ପିଏମଇଣ୍ଡିଆ

ମୋର ପ୍ରିୟ ଦେଶବାସୀଗଣ, ନମସ୍କାର ।

ଦୁଇ ଦିନ ପୂର୍ବର କିଛି ଚମତ୍କାର ଛବି, କିଛି ସ୍ମରଣୀୟ ମୁହୁର୍ତ୍ତ ଏବେ ବି ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ରହିଛି । ତେଣୁ, ଏଥର ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ର ଆରମ୍ଭ କରିବା ସେହି ମୁହୁର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକୁ ନେଇ । ଟୋକିଓ ଅଲମ୍ପିକ୍ସରେ ଭାରତୀୟ ଖେଳାଳିମାନଙ୍କୁ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଧରି ଚାଲୁଥିବା ଦେଖି କେବଳ ମୁଁ ନୁହେଁ, ବରଂ ସାରା ଦେଶ ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୋଇଉଠିଲା । ସାରା ଦେଶ ସତେ ଯେମିତି ଆମର ଏହି ଯୋଦ୍ଧାମାନଙ୍କୁ କହିଲା –

ବିଜୟୀ ଭବ . . . ବିଜୟୀ ଭବ  ।

ଏହି ଖେଳାଳିମାନେ ଯେତେବେଳେ ଭାରତରୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କରିଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସେମାନଙ୍କ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେବାର, ସେମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଜାଣିବାର ଏବଂ ଦେଶକୁ ଜଣାଇବାର ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା । ଏହି ଖେଳାଳିମାନେ ଜୀବନର ଅନେକ ବାଧାବିଘ୍ନକୁ ପାର କରି ଏ ଯାଏ ପହଞ୍ଚିଛନ୍ତି । ଆଜି ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଆପଣଙ୍କ ସ୍ନେହ ଏବଂ ସମର୍ଥନର ଶକ୍ତି ରହିଛି । ତେଣୁ ଆସନ୍ତୁ, ସମସ୍ତେ ମିଶି ଆମର ଏହି ଖେଳାଳିମାନଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ଶୁଭେଚ୍ଛା ଜଣାଇ ସେମାନଙ୍କ ଉତ୍ସାହ ବୃଦ୍ଧି କରିବା । ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ଅଲମ୍ପିକ୍ସ ଖେଳାଳିମାନଙ୍କ ସମର୍ଥନ ପାଇଁ ଆମର ଭିକ୍ଟୋରୀ ପଞ୍ଚ କ୍ୟାମ୍ପେନ୍ ଏବେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇସାରିଛି । ଆପଣ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଟିମ ସହ ନିଜର ଭିକ୍ଟୋରୀ ପଞ୍ଚ ଶେୟାର କରନ୍ତୁ । ଭାରତକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରନ୍ତୁ ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଯିଏ ଦେଶ ପାଇଁ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଧାରଣ କରେ, ତା’ର ସମ୍ମାନାର୍ଥେ ଆବେଗରେ ଜୁଡୁବୁଡୁ ହୋଇଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ । ଦେଶର ଏହି ଭାବନା ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ରଖିଛି । ଆସନ୍ତାକାଲି, ଅର୍ଥାତ ଜୁଲାଇ ୨୬ ତାରିଖ ଦିନ କାରଗିଲ୍ ଦିବସ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । କାରଗିଲ୍ ଯୁଦ୍ଧ, ଭାରତୀୟ ସେନାବାହିନୀର ବୀରତ୍ୱ ଏବଂ ସଂଯମର ଏଭଳି ଏକ ପ୍ରତୀକ, ଯାହାକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଦେଖିଛି । ଏଥର ଏହି ଗୌରବମୟ ଦିନଟି ମଧ୍ୟ ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସମୟରେ ପାଳିତ ହେବ । ତେଣୁ, ଏହାର ଗୁରୁତ୍ୱ ଆହୁରି ଅଧିକ ହୋଇଯାଇଛି । ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ଯେ କାରଗିଲ ରୋମାଞ୍ଚକର କାହାଣୀ ଆପଣମାନେ ପଢ଼ନ୍ତୁ, କାରଗିଲ ବୀରମାନଙ୍କୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ପ୍ରଣାମ କରିବା ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଏଥର ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ ଦିନ ଦେଶ ନିଜର ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୫ତମ ବର୍ଷରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହା ଆମର ବହୁତ ବଡ଼ ସୌଭାଗ୍ୟ ଯେ, ଯେଉଁ ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇଁ ଦେଶ ଶହ ଶହ ବର୍ଷ ଧରି ପ୍ରତୀକ୍ଷା କଲା, ତାହାର ୭୫ ବର୍ଷ ପୂରଣ ହେବା ଘଟଣାର ଆମେ ସାକ୍ଷୀ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆପଣମାନଙ୍କର ମନେଥିବ, ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୫ ବର୍ଷ ପାଳନ ପାଇଁ ମାର୍ଚ୍ଚ ୧୨ ତାରିଖ ଦିନ ବାପୁଙ୍କ ସାବରମତୀ ଆଶ୍ରମରୁ ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବର ଶୁଭାରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ସେହିଦିନ ବାପୁଙ୍କ ଦାଣ୍ଡିଯାତ୍ରାକୁ ମଧ୍ୟ ପୁନର୍ଜୀବିତ କରାଯାଇଥିଲା । ସେହିଦିନଠାରୁ ଜମ୍ମୁ–କଶ୍ମୀରଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପୁଡୁଚେରୀ ଯାଏ, ଗୁଜରାଟରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଉତ୍ତର–ପୂର୍ବାଞ୍ଚଳ ଯାଏ, ସାରା ଦେଶରେ ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସହ ସଂଲଗ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମମାନ ଚାଲିଛି । ଅନେକ ଏଭଳି ଘଟଣା, ଏଭଳି ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀ, ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବହୁତ ବଡ଼ ଅବଦାନ ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଲୋକଲୋଚନକୁ ଆସିପାରିନାହାନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବାକୁ ପାଉଛୁ । ଯେମିତିକି ମୋଇରାଙ୍ଗ ଦେଙ୍କ କଥା ଧରନ୍ତୁ । ମଣିପୁରର ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଇଲାକା ମୋଇରାଙ୍ଗ, ଏକଦା ନେତାଜୀ ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ବୋଷଙ୍କ ଇଣ୍ଡିଆନ ନ୍ୟାସନାଲ୍ ଆର୍ମି ବା ଆଇ.ଏନ୍.ଏ.ର ଗୋଟିଏ ପ୍ରମୁଖ କାର୍ଯ୍ୟସ୍ଥଳ ଥିଲା । ଏଠାରେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ଆଇ.ଏନ୍.ଏ.ର କର୍ଣ୍ଣେଲ ଶୌକତ୍ ମଲିକ୍ ପତାକା ଉତ୍ତୋଳନ କରିଥିଲେ । ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସମୟରେ ଏପ୍ରିଲ ୧୪ ତାରିଖ ଦିନ ପୁଣି ଥରେ ସେହି ମୋଇରାଙ୍ଗରେ ପତାକା ଉତ୍ତୋଳନ କରାଗଲା । ଏଭଳି ଅନେକ ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀ ଓ ମହାପୁରୁଷ ରହିଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସମୟରେ ଦେଶ ସ୍ମରଣ କରୁଛି । ସରକାର ଏବଂ ସାମାଜିକ ସଂଗଠନଗୁଡ଼ିକ ତରଫରୁ ମଧ୍ୟ ନିରନ୍ତର ଭାବେ ଏହା ସହ ଜଡ଼ିତ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଗୁଡ଼ିକ ଆୟୋଜନ କରାଯାଉଛି । ଏହିଭଳି ଏକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଏଥର ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ ତାରିଖ ଦିନ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହା ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ସହ ଜଡ଼ିତ ଗୋଟିଏ ପ୍ରୟାସ । ସଂସ୍କୃତି ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟ ଦ୍ୱାରା ଏହି ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରାଯାଉଛି ଯେ, ଏହି ଦିନ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଭାରତବାସୀ ମିଶି ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରନ୍ତୁ । ଏଥିପାଇଁ ଗୋଟିଏ ୱେବସାଇଟ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଇଛି – ରାଷ୍ଟ୍ରଗାନ ଡଟ୍ ଇନ୍ । ଏହି ୱେବସାଇଟ ସହାୟତାରେ ଆପଣ ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରି ତାହାକୁ ରେକର୍ଡ଼ କରିପାରିବେ, ଏହି ଅଭିଯାନ ସହ ସାମିଲ ହୋଇପାରିବେ । ଏହି ନିଆରା ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସହ ଆପଣମାନେ ଯୋଡ଼ି ହେବେ ବୋଲି ମୋର ଆଶା । ଏହି ଧରଣର ଅନେକ ଅଭିଯାନ, ଅନେକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଆଗାମୀ ଦିନମାନଙ୍କରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବ । ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ କୌଣସି ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ନୁହେଁ ବା କୌଣସି ରାଜନୈତିକ ଦଳର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ନୁହେଁ, ଏହା କୋଟି କୋଟି ଭାରତବାସୀଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ । ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ୱାଧୀନ ଏବଂ କୃତଜ୍ଞ ଭାରତୀୟଙ୍କ ନିଜର ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ । ଏହି ମହୋତ୍ସବର ମୂଳ ଚିନ୍ତାଧାରା ବହୁତ ବିସ୍ତୃତ । ଏହି ଚିନ୍ତାଧାରା ହେଉଛି, ନିଜର ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କ ପଦାଙ୍କ ଅନୁସରଣ କରିବା, ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନର ଦେଶ ଗଢ଼ିବା । ଯେମିତିକି ଦେଶର ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇଁ ମୁକ୍ତିସଂଗ୍ରାମୀମାନେ ଖୁବ୍ ଆବେଗର ସହ ଏକଜୁଟ ହୋଇଯାଇଥିଲେ, ଠିକ ସେହିଭଳି ଭାବେ ଆମେ ଦେଶର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ଏକଜୁଟ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆମକୁ ଦେଶ ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେବ, ଦେଶ ପାଇଁ କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ପ୍ରୟାସ ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ସଫଳତା ଆଣି ଦେଇପାରେ । ଦୈନନ୍ଦିନର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ସାଙ୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଆମେ ରାଷ୍ଟ୍ର ନିର୍ମାଣ କରିପାରିବା, ଯେମିତିକି ଭୋକାଲ୍ ଫର୍ ଲୋକାଲ୍ । ଆମ ଦେଶର ସ୍ଥାନୀୟ ଉଦ୍ୟୋଗୀ, କଳାକାର, ଶିଳ୍ପୀ, ବୁଣାକାରମାନଙ୍କୁ ସହାୟତା କରିବା ଆମର ଅଭ୍ୟାସ ହେବା ଉଚିତ । ଅଗଷ୍ଟ ୭ ତାରିଖ ଦିନ ପଡ଼ୁଥିବା ଜାତୀୟ ହସ୍ତତନ୍ତ ଦିବସ ଏଭଳି ଏକ ସୁଯୋଗ, ଯେଉଁଦିନ ଆମେ ଏ ଦିଗରେ ଚେଷ୍ଟା କରି କାମ କରିପାରିବା । ଜାତୀୟ ହସ୍ତତନ୍ତ ଦିବସ ସହ ଅନେକ ଐତିହାସିକ ପୃଷ୍ଠଭୂମି ଜଡ଼ିତ । ୧୯୦୫ ମସିହାରେ ଏହି ଦିନ ସ୍ୱଦେଶୀ ଆନ୍ଦୋଳନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଆମ ଦେଶର ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳ ଏବଂ ଆଦିବାସୀ ଅଞ୍ଚଳରେ ହସ୍ତତନ୍ତ, ଆୟର ଏକ ପ୍ରମୁଖ ସ୍ରୋତ । ଏହା ଏଭଳି କ୍ଷେତ୍ର, ଯେଉଁଥିରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ମହିଳା, ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବୁଣାକାର, ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଶିଳ୍ପୀ କାର୍ଯ୍ୟରତ । ଆପଣଙ୍କର ଛୋଟ ଛୋଟ ପ୍ରୟାସ ବୁଣାକାରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ନୂତନ ଆଶା ସୃଷ୍ଟି କରିବ । ଆପଣ ନିଜେ କିଛି ନା କିଛି କିଣନ୍ତୁ, ଏବଂ ନିଜ କଥା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବି ଜଣାନ୍ତୁ । ଆଉ, ଯେତେବେଳେ ଆମେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୫ ବର୍ଷ ପାଳନ କରୁଛୁ, ସେତେବେଳେ ତ ଏତିକି କରିବା ଆମର ଦାୟିତ୍ୱ ବନ୍ଧୁଗଣ । ଆପଣମାନେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିବେ, ୨୦୧୪ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରୁ ହିଁ ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ରେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ଖଦି ବିଷୟରେ କଥା ହେଉଛୁ । କେବଳ ଆପଣମାନଙ୍କ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଯୋଗୁଁ ହିଁ ଆଜି ଦେଶରେ ଖଦୀର ବିକ୍ରି ଅନେକ ଗୁଣ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଛି । ଗୋଟିଏ ଖଦୀଭଣ୍ଡାରରୁ ଦିନକରେ ଏକ କୋଟି ଟଙ୍କାରୁ ଅଧିକ ବିକ୍ରିବଟା ହେବାକଥା କ’ଣ କେହି ଚିନ୍ତା କରିପାରୁଥିଲା? କିନ୍ତୁ, ଆପଣମାନେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ କରି ଦେଖାଇଲେ । ଆପଣ ଯେତେବେଳେ ବି କିଛି ଖଦି ତିଆରି ଜିନିଷ କିଣନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଏହାର ଲାଭ ଆମର ଗରିବ ବୁଣାକାର ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ, ଖଦି କିଣିବା ମଧ୍ୟ ଏକ ପ୍ରକାର ଜନସେବା, ଏକ ପ୍ରକାର ଦେଶସେବା । ମୋର ପ୍ରିୟ ଭାଇ–ଭଉଣୀମାନେ, ଆପଣମାନେ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରେ ତିଆରି ହେଉଥିବା ହ୍ୟାଣ୍ଡଲୁମ ପ୍ରଡକ୍ଟସ କିଣିବା ପାଇଁ ଏବଂ ଏହାକୁ #MyHandloomMyPride ସହ ଶେୟାର କରିବାକୁ ମୋର ଅନୁରୋଧ ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ସ୍ୱାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନ ଏବଂ ଖଦୀ କଥା ପଡ଼ିଥିବା ବେଳେ ପୂଜ୍ୟ ବାପୁଙ୍କ କଥା ମନେପଡ଼ିବା ସ୍ୱାଭାବିକ । ଯେମିତି ବାପୁଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଭାରତଛାଡ଼ ଆନ୍ଦୋଳନ ହୋଇଥିଲା, ଠିକ୍ ସେହିଭଳି, ଆଜି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦେଶବାସୀଙ୍କୁ ଭାରତ ଯୋଡ଼ୋ ଆନ୍ଦୋଳନର ନେତୃତ୍ୱ ନେବାକୁ ହେବ । ଏହା ଆମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ ଯେ ଆମେ ନିଜ କାମ ଏଭଳି ଢଙ୍ଗରେ କରିବା ଯାହା ବିବିଧତାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଆମ ଭାରତକୁ ଯୋଡ଼ିବାରେ ସହାୟକ ହେବ । ତେବେ ଆସନ୍ତୁ, ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ଅବସରରେ ଆମେ ଅମୃତ ସଂକଳ୍ପ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଯେ, ଦେଶ ହିଁ ଆମର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଆସ୍ଥା, ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଅଗ୍ରାଧିକାର ହୋଇରହୁ । ନେସନ୍ ଫାଷ୍ଟ୍, ଅଲ୍ୱେଜ୍ ଫାଷ୍ଟ୍ – ଏହି ମନ୍ତ୍ର ସହ ଆମକୁ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାକୁ ହେବ ।

ମୋର ପ୍ରିୟ ଦେଶବାସୀଗଣ, ଆଜି ମୁଁ ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ ଶୁଣୁଥିବା ମୋର ଯୁବବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶେଷ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛି । କିଛିଦିନ ତଳେ ହିଁ, ମାଇଁଗଭ୍ ତରଫରୁ ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ର ଶ୍ରୋତାମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଗୋଟିଏ ଅଧ୍ୟୟନ କରାଯାଇଥିଲା । ଏଥିରେ ଜଣାପଡ଼ିଲା ଯେ, ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ ପାଇଁ ବାର୍ତ୍ତା ଏବଂ ପ୍ରସ୍ତାବମାନ ପଠାଉଥିବା ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରାୟତଃ ୭୫ ପ୍ରତିଶତ ଲୋକଙ୍କର ବୟସ ୩୫ ବର୍ଷରୁ କମ୍ । ଅର୍ଥାତ, ଭାରତର ଯୁବଶକ୍ତିର ପ୍ରସ୍ତାବଗୁଡ଼ିକ ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’କୁ ଦିଗଦର୍ଶନ ଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ଏହାକୁ ଗୋଟିଏ ବହୁତ ଭଲ ସଙ୍କେତ ବୋଲି ମନେ କରୁଛି । ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ ଏଭଳି ଏକ ମାଧ୍ୟମ ଯେଉଁଠି ରହିଛି ସକାରାତ୍ମକତା, ସମ୍ବେଦନଶୀଳତା । ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ରେ ଆମେ ସକାରାତ୍ମକ କଥାଗୁଡ଼ିକ କହିଥାଉ । ଏହାର ଚରିତ୍ର କଲେକ୍ଟିଭ୍ ବା ସମଷ୍ଟିଗତ । ସକାରାତ୍ମକ ଚିନ୍ତାଧାରା ଏବଂ ପ୍ରସ୍ତାବ ପାଇଁ ଭାରତର ଯୁବବର୍ଗଙ୍କ ଏହି ସକ୍ରିୟତା ମୋତେ ଆନନ୍ଦିତ କରୁଛି । ମୋତେ ଏକଥାକୁ ନେଇ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ, ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ ମାଧ୍ୟମରେ ମୋତେ ଯୁବମାନସକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଆପଣମାନଙ୍କଠୁ ମିଳିଥିବା ପ୍ରସ୍ତାବଗୁଡ଼ିକ ହିଁ, ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ର ପ୍ରକୃତ ଶକ୍ତି । ଆପଣମାନଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବଗୁଡ଼ିକ ହିଁ ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ ମାଧ୍ୟମରେ ଭାରତର ବିବିଧତାର ପରିପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି, ଭାରତବାସୀଙ୍କ ସେବା ଓ ତ୍ୟାଗର ମହକ ଚତୁର୍ଦିଗରେ ପ୍ରସାରିତ କରନ୍ତି । ଆମ ପରିଶ୍ରମୀ ଯୁବବର୍ଗଙ୍କ ଇନୋଭେସନ୍ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଇଥାଏ । ‘ମନ୍ କି ବାତ୍’ରେ ଆପଣମାନେ ଅନେକ ପ୍ରକାର ନୂଆ ଆଇଡିଆ ପଠାଇଥାନ୍ତି । ଆମେ ସବୁଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ତ ଆଲୋଚନା କରିପାରୁନାହୁଁ, କିନ୍ତୁ ସେଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ଆଇଡିଆ ମୁଁ ତତ୍ସଂଲଗ୍ନ ବିଭାଗଗୁଡ଼ିକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଭାବେ ପଠାଇଥାଏଁ ଯାହାଫଳରେ ସେ ଦିଗରେ ଆଗକୁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିହେବ ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ମୁଁ ଆପଣମାନଙ୍କୁ ସାଇ ପ୍ରନୀଥଙ୍କ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ବିଷୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ଜଣାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶର ବାସିନ୍ଦା ସାଇ ପ୍ରନୀଥ ଜଣେ ସଫ୍ଟୱେୟାର ଇଞ୍ଜିନିୟର । ଗତବର୍ଷ ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ ଯେ, ତାଙ୍କ ଅଞ୍ଚଳରେ ପାଣିପାଗର ଅସ୍ୱାଭାବିକତା ଯୋଗୁଁ ଚାଷୀମାନଙ୍କୁ ବହୁତ କ୍ଷତି ସହିବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା । ପାଣିପାଗ ବିଷୟରେ ବହୁତ ଆଗରୁ ତାଙ୍କର ଆଗ୍ରହ ରହିଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ନିଜର ଆଗ୍ରହ ଏବଂ ନିଜର ପ୍ରତିଭାକୁ ଚାଷୀମାନଙ୍କ ହିତ ପାଇଁ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଗ୍ରହଣ କଲେ । ଏବେ ସେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଡାଟା ସୋର୍ସରୁ ପାଣିପାଗ ସମ୍ପର୍କୀୟ ତଥ୍ୟ କିଣୁଛନ୍ତି, ଏହାର ବିଷ୍ଳେଷଣ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ ମାଧ୍ୟମରେ ଆଞ୍ଚଳିକ ଭାଷାରେ ଏହି ସୂଚନା ଚାଷୀମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ପହଞ୍ଚାଉଛନ୍ତି । ପାଣିପାଗ ସମ୍ପର୍କୀୟ ସଦ୍ୟତମ ସୂଚନା ବ୍ୟତୀତ ପ୍ରନୀଥ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଜଳବାୟୁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଲୋକ କ’ଣ କରିବା ଦରକାର, ସେ ସମ୍ପର୍କରେ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ବିଶେଷକରି ବନ୍ୟାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା କିମ୍ବା ବଜ୍ରପାତରୁ କିଭଳି ସୁରକ୍ଷିତ ରହିହେବ ସେ ସମ୍ପର୍କରେ ଲୋକଙ୍କୁ ଜଣାଉଛନ୍ତି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଏକ ପକ୍ଷରେ ଏହି ଯୁବ ସଫ୍ଟୱେୟାର ଇଞ୍ଜିନିୟରଙ୍କର ଏହି ପ୍ରୟାସ ମନକୁ ଛୁଇଁଯାଉଥିବା ବେଳେ ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ଆମର ଅନ୍ୟ ଜଣେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଯାଉଥିବା ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟାର ଉପଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟାନ୍ୱିତ କରିଦେବ । ଏହି ବନ୍ଧୁଜଣକ ହେଉଛନ୍ତି ଓଡ଼ିଶାର ସମ୍ବଲପୁର ଜିଲ୍ଲାର ଗୋଟିଏ ଗାଁରେ ବାସ କରୁଥିବା ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ଇସାକ୍ ମୁଣ୍ଡା । ଇସାକ୍ ମହାଶୟ ଯିଏ ଦିନେ ଜଣେ ଦିନମଜୁରିଆ ଭାବେ କାମ କରୁଥିଲେ, ଆଜି ସେ ଜଣେ ଇଂଟରନେଟ୍ ସେନ୍ସେସନ୍ ପାଲଟିଯାଇଛନ୍ତି । ନିଜର ୟୁ–ଟ୍ୟୁବ୍ ଚ୍ୟାନେଲରୁ ସେ ପ୍ରଚୁର ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରୁଛନ୍ତି । ନିଜ ଭିଡିଓଗୁଡ଼ିକରେ ସେ ସ୍ଥାନୀୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ, ପାରମ୍ପରିକ ରନ୍ଧନଶୈଳୀ, ନିଜ ଗାଁ, ନିଜର ଜୀବନଶୈଳୀ, ପରିବାର ଏବଂ ଖାଦ୍ୟପେୟର ଅଭ୍ୟାସ ସମ୍ପର୍କରେ ପ୍ରଦର୍ଶିତ କରୁଛନ୍ତି । ଜଣେ ୟୁ–ଟ୍ୟୁବର୍ ଭାବେ ତାଙ୍କର ଯାତ୍ରା ମାର୍ଚ୍ଚ ୨୦୨୦ରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା, ଯେତେବେଳେ ସେ ଓଡ଼ିଶାର ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ସ୍ଥାନୀୟ ଖାଦ୍ୟ ପଖାଳ ସହ ଜଡ଼ିତ ଗୋଟିଏ ଭିଡିଓ ପୋଷ୍ଟ କରିଥିଲେ । ସେବେଠାରୁ ସେ ଶହ ଶହ ଭିଡିଓ ପୋଷ୍ଟ କରିସାରିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଏହି ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଅନେକ କାରଣରୁ ନିଆରା । ବିଶେଷକରି ଏଥିପାଇଁ ଯେ, ଏହାଦ୍ୱାରା ସହରାଞ୍ଚଳରେ ରହୁଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ସେହି ଜୀବନଶୈଳୀ ଦେଖିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି, ଯାହା ବିଷୟରେ ସେମାନେ ବେଶୀ କିଛି ଜାଣନ୍ତିନି । ଇସାକ୍ ମୁଣ୍ଡା ମହାଶୟ ସଂସ୍କୃତି ଏବଂ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ଉଭୟକୁ ମିଶାଇ ମନୋରଞ୍ଜନ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରେରଣା ମଧ୍ୟ ଯୋଗାଉଛନ୍ତି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଆମେ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା କଥା କହୁଛୁ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ କୌତୂହଳପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଷୟ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ନିକଟରେ ଆପଣମାନେ ପଢ଼ିଥିବେ କିମ୍ବା ଦେଖିଥିବେ ଯେ, ଆଇଆଇଟି ମାଡ୍ରାସର ପୁରାତନ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପିତ ଗୋଟିଏ ଷ୍ଟାର୍ଟ ଅପ୍ ଏକ ଥ୍ରୀଡି ପ୍ରିଂଟେଡ୍ ହାଉସ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି । ଥ୍ରୀଡି ପ୍ରିଣ୍ଟ୍ କରି ଗୃହ ନିର୍ମାଣ ଅନ୍ତତଃ କିଭଳି ସମ୍ଭବ ହେଲା ? ପ୍ରକୃତରେ ଏହି ଷ୍ଟାର୍ଟ ଅପ୍ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଥ୍ରୀଡି ପ୍ରିଣ୍ଟରରେ ଗୋଟିଏ ଥ୍ରୀ ଡାଇମେନ୍ସନାଲ୍ ଡିଜାଇନକୁ ଫିଡ୍ କଲେ ଏବଂ ପରେ ଗୋଟିଏ ବିଶେଷ ଧରଣର କଂକ୍ରିଟ ମାଧ୍ୟମରେ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ କରି ଗୋଟିଏ ଥ୍ରୀଡି ଷ୍ଟ୍ରକ୍ଚର ନିର୍ମାଣ କରିଦେଲେ । ଆପଣମାନେ ଏକଥା ଜାଣି ଖୁସିହେବେ ଯେ, ସାରା ଦେଶରେ ଏହିଭଳି ଅନେକ ପରୀକ୍ଷା–ନିରୀକ୍ଷା ଚାଲିଛି । ଦିନ ଥିଲା ଯେତେବେଳେ ଛୋଟ ଛୋଟ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବର୍ଷ ଲାଗିଯାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା ଯୋଗୁଁ ଭାରତରେ ପରିସ୍ଥିତି ବଦଳୁଛି । ଆଗରୁ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ଏଭଳି ଇନ୍ନୋଭେଟିଭ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକୁ ଆମନ୍ତ୍ରିତ କରିବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଗ୍ଲୋବାଲ୍ ହାଉସିଂ ଟେକ୍ନୋଲୋଜି ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲୁ । ଏହା ଦେଶରେ ଗୋଟିଏ ଭିନ୍ନ ଧରଣର ପ୍ରୟାସ । ତେଣୁ, ଆମେ ତାହାକୁ ବତୀଘର ପ୍ରକଳ୍ପ ଭାବେ ନାମିତ କରିଥିଲୁ । ଏବେ ଦେଶର ଛଅଟି ବତୀଘର ପ୍ରକଳ୍ପ କାର୍ଯ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଚାଲିଛି । ଏହି ବତୀଘର ପ୍ରକଳ୍ପରେ ଆଧୁନିକ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା ଏବଂ ଅଭିନବ ଉପାୟ ଅବଲମ୍ବନ କରାଯାଉଛି । ଏହାଦ୍ୱାରା ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଅବଧି ହ୍ରାସ ପାଉଛି । ତା’ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନିର୍ମିତ ହେଉଥିବା ଗୃହଗୁଡ଼ିକ ଦୀର୍ଘସ୍ଥାୟୀ, ଶସ୍ତା ଏବଂ ଆରାମଦାୟକ ହୋଇପାରୁଛି । ମୁଁ ନିକଟରେ ଡ୍ରୋନ ଜରିଆରେ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକର ସମୀକ୍ଷା କରିଥିଲି ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରଗତିକୁ ସିଧାସଳଖ ଦେଖିଲି ।

ଇନ୍ଦୋରର ପ୍ରୋଜେକ୍ଟରେ ଇଟା ଓ ସିମେଣ୍ଟର କାନ୍ଥ ବଦଳରେ ପ୍ରି–ଫେବ୍ରିକେଟେଡ ସ୍ୟାଣ୍ଡ୍ୱିଚ୍ ପ୍ୟାନେଲ୍ ସିଷ୍ଟମ୍ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି । ରାଜକୋଟରେ ଏକ ବତିଘର ଫରାସୀ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟାରେ ନିର୍ମାଣ କରାଯାଉଛି, ଯେଉଁଥିରେ ଟନେଲ ମାଧ୍ୟମରେ ମନୋଲିଥିକ୍ କଂକ୍ରିଟ୍ କନଷ୍ଟ୍ରକ୍ସନ ଟେକ୍ନୋଲୋଜି ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି । ଏହି ଟେକ୍ନୋଲୋଜିରେ ତିଆରି ହେଉଥିବା ଘର ବିପର୍ଯ୍ୟୟର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାରେ ଅଧିକ ସକ୍ଷମ ହେବ । ଚେନ୍ନାଇ, ଆମେରିକା ଓ ଫିନଲାଣ୍ଡରେ ଏହି ଟେକ୍ନୋଲୋଜି – ପ୍ରି–କାଷ୍ଟ୍ କଂକ୍ରିଟ୍ ସିଷ୍ଟମର ଉପଯୋଗ କରାଯାଉଛି । ଏହାଦ୍ୱାରା ଘର ଶୀଘ୍ର ତିଆରି ହେବ ଏବଂ ଖର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ କମ୍ ହେବ । ରାଂଚିରେ ଜର୍ମାନୀର ଥ୍ରୀଡି ନିର୍ମାଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇ ଘର ତିଆରି କରାଯିବ । ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କୋଠରିକୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ତିଆରି କରାଯିବ, ପୁଣି ସମଗ୍ର ଷ୍ଟ୍ରକ୍ଚରକୁ ଏପରି ଯୋଡ଼ାଯିବ ଯେପରିକି ବ୍ଲକ୍ ଟଏଜକୁ ଯୋଡ଼ାଯାଏ । ଅଗରତାଲାରେ ନିଉଜିଲାଣ୍ଡ ଟେକ୍ନୋଲୋଜିର ଉପଯୋଗ କରି ଷ୍ଟିଲ୍ଫ୍ରେମ୍ ସହ ଘର ତିଆରି କରାଯାଉଛି, ଯାହା ବଡ଼ ଭୂମିକମ୍ପକୁ ମଧ୍ୟ ସମ୍ଭାଳିପାରିବ । ସେହିପରି ଲକ୍ଷ୍ନୌରେ କାନାଡାର ଟେକ୍ନୋଲୋଜି ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି । ଏଥିରେ ପଲସ୍ତରା ଏବଂ ରଙ୍ଗ କରାଯିବ ନାହିଁ ଓ ଖୁବଶୀଘ୍ର ଘର ତିଆରି ପାଇଁ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ନିର୍ମିତ କାନ୍ଥର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯିବ ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଆଜି ଦେଶରେ ଏପରି ଚେଷ୍ଟା ହେଉଛି ଯେ ଏହି ପ୍ରକଳ୍ପ ଇନକ୍ୟୁବେସନ ସେଣ୍ଟର ଭଳି କାମ କରିବ । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆମର ଯୋଜନାକାରୀ, ସ୍ଥପତି, ଇଂଜିନିୟର ଓ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ନୂଆ ପ୍ରଯୁକ୍ତିକୁ ଜାଣିପାରିବେ ଓ ତା’ର ପରୀକ୍ଷାନିରୀକ୍ଷା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ । ମୁଁ ଏକଥାଗୁଡ଼ିକୁ ବିଶେଷଭାବେ ଆମର ଯୁବପିଢ଼ି ପାଇଁ କହୁଛି, ଯେପରିକି ଆମ ଯୁବକ ଯୁବତୀମାନେ ରାଷ୍ଟ୍ର ହିତରେ ପ୍ରଯୁକ୍ତର ନୂଆ ନୂଆ କ୍ଷେତ୍ରଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇପାରିବେ ।

ମୋର ପ୍ରିୟ ଦେଶବାସୀଗଣ, ଆପଣ ଇଂରେଜୀର ଗୋଟିଏ ପ୍ରବାଦ ଶୁଣିଥିବେ– “ଟୁ ଲର୍ଣ୍ଣ ଇଜ୍ ଟୁ ଗ୍ରୋ” ଅର୍ଥାତ ଶିଖିବା ହିଁ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବା । ଯେତେବେଳେ ଆମେ କିଛି ନୂଆ ଶିଖୁ, ସେତେବେଳେ ଆମ ପାଇଁ ପ୍ରଗତିର ନୂଆ ନୂଆ ରାସ୍ତା ଆପେଆପେ ଖୋଲିଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ବି କେଉଁଠି ନିଆରା କିଛି ନୂଆ କରିବାର ପ୍ରୟାସ ହୋଇଛି, ମାନବତା ପାଇଁ ନୂଆ ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଛି, ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଯୁଗର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଆଉ ଆପଣ ଦେଖିଥିବେ ଯେତେବେଳେ କେଉଁଠି କିଛି ନୂଆ ହୁଏ, ତା’ର ପରିଣାମ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ କରିଦିଏ । ଯେପରିକି ମୁଁ ଯଦି ଆପଣଙ୍କୁ ଏବେ ପଚାରିବି ଯେ ସେଓ ଓ ଆପଲ୍ ସହ ଆପଣ କେଉଁ ରାଜ୍ୟକୁ ଯୋଡ଼ିବେ? ତାହାଲେ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଆପଣଙ୍କ ମନରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ହିମାଚଳ ପ୍ରଦେଶ, ଜମ୍ମୁକଶ୍ମୀର ଓ ଉତ୍ତରାଖଣ୍ଡର ନାମ ଆସିବ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ମୁଁ କହିବି ଯେ ଏଇ ତାଲିକାରେ ଆପଣ ମଣିପୁରର ନାଁ ମଧ୍ୟ ଯୋଡ଼ିଦିଅନ୍ତୁ ତେବେ ବୋଧହୁଏ ଆପଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । କିଛି ନୂଆ କରିବାର ଉତ୍ସାହ ଉଦ୍ଦୀପନାରେ ଭରା ଯୁବକ ଯୁବତୀ ମଣିପୁରରେ ଏହି ଅଦ୍ଭୁତ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ମଣିପୁରର ଉଖରୁଲ୍ ଜିଲାରେ ବହୁ ପରିମାଣରେ ସେଓ ଚାଷ ହେଉଛି । ଏଠାକାର ଚାଷୀମାନେ ନିଜ ବଗିଚାରେ ସେଓ ଉତ୍ପାଦନ କରୁଛନ୍ତି । ସେଓ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଏମାନେ ହିମାଚଳ ଯାଇ ବିଧିବଦ୍ଧଭାବେ ତାଲିମ ମଧ୍ୟ ନେଇଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ହେଲେ ଟି ଏସ୍ ରିଙ୍ଗଫାମି ୟୋଙ୍ଗ୍ । ସେ ପେସାରେ ଜଣେ ଏରୋନଟିକାଲ୍ ଇଂଜିନିୟର୍ । ସେ ନିଜ ପତ୍ନୀ ଶ୍ରୀମତୀ ଟି.ଏସ୍. ଏଞ୍ଜେଲଙ୍କ ସହ ମିଶି ସେଓ ଉତ୍ପାଦନ କରୁଛନ୍ତି । ସେହିପରି ଅବୁଙ୍ଗଶୀ ଶିମରେ ଅଗଷ୍ଟିନା ମଧ୍ୟ ନିଜ ବଗିଚାରେ ସେଓ ଉତ୍ପାଦନ କରୁଛନ୍ତି । ଅବୁଙ୍ଗଶୀ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଚାକିରି କରୁଥିଲେ । ତାକୁ ଛାଡ଼ି ସେ ନିଜ ଗାଁକୁ ଫେରିଆସିଲେ ଏବଂ ସେଓ ଚାଷ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ମଣିପୁରରେ ଆଜି ଏପରି ଅନେକ ସେଓ ଉତ୍ପାଦକ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କିଛି ଅଲଗା ଓ ନୂଆ କରିକି ଦେଖାଇଛନ୍ତି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଆମର ଆଦିବାସୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟରେ କୋଳି ବହୁତ ଲୋକପ୍ରିୟ । ଆଦିବାସୀମାନେ ସବୁବେଳେ କୋଳି ଚାଷ କରିଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୋଭିଡ–୧୯ ମହାମାରୀ ପରେ ଏହି ଚାଷ ବିଶେଷ ଭାବେ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି । ତ୍ରିପୁରାର ଉନାକୋଟିରେ ଏହିପରି ୩୨ ବର୍ଷର ମୋର ଯୁବ ବନ୍ଧୁ ହେଲେ ବିକ୍ରମଜିତ ଚକମା । ସେ ବରକୋଳି ସେଓ ଚାଷ ଆରମ୍ଭ କରି ବହୁତ ଲାଭ ମଧ୍ୟ ପାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଏବେ ସେ ଲୋକଙ୍କୁ ବରକୋଳିସେଓ ଚାଷ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ରାଜ୍ୟ ସରକାର ମଧ୍ୟ ଏପରି ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଆଗେଇ ଆସିଛନ୍ତି । ସରକାରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏଥିପାଇଁ କେତେକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ନର୍ସରି ତିଆରି କରାଯାଇଛି, ଯେପରିକି ବରକୋଳି ସେଓ ଚାଷ ସହ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ଚାହିଦା ପୂରଣ କରାଯାଇପାରିବ । ଚାଷରେ ନୂଆ ନୂଆ ପ୍ରୟୋଗ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ତ ଚାଷର ବାଇ ପ୍ରଡକ୍ଟରେ ମଧ୍ୟ ସୃଜନଶୀଳତା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶର ଲଖିମପୁର ଖିରିରେ କରାଯାଇଥିବା ଏକ ପ୍ରୟାସ ସମ୍ପର୍କରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଅବଗତ ହୋଇଛି । କୋଭିଡ ସମୟରେ ହିଁ ଲଖିମପୁର ଖିରିରେ ଏକ ନିଆରା ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ହୋଇଛି । ସେଠାକାର ମହିଳାମାନେ କଦଳୀପଟୁଆରୁ ଫାଇବର ତିଆରି କରିବାର ତାଲିମ ଦେବାର କାମ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି । ୱେଷ୍ଟରୁ ବେଷ୍ଟ୍ କରିବାର ମାର୍ଗ । କଦଳୀପଟୁଆକୁ କାଟି ମେସିନ ସାହାଯ୍ୟରେ ବାନାନା ଫାଇବର୍ ତିଆରି କରାଯାଏ, ଯାହା ଝୋଟ ବା ଛଣ ଭଳି ହୋଇଥାଏ । ଏହି ଫାଇବରରୁ ହ୍ୟାଣ୍ଡବ୍ୟାଗ୍, ଚଟେଇ, ଦରି ଆଦି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ଏହାଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ ପଟେ ଫସଲ ଆବର୍ଜନାର ବ୍ୟବହାର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା, ଅନ୍ୟପଟେ ଗାଁରେ ରହୁଥିବା ଆମର ମାଆଭଉଣୀମାନଙ୍କୁ ଆୟର ଆଉ ଏକ ସାଧନ ମିଳିଗଲା । ବାନାନା ଫାଇବର ଏହି କାମରୁ ଜଣେ ସ୍ଥାନୀୟ ମହିଳାଙ୍କୁ ଚାରି ଶହରୁ ଛଅ ଶହ ଟଙ୍କା ଦୈନିକ ଆୟ ହୋଇଯାଏ । ଲଖିମପୁର ଖିରିରେ ଶହଶହ ଏକର ଜମିରେ କଦଳୀ ଚାଷ ହୋଇଥାଏ । କଦଳି ଫସଲ ପରେ ସାଧାରଣତଃ ଚାଷୀମାନେ ଏହାର ପଟୁଆକୁ ଫିଙ୍ଗିବା ପାଇଁ ଅଲଗା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା । ଏବେ ସେମାନଙ୍କ ସେହି ପଇସା ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିଯାଉଛି, ଅର୍ଥାତ “ଆମ୍ କେ ଆମ୍ ଗୁଠଲିୟୋଁ କେ ଦାମ୍” ରୁଢ଼ିଟି ଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଠିକ୍ ସାବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଛି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଗୋଟିଏ ପଟେ ବାନାନା ଫାଇବରରୁ ଜିନିଷପତ୍ର ତିଆରି କରାଯାଉଛି, ଅନ୍ୟପଟେ କଦଳୀର ଅଟାରୁ ଦୋସା ଓ ଗୁଲାବଜାମୁନ ପରି ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ମଧ୍ୟ ତିଆରି ହେଉଛି । କର୍ଣ୍ଣାଟକର ଉତ୍ତର କନ୍ନଡ଼ ଏବଂ ଦକ୍ଷିଣ କନ୍ନଡ଼ ଜିଲାଗୁଡ଼ିକରେ ମହିଳାମାନେ ଏହି ଅସାଧାରଣ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହାର ଆରମ୍ଭ ମଧ୍ୟ କରୋନା କାଳରେ ହିଁ ହୋଇଛି । ଏହି ମହିଳାମାନେ କେବଳ କଦଳୀ ଅଟାରୁ ଦୋସା, ଗୁଲାବଜାମୁନ୍ ଭଳି ଜିନିଷ ତିଆରି କରୁନାହାନ୍ତି, ବରଂ ସେଗୁଡ଼ିକର ଛବିକୁ ସୋସିଆଲ୍ ମିଡିଆରେ ମଧ୍ୟ ଶେୟାର୍ କରିଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଅଧିକ ଲୋକ କଦଳୀ ଅଟା ସମ୍ପର୍କରେ ଜାଣିଲେ ସେତେବେଳେ ତା’ର ଚାହିଦା ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଲା ଓ ଏହି ମହିଳାଙ୍କର ଆମଦାନୀ ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଗଲା । ଲଖିମପୁର ଖିରି ଭଳି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ମହିଳାମାନେ ହିଁ ଇନ୍ନୋଭେଟିଭ୍ ଆଇଡିଆକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବାରେ ଆଗୁଆ ଅଛନ୍ତି ।

ବନ୍ଧୁଗଣ, ଏପରି ଉଦାହରଣ ଜୀବନରେ କିଛି ନୂଆ କରିବାର ପ୍ରେରଣା ପାଲଟିଯାଏ । ଆପଣଙ୍କ ଆଖପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଅନେକ ଲୋକ ରହିଥିବେ । ଯେତେବେଳେ ଆପଣଙ୍କ ପରିବାରରେ ଆପଣ ମନଖୋଲି କଥା ହେଉଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଆପଣ ଏଗୁଡ଼ିକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଗପସପର ଅଂଶ କରନ୍ତୁ । କେବେ ସମୟ ବାହାର କରି ପିଲାଙ୍କ ସହ ଏପରି ପ୍ରୟାସଗୁଡ଼ିକୁ ଦେଖିବାକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଆନ୍ତୁ ଏବଂ ସୁଯୋଗ ମିଳିଲେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଏପରି କିଛି କରିଦେଖାନ୍ତୁ । ଆଉ ହଁ, ଏସବୁକୁ ଆପଣ ମୋ ସଂଗେ ନମୋଆପ୍ ବା ମାଇଁଗଭରେ ଯଦି ବାଣ୍ଟିପାରିବେ ମୋତେ ଆହୁରି ଭଲ ଲାଗିବ ।

ମୋର ପ୍ରିୟ ଦେଶବାସୀଗଣ, ଆମର ସଂସ୍କୃତ ଗ୍ରନ୍ଥରେ ଏକ ଶ୍ଳୋକ ଅଛି–

ଆତ୍ମାର୍ଥମ୍ ଜୀବ ଲୋକେ ଅସ୍ମିନ୍, କୋ ନ ଜୀବତି ମାନବଃ ।