங்கேற்ற முதல் புத்தொழில் மாநாடு எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அந்த நேரத்தில் புத்தொழில் என்ற வார்த்தை கூட நம் நாட்டில் புதியதாக இருந்தது. ஆனால் அதன் சக்தி என்னவென்று எனக்குத் தெரியும். எனவே சில புத்தொழில்களைத் தொடங்கிய ஒரு மகளிடம் அவர்களின் அனுபவங்களைச் சொல்லுமாறு கேட்டேன். அப்போது ஒரு மகள் எழுந்து நின்றாள். அந்தப் பெண் பெங்காலி. கல்கத்தாவிலிருந்து வந்தவர் என்று சொன்னார். அவர் ஒரு புத்தொழில் நிறுவனத்தைத் தொடங்கினார். பின்னர் அவர் தனது தாயைச் சந்திக்கச் சென்றார். அவர் தனது வேலையை விட்டுவிட்டதாகக் கூறினார். என்ன செய்யப் போகிறாய் என்று தாய் கேட்டார். அப்போது நான் புத்தொழில் ஆரம்பித்து இருக்கிறேன் என்று அந்தப் பெண் சொல்லி இருக்கிறார். அப்போது வித்தியாசமாக நினைத்தனர். எல்லா புத்தொழில்களும் பேரழிவைக் குறிக்கும் ஒரு காலம் இருந்தது! இன்று, புத்தொழில் நிறுவனங்களுக்கு நற்பெயர், நம்பகத்தன்மை கிடைத்துள்ளது. எனவே ஒரு சிறிய கிராமத்தில், மக்கள் அத்தகைய நபர்களை ஒரு ஆதர்சமாகக் கருதுவார்கள் என்று நான் நம்புகிறேன்.

நிகில் காமத்: ஐயா, பிரதமர் என்ற முறையில், உங்கள் இரண்டாவது பதவிக்காலம் முதல் பதவிக்காலத்திலிருந்து எவ்வாறு வேறுபட்டது? உங்கள் மூன்றாவது பதவிக்காலம் இரண்டாவது பதவிக்காலத்திலிருந்து எவ்வாறு வேறுபடுகிறது என்று நான் உங்களிடம் ஒரு கேள்வி கேட்க விரும்புகிறேன்.

பிரதமர்: முதல் பதவிக்காலத்தில், மக்கள் என்னைப் புரிந்துகொள்ள முயன்றனர். நானும் தில்லியைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்தேன். முதல் மற்றும் இரண்டாவது பதவிக்காலத்தில், கடந்த காலத்தின் அடிப்படையில் நான் நினைத்தேன். மூன்றாவது பதவிக்காலத்தில், எனது சிந்தனையின் வீச்சு மாறிவிட்டது. என் தைரியம் வலுப்பெற்று விட்டது. என் கனவுகள் விரிவடைந்துள்ளன. என் ஆசைகள் அதிகரித்துக் கொண்டே செல்கின்றன. நான் சொல்ல வருவது என்னவென்றால், 2047-ம் ஆண்டுக்குள் வளர்ந்த இந்தியாவை உருவாக்க வேண்டும் என்பதுதான். கழிப்பறைகள் 100 சதவீதமாக இருக்க வேண்டும். மின்சாரம் 100 சதவீதமாக இருக்க வேண்டும். குழாய் நீர் 100 சதவீதமாக இருக்க வேண்டும். ஒரு சாமானியன் தன் அரசிடம் எதையும் கேட்டுப் பெற வேண்டுமா? இது ஏதோ ஆங்கிலேயர் ஆட்சியா? அவருக்கு அனைத்தும் கிடைப்பதற்கான உரிமை உண்டு! 100 சதவீதம் பயனாளிகள் இருக்க வேண்டும். 100 சதவீத பயனாளிகள் இருக்க வேண்டும். 100 சதவீத பயன்கள் அவர்களைச் சென்றடைய வேண்டும். எந்த பாகுபாடும் இருக்காது, அதுதான் உண்மையான சமூக நீதி. அதுதான் உண்மையான சோசலிசம். எனவே நான் அந்த விஷயங்களை தொடர்ந்து வலியுறுத்துகிறேன். அதன் உந்து சக்தி அபிலாஷை இந்தியா. என்னைப் பொறுத்தவரை ஏஐ (AI) என்றால் அபிலாஷை இந்தியா என்று பொருள். எனவே இப்போது நான் 2047-ஐ நோக்கிச் செல்கிறேன் என்றால், 2025-ல் எவ்வளவு மீதமுள்ளது என்று நினைக்கிறேன். இப்போது நான் இங்கே இருக்கிறேன். நாளை நான் எங்கே போய்ச் சேர வேண்டும் என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். எனவே இப்போது என் எண்ணங்கள் 2047 சூழலில் மட்டுமே இயங்குகின்றன. எனவே எனது மூன்றாவது பதவிக்காலம் இரண்டு பதவிக் காலங்களில் இருந்து பல மடங்கு வித்தியாசமானது. இது ஒரு முழுமையான மாற்றம் மற்றும் மிகப் பெரிய கனவைக் கொண்டுள்ளது.

நிகில் காமத்: இதைத் தாண்டி ஏதாவது திட்டம் இருக்கிறதா ? இன்றைக்கு அல்ல, 20 அல்லது 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு. நம்பிக்கை உள்ள இளைஞர்கள் இருக்கிறார்களா…?

பிரதமர்: நிறைய திறமைகள் உள்ளவர்கள் இருப்பதை நான் காண்கிறேன். நான் குஜராத்தில் இருந்தபோது, நான் அரசை நடத்தினாலும், அடுத்த 20 ஆண்டுகளுக்கு மக்களை தயார்படுத்த விரும்பினேன். நான் அதைச் செய்தேன். எனது வெற்றி, பல்வேறு விஷயங்களைக் கையாளக்கூடிய எனது குழுவை எவ்வாறு தயார் செய்கிறேன் என்பதில் உள்ளது. இது எனக்கான எனது அளவுகோல்.

நிகில் காமத்: எனது கடைசிக் கேள்வி என்னவென்றால், அரசியல்வாதியாக மாறுவதற்கான குறைந்தபட்ச தேவைகள் அவ்வளவு அதிகமாக இல்லை. அவர்கள் 25 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களாக இருக்க வேண்டும். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல் தண்டனை பெற்று இருக்க கூடாது. வாக்காளர் அடையாள அட்டை இருக்க வேண்டும். இவை மிகவும் சிறிய தேவைகள்தான். எனவே, இந்த நீண்ட உரையாடலுக்குப் பிறகு நான் கேட்க விரும்புவது என்னவென்றால், இது போன்ற 10,000 இளைஞர்கள் எங்கிருந்தும் வர வேண்டும்? யார் அரசியலுக்கு வர வேண்டும்? என்பதுதான். அவர்களுக்கு நீங்கள் உதவுவீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும், இதைப் பற்றி முடிவாக சொல்ல முடியுமா…

பிரதமர்: பாருங்கள், நீங்கள் சொல்வது வேட்பாளர் ஆவதற்கான தகுதிகளைப் பற்றியது.

நிகில் காமத்: ஆம், சரி!

பிரதமர்: நீங்கள் அரசியல்வாதியாக என்ன வேண்டும் என்று கேட்கவில்லை

நிகில் காமத்: என்ன வேண்டும்..!

பிரதமர்: அரசியல்வாதி ஆவதற்கு நிறைய தகுதிகள் வேண்டும். ஒவ்வொரு கணமும் பல்லாயிரம் கண்கள் உங்களைப் பார்க்கின்றன. உங்களின் ஒரு வார்த்தை தவறாக இருந்தால், உங்கள் 10 வருட தவம் வீணாகிவிடும். நீங்கள் 24×7 விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். நீங்கள் அதனுடன் வாழ வேண்டும். உங்களுக்கு சிறந்த தரம் தேவை. அதுதான் தகுதி மற்றும் அது பல்கலைக்கழக சான்றிதழிலிருந்து வராது.

நிகில் காமத்: இந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்க்கும் அனைத்து இளைஞர்களுக்கும் ஒரு செய்தியாக, என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?

பிரதமர் : முதலாவதாக, தாய்மார்கள், சகோதரிகள் மற்றும் இளம் மகள்களுக்கு நான் கூற விரும்புவது, இன்று நமது நாட்டில், கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும், பெண்களுக்கு சுமார் 50% இடஒதுக்கீடு உள்ளது. பஞ்சாயத்து, கிராமத் தலைவர், நகராட்சி, மகாநகராட்சி போன்றவற்றில். அவர்கள் ஒரு உண்மையான தலைவராக இருக்க முயற்சிக்க வேண்டும். அதிகாரத்தில் பெண்கள் தேவை என்பதால், தாம் ஒரு தலைவராக ஆக்கப்பட்டுள்ளதாக அவர்கள் நினைக்கக்கூடாது. நம் சமூகத்தை நாம் வழிநடத்த வேண்டும். ஆண்களும் தலைமை தாங்க வேண்டும். தாய்மார்களும், இளம் மகள்களும் தலைமைப் பண்புடன் எழுந்து நிற்க வேண்டும். இதை ஏன் சொல்கிறேன் என்றால், மிக விரைவில் எம்.எல்.ஏ., எம்.பி பிரிவுகளிலும் 33% இடஒதுக்கீடு வரப்போகிறது. அந்த நேரத்தில், எங்களுக்கு இந்த வகை குழு நிறைய தேவைப்படும். எனவே இன்னும் இரண்டு முதல் நான்கு ஆண்டுகள் வரை நேரம் உள்ளது. அவர்கள் களத்தில் இறங்கி, தங்களால் இயன்ற அளவு திறமைசாலிகளாக தங்களை உருவாக்கிக் கொள்வதற்கான முயற்சிகளைத் தொடங்க வேண்டும் என்று நான் அவர்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். இது உங்கள் நேரம். இதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

இரண்டாவதாக, நீங்கள் அரசியலை மோசமானதாகவும், தேர்தல்கள் அரசியலாகவும் கருத வேண்டாம், எனவே கண்ணியமான முறையில் வாக்களிப்பது சரியானது என்று நாட்டின் இளைஞர்களுக்கு நான் கூற விரும்புகிறேன். அரசியல் களத்தில், பொது வாழ்க்கைக்கு ஒரு முறை, எந்த வடிவத்தில் வந்தாலும் இன்று நாட்டுக்கு படைப்பாற்றல் என்ற கருவறையில் இருந்து பிறந்த தலைமை தேவைப்படுகிறது. ஒரு இயக்கத்தின் கருவறையில் இருந்து பிறந்த அரசியல்வாதிகள் வேறு மாதிரியாக மாறுகிறார்கள். சுதந்திரப் போராட்டத்திலும் படைப்பாற்றல் இருந்ததால், வித்தியாசமான வரவேற்பு கிடைத்தது. ஆக்கப்பூர்வமாகச் சிந்திக்கக் கூடிய, புதியவற்றைச் செய்பவர்கள், தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொள்பவர்கள், இன்ப துன்பங்களைப் புரிந்துகொள்பவர்கள், வழிகளைக் கண்டறிபவர்கள், மற்றவர்களை சிறுமைப்படுத்தாதவர்கள், ஆனால் நாட்டிற்காக ஒரு வழியைக் கண்டுபிடிக்கக் கூடியவர்கள் இப்போது நாட்டுக்குத் தேவைப்படுகிறார்கள். அவர்கள் இன்று இல்லை என்று நான் சொல்லவில்லை. புதிய நபர்கள் தேவைப்படுகிறார்கள். இன்று 20-25 வயதுடைய நபர் முன்வந்தால், 2047-ம் ஆண்டில் அவருக்கு 40-50 வயது இருக்கும். அதாவது அவர் நாட்டை நடத்தக்கூடிய சரியான இடத்தில் இருப்பார். இரண்டாவதாக, நாட்டின் இளைஞர்களை முன்வருமாறு நான் கூறும்போது, நான் பிஜேபி கட்சிக் கொடியை ஏற்ற விரும்புகிறேன் என்று சிலர் நினைப்பார்கள். நான் நாட்டின் அரசியலைப் பற்றி பேசுகிறேன். நான் யாரையும் பாரதிய ஜனதா கட்சியில் சேரவோ அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட கட்சிக்கு செல்லவோ அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட கட்சிக்கு செல்ல வேண்டாம் என்றோ கூறவில்லை. அனைத்து கட்சிகளிலும் ஒரு புதிய ஓட்டம் இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். அது அனைத்து கட்சிகளிலும் வர வேண்டும். இதற்கு நாட்டின் இளைஞர்கள் முன்வர வேண்டும். இதுதான் புதிய தொடக்கம்.

நிகில் காமத்: இங்கு வந்து பேசியதற்கு நன்றி மோடிஜி.

பிரதமர்: சரி, இது எனது முதல் போட்காஸ்ட். இது மிகவும் நன்றாக இருந்தது.

நிகில் காமத்: நீங்கள் எங்களுக்கு இவ்வளவு நேரம் கொடுத்துள்ளீர்கள். மிக்க நன்றி!

பிரதமர்: இது உங்களுக்கு, உங்கள் பார்வையாளர்களுக்கு எப்படி இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை!

நிகில் காமத்: நீங்கள் எப்போதும் போலவே மிகவும் நன்றாகப் பேசினீர்கள். எங்களுடன் இவ்வளவு நேரம் செலவிட்டீர்கள்.

பிரதமர்: விடை பெறலாம்! உங்க குழுவும் களைத்துப் போயிருக்கும்! இந்த சூழலை மனதில் கொள்ளுங்கள்.

நிகில் காமத்: நன்றி!

பொறுப்புத் துறப்பு: தொழில்முனைவோர் நிகில் காமத்துடனான பிரதமரின் உரையாடலின் உத்தேசமான மொழிபெயர்ப்பு இது. உரையாடல் இந்தியில் அமைந்திருந்தது.