ਪੀਐੱਮਇੰਡੀਆ

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਿੰਨੇ ਪੋਸਟ ਪੌਡਕਾਸਟ ਕੀਤੇ ਹਨ ਤੁਸੀਂ?

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ -25 ਸਰ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ -25

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਹਾਂ, but ਅਸੀਂ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਬਸ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਚੰਗਾ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਪੌਡਕਾਸਟ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਮਹੀਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਦੇਖੋ ਜਿਸ ਨੂੰ ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ 1 ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਸਮਾਂ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਕੰਫਰਟ ਕਰਦੇ ਹੋ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਕਰੈਕਟ ਸਰ, In depth ਵਿੱਚ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਪੌਡਕਾਸਟ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕੀਤਾ ਹੈ .. is about entrepreneurship ਸਾਡੀ ਔਡੀਅੰਸ ਪੂਰੀ ਉਹ category ਹੈ 15-40, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਐਟਰਪ੍ਰੈਂਯਰਸ਼ਿਪ ਸਟਾਰਟ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਰਟੀਫੀਸ਼ਿਅਲ ਇੰਟੈਲੀਜੈਂਸ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਐਪੀਸੌਡ ਮੇਟਾ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਐਪੀਸੌਡ ਫਾਰਮਾਸਿਊਟਿਕਲ ਚੀਜਾਂ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹੇ ਵੇਰੀ ਸਪੈਸੀਫਿਕ ਸਬਜੇਕਟ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਅਸੀਂ ਹੁਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਹੈ People , ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਬਿਲ ਗੇਟ੍ਸ ਅਜਿਹੇ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ but again very specific to the industry they belong to .

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਇੱਕ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਪੌਡਕਾਸਟ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਬਿਲਕੁਲ ਨਵੀਂ ਹੈ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਤਾਂ ਸਰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰੋ ਜੇਕਰ ਮੇਰੀ ਹਿੰਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਮੈਂ ਸਾਊਥ ਇੰਡੀਅਨ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬੰਗਲੁਰੂ ਵਿੱਚ ਪਲਿਆ -ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ‘ਤੇ ਲੋਕ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸਿਟੀ ਮੈਸੂਰ ਹੈ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ‘ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੋਕ ਕੰਨੜ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਮੰਗਲੁਰੂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਸਨ, ਹਿੰਦੀ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖੀ ਹੈ, but fluency ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਮਿਊਨਿਕੇਸ਼ਨ non verbal ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਲੋਕ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸਮਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ! ਤਾਂ I think we should be fine.

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਦੇਖੋ ਮੈਂ ਵੀ ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਇੰਜ ਹੀ ਚੱਲੇਗੀ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸਾਡਾ ਪੌਡਕਾਸਟ ਇੱਕ ਟ੍ਰੈਡੀਸ਼ਨਲ ਇੰਟਰਵਿਊ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੈਂ ਜਰਨਲਿਸਟ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਐਟਰਪ੍ਰੈਂਯਰਸ਼ਿਪ ਕਰਨੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੰਡਸਟ੍ਰੀ ਵਿੱਚ ਐਂਟਰਪ੍ਰੇਨਯਰ ਬਣਨ ਲਈ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਫੰਡਿੰਗ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿੱਥੋਂ ਮਿਲੇਗੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਥੋ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਮਟੀਰਿਅਲ ਮਿਲਣਗੇ ਔਨਲਾਇਨ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਜੋਨ ਤੋਂ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ and along the way today ਅਸੀਂ we will try to drop parallel between politics and entrepreneurship . ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਲਗਿਆ ਹੈ

ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਸਿਮਿਲਰਿਟੀਜ਼ ਹਨ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ । ਤਾਂ we will take that direction ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਚਲਦੇ ਹਾਂ। ਤਾਂ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋ ਇਸ ਪੌਡਕਾਸਟ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਵਾਲ ਖੁਦ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਚੰਗੇ answers ਨਹੀਂ ਹਨ। ਬਟ ਤੁਸੀਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਪਹਿਲੀ ਚੀਜ਼ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਇਸ ਪੌਡਕਾਸਟ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਲਾਇਫ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ। ਪ੍ਰੀ ਪੀਐੱਮ, ਪ੍ਰੀ ਸੀਐੱਮ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸਨ ਪਹਿਲਾਂ 10 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕੀਤਾ ਸੀ। If you can throw some light on the first era of your life .

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ– ਦੇਖੋ ਉਂਜ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਨੌਰਥ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਮੇਹਸਾਣਾ district ਹੈ, ਉੱਥੇ ਵਡਨਗਰ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ town ਹੈ! ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਛੋਟੇ ਸੀ, ਤੱਦ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ 15000 ਦੀ ਹੀ ਆਬਾਦੀ ਸੀ ਅਜਿਹਾ ਮੋਟਾ-ਮੋਟਾ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਹਾਂ। ਲੇਕਿਨ ਤਦ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਇੱਕ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਸੀ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗਾਇਕਵਾਡ ਸਟੇਟ ਸੀ। ਤਾਂ ਗਾਇਕਵਾਡ ਸਟੇਟ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਸੀ। ਹਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਵੱਡੇ ਮੋਹਰੀ ਸਨ। ਇੱਕ ਤਾਲਾਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪੋਸਟ ਆਫਿਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਅਜਿਹੀਆਂ ਚਾਰ ਪੰਜ ਚੀਜ਼ਾਂ ਯਾਨੀ ਗਾਇਕਵਾਡ ਸਟੇਟ ਦਾ ਪਿੰਡ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਹੋਵੇਗਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗਾਇਕਵਾਡ ਸਟੇਟ ਦਾ ਜੋ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਖੈਰ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਰਿਹਾ। ਤਾਲਾਬ ਸੀ ਤਾਂ ਸਵੀਮਿੰਗ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਗਏ ਉੱਥੇ, ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਸਭ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਮੈਂ ਧੋਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਤਾਲਾਬ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਭਾਗਵਤ ਆਚਾਰਿਆ ਨਰਾਇਣ ਆਚਾਰਿਆ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਸੀ ਬੀਐੱਨਏ ਸਕੂਲ। ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚੈਰੀਟੀਬਲ ਹੀ ਸੀ , ਉਹ ਕੋਈ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਜੋ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੀ ਹਾਲਤ ਹੈ ਉਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਉੱਥੇ ਸਕੂਲੀ ਸਿੱਖਿਆ ਉੱਥੋਂ ‘ਤੇ ਹੋਈ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਹ 10 + 2 ਨਹੀਂ ਸੀ, 11ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ।

ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿ Chinese philosopher Xuanzang। ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਸ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੱਥੇ ਐਬੰਸੀ ਨੂੰ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖੀ ਸੀ ਕਿ ਭਾਈ ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ Xuanzang ਲਈ ਫਿਲਮ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਹ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤੇ ਕਰਨਾ ਅਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ।

ਉਸ ਦੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰਾ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਸਿਕ ਭਾਈ ਦਵੇ ਕਰਕੇ ਸਨ, ਉਹ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਲੀਡਰ ਸਨ, ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮਾਜਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਵੀ ਸਨ ਅਤੇ ਮੂਲ ਉਹ ਸੌਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਵਸੇ ਸਨ। ਉਹ ਅਸੀਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਦੇਖੋ ਭਾਈ ਤੁਸੀਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਓ ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪੱਥਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲੇ ਜਿਸ ‘ਤੇ ਕੁਝ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੋ ਜਾਂ ਕਿਤੇ ਕੁਝ ਉਸ ‘ਤੇ ਨੱਕਾਸ਼ੀ ਦੀ ਹੋਈ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਪੱਥਰ ਇੱਕਠੇ ਕਰਕੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਇਸ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦੇਣਾ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉਹ ਬਹੁਤ ਢੇਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਦ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਤਨ ਪਿੰਡ ਹੈ ਇੱਥੇ ਦੇ ਹਰ ਪੱਥਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਸਟੋਰੀ ਹੈ।

ਇਕੱਠਾ ਕਰੋ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਆਵੇਗਾ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰੇਗਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕਲਪਨਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਉਸ ਤਰਫ਼ ਗਿਆ। 2014 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਸੁਵਾਭਿਕ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਲੀਡਰ ਇੱਕ ਕਟਸੀ ਕਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਚੀਨ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਸ਼ੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਟਸੀ ਕਾਲ ਆਇਆ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ ਵਗੈਰ੍ਹਾ ਵਗੈਰ੍ਹਾ ਗੱਲਾਂ ਹੋਈਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਭਾਰਤ ਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬਿਲਕੁਲ ਸੁਆਗਤ ਹੈ ਤੁਹਾਡਾ , ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰ ਆਇਓ , ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਗੁਜਰਾਤ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਉਹ ਤਾਂ ਹੋਰ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਡਨਗਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਬੋਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂ , ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਬੋਲੇ ਮੇਰਾ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਇੱਕ ਸਪੈਸ਼ਲ ਨਾਤਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ , Xuanzang ਜੋ ਚੀਨੀ ਫਿਲੌਸਫਰ ਸੀ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਵਾਪਸ ਜਦੋਂ ਆਇਆ ਚਾਇਨਾ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਬੋਲੇ ਸਾਡਾ ਦੋਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਕਨੈਕਟ ਹੈ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾ ਯਾਦ ਕਰੋ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਛੋਟੇ ਸੀ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗੇ ਸਟੂਡੇਂਟ ਸੀ, ਤੁਹਾਡਾ ਇੰਟਰੇਸਟ ਕੀ ਸੀ ਉਸ ਟਾਇਮ ‘ਤੇ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਆਮ ਜਿਹਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਰਿਹਾ, ਮੈਂ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਨੋਟਿਸ ਕਰੇ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਟੀਚਰ ਸੀ ਵੇਲਜੀਭਾਈ ਚੌਧਰੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬਹੁਤ ਉਹ ਰੱਖਦੇ ਸੀ, ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਇਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੰਨਾ ਟੈਲੇਂਟ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਹੈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬੋਲੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ grap ਕਰਦਾ ਹੈ

ਲੇਕਿਨ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਖੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਵੇਲਜੀ ਭਾਈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਆਸ਼ਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵੇਲਜੀਭਾਈ ਚੌਧਰੀ ਦੀ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਟੀਚਰਾਂ ਦਾ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਪਿਆਰ ਬਹੁਤ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੜ੍ਹਣਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਦਾ ਐਲੀਮੈਂਟ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਭੱਜਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਉਸ ਵਿੱਚ ਰੁਚੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇੰਜ ਹੀ ਪਰੀਖਿਆ ਪਾਸ ਕਰ ਲਓ ਭਾਈ, ਕੱਢ ਦੋ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਅਤੇ ਐਕਟੀਵਿਟੀ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਨਵੀਂ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਫੜ ਲੈਣਾ ਇਹ ਮੇਰਾ ਨੇਚਰ ਸੀ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਸਰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਈ ਅਜਿਹੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਦੋਸਤ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਟਚ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ – ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੇਸ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਚਿੱਤਰ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਘਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ , ਘਰ ਛੱਡਿਆ ਮਤਲਬ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡਿਆ ਮੈਂ, ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਸੰਪਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਗੈਪ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕੰਟੇਕਟ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਲੈਣ ਦੇਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵੀ ਇੱਕ ਅਨਜਾਣ ਇੰਜ ਹੀ ਭਟਕਦੇ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਸੀ ਕੌਣ ਪੁੱਛੇਗਾ ਮੈਨੂੰ। ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸੀਐੱਮ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜਾਗੀਆਂ।

ਇੱਕ ਇੱਛਾ ਇਹ ਜਗੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਲਾਸ ਦੇ ਜਿੰਨੇ ਦੋਸਤ ਹਨ ਪੁਰਾਣੇ, ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸੀਐੱਮ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾਉਂਗਾ। ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮੇਰੀ ਸਾਇਕੋਲੌਜੀ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗੇ ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਨ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਹੀ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਬਦਲਾਅ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਪਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜੀਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜੀਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਥੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠਾ।

ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਚਾਣ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਕਿਉਂਕਿ ਦਰਮਿਆਨ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਗੈਪ ਹੋ ਗਿਆ ਉਹ ਬਾਲ ਸਫੇਦ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਬੱਚੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਸਭ, ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਸਾਰਿਆ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਸ਼ਾਇਦ 30-35 ਲੋਕ ਇੱਕਠੇ ਹੋਏ ਸਨ ਅਸੀਂ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਖਾਣਾ- ਵਾਨਾ ਖਾਧਾ, ਗੱਪਸ਼ੱਪ ਮਾਰਿਆ, ਪੁਰਾਣੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤਾਜ਼ਾ ਕੀਤੀਆਂ, ਲੇਕਿਨ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਆਨੰਦ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਆਨੰਦ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਦੋਸਤ ਖੋਜ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ।

ਤਾਂ ਉਹ ਖਾਈ ਪਟੀ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਇਦ ਤੂੰ ਕਹਿਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਬਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਹੋ ਗਈ, ਹੈ ਸਭ ਹੁਣ ਵੀ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਬਹੁਤ ਸਨਮਾਨ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਤੀ ਉਹ ਲੋਕ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਇੱਕ ਹੈ ਇੱਕ ਟੀਚਰ ਸਨ ਮੇਰੇ ਰਾਸ ਬਿਹਾਰੀ ਮਨਿਹਾਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੁਣ ਦੇਹਾਂਤ ਹੋਇਆ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਉਹ ਕਰੀਬ 93 – 94 ਸਨ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਿਖਦੇ ਸਨ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਤੂੰ ਲਿਖਦੇ ਸਨ, ਬਾਕੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਇੱਛਾ ਮੈਂ ਸੀਐੱਮ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵਾਂ, ਬੁਲਾਇਆ।

ਦੂਜੀ ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਅਜੀਬ ਹੋਵੇਗਾ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਟੀਚਰਸ ਨੂੰ ਜਨਤਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸਨਮਾਨ ਕਰਾਂਗਾ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸਕੂਲੀ ਸਿੱਖਿਆ ਤੱਕ ਜੋ ਵੀ ਮੇਰੇ ਟੀਚਰ ਰਹੇ, ਮੈਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਭਿਆ ਅਤੇ ਸੀਐੱਮ ਬਣਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਜਨਤਕ ਸਨਮਾਨ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਗਵਰਨਰ ਸਾਹਿਬ ਸੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ, ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਵਿੱਚ ਆਏ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਠਿਤ ਲੋਕ ਉਸ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਵਿੱਚ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਮੈਸੇਜ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹਾਂ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਯੋਗਦਾਨ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਬਾਲ ਮੰਦਿਰ ਦੇ ਟੀਚਰ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ, ਕੋਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਟੀਚਰ 93 ਸਾਲ ਦੇ ਸਨ, ਕਰੀਬ 30-32 ਟੀਚਰਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਭ ਦਾ ਮੈਂ ਜਨਤਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸਨਮਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਉਹ ਵੱਡੇ ਚੰਗੇ ਪਲ ਸਨ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗਦਾ ਨਹੀਂ ਇਹ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ, ਮੇਰਾ ਜੋ ਵੱਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ ਮੇਰੇ ਭਰਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਤਾਨ, ਭੈਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਤਾਨ ਜੋ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਲੋਕ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਹਿਚਾਣਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਛੱਡ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।

ਲੇਕਿਨ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਸੀਐੱਮ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰਿਆ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਸਭ ਪਰਿਵਾਰਜਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਕਿਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਿੱਥੇ ਹੋਈ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਾਤਾ ਰਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਤੀਜਾ ਕੰਮ ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਤਾ। ਚੌਥਾ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਸੰਘ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਸੀ। ਤਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਖਾਣਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ, ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਕਈ ਪਰਿਵਾਰ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਖਿਲਾਇਆ ਪਿਲਾਇਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੀਵਨ ਭਰ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਖਾਣ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇੰਜ ਹੀ ਮੈਂ ਖਾਂਦਾ ਸੀ।

ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਹਿਣਗੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕੋਈ ਚੀਜਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਇੰਨੇ ਪਿਛਲੇ 25 ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਮੈਨੂੰ , ਤਾਂ ਇਹ ਚਾਰ ਚੀਜਾਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ , ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੈਂ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਫੈਮਿਲੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਟੀਚਰਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ – ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਬੰਗਲੁਰੂ ਆਏ ਸਨ ਸਟਾਰਟਅਪ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਰਹੇ ਸਨ and your last meeting of the night ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸਨ and they told us ਦੀ you have 15 minutes along with him but ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਬੈਠੇ ਸਨ, and ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਉਦੋਂ ਵੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਵਾਲ ਹੀ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ! I think it is easier to ask questions than give answers . ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਹ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸਨ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ if you have to think ki there is some category of people and some age of people in society ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡਾ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਸਟ੍ਰੌਗ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਏਜ ਗਰੁੱਪ ਡਿਫਾਇਨ ਕਰ ਸਕੇ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਹੋਵੋਗੀ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ by n large ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਭਾਈ ਨਰੇਂਦਰ ਭਾਈ ਨੂੰ ਲੱਭਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਥੇ ਲੱਭੋਗੇ ਯਾਰ 15-20 ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਠਹਾਕੇ ਮਾਰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਉਹ। ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਛਵੀ ਸੀ ਮੇਰੀ, ਤਾਂ ਇਸ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹਰ ਖੇਤਰ ਤੋਂ ਹਰ ਉਮਰ ਤੋਂ ਦੂਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਨੈਕਟ ਵਾਲਾ ਸ਼ਬਦ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ ਪਰਫੈਕਟ ਉੱਤਰ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਲੇਕਿਨ ਦੂਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਪੀਪਲ ਲਾਈਕ ਜਿਡੂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਮੂਰਤੀ a lot of very evolved thinkers ਉਹ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਹੈ। somebody coming from that the school of thought into political ਜਿਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਹੈ, ਉਹ ਪਾਲਿਟਿਕਸ ਵਿੱਚ ਉਹ same ਆਡੀਓਲੌਜ਼ੀ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਕੇ ਆ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਦੇਖੋ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਹ ਤਾਂ ਆਲਸੀਪਣ ਹੋਵੇਗਾ। ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਫਿਲੋਸਪੀ ਵਗੈਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ। ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਗੈਰ ਜਿੰਮੇਦਾਰਾਨਾ ਵਿਵਹਾਰ ਜੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਂਝ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਮੇਰਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕੋਈ ਫਿਲੋਸਪੀ ਮੈਨੂੰ ਗਾਈਡ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਅਜਿਹਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਠੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨੰਬਰ ਲਿਆਏਗਾ, ਲਿਆਏਗਾ, ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਕਿਉਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਰਾਂ। ਦੂਸਰਾ ਮੈਂ ਸਬ ਬਾਂਦਰ ਦਾ ਵਪਾਰੀ ਵਰਗਾ ਸੀ ਜੀ , ਜੋ ਹੱਥ ਲਗੇ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਛੂਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਮੰਨੀਏ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕੰਪਟੀਸ਼ਨ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਜਾਵਾਂਗਾਂ, ਨਾਟਕ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਉਤਰ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਭਾਵ ਇਹ ਚੀਜਾਂ ਮੈਂ ਸਹਿਜ ਰੂਪ ਨਾਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਇਥੇ ਇਕ ਮਿਸਟਰ ਪਰਮਾਰ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਇਕ ਟੀਚਰ ਸਨ, ਵੱਡੇ ਭਾਵ ਉਹ ਪੀਟੀ ਟੀਚਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਸ਼ਾਇਦ ਫਿਜੀਕਲ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਵਾਲੇ ਟੀਚਰ ਨੂੰ। ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਇਥੇ ਇਕ ਹਵੇਲੀ ਵਿੱਚ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਅਖਾੜਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਇੰਸਪਾਇਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੈਗੂਲਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਮਲਖੰਬ ਸਿੱਖਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਉਸ ਸਮੇਂ। ਕੁਸ਼ਤੀ ਸਿੱਖਦਾ ਸੀ। ਕੁਸ਼ਤੀ ਅਤੇ ਮਲਖੰਬ ਜੋ ਲਕੜੀ ਦਾ ਇਕ ਵੱਡਾ ਪਿੱਲਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸ ‘ਤੇ ਜੋ ਖਾਸਕਰ ਕੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮਲਖੰਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਭਾਵ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਸੁਗਠਿਤ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਲਈ ਉੱਤਮ ਐਕਸਰਸਾਈਜ਼ ਹੈ। ਉਹ ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਲ ਖੰਬੇ ‘ਤੇ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਯੋਗਾ ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਲ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਸਵੇਰੇ 5.00 ਵਜੇ ਉੱਠ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੀ ਕੁਝ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਖਿਡਾਰੀ ਨਹੀਂ ਬਣਿਆ ਠੀਕ ਹੈ, ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਕੀਤਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ, ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਰਿਹਾ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਕੀ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕੋਈ ਚੀਜਾਂ ਹਨ ਜੋ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਾਲੀਟੀਸ਼ਅਨ ਦੇ ਲਈ ਟੇਲੈਂਟ ਮੰਨੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੰਟਰਪ੍ਰੋਨਿਊਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਜਦ ਕੋਈ ਕੰਪਨੀ ਸਟਾਰਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਇੰਹੇਰੇਂਟਲੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਟੇਲੈਂਟ ਚਾਹੀਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਵਧੀਆ ਮਾਰਕਟਿੰਗ ਕਰੇ, ਕੋਈ ਵਧੀਆ ਸੇਲ ਕਰੇ, ਕੋਈ ਵਧੀਆ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ ਜੋ ਪ੍ਰੋਡਾਕਟ ਡਵੈਲਪ ਕਰੇ। ਅਗਰ ਕਿਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਅੱਜ ਪਾਲੀਟੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਟੇਲੈਂਟਸ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀ ਪਰਖ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਜਿਹਾ ਕੇ ਇਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਦੋ ਚੀਜਾਂ ਅਲੱਗ-ਅਲੱਗ ਹਨ, ਪਾਲੀਟੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣਨਾ ਉਹ ਇਕ ਪਾਰਟ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾਲਿਟਿਕਸ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋਣਾ ਉਹ ਦੂਸਰੀ ਚੀਜ ਹੈ, ਤਾਂ ਦੋ ਅਲੱਗ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ। ਤਾਂ ਇੱਕ ਤਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ, ਦੂਸਰਾ ਹੋਣਾ ਹੈ ਸਫਲ ਹੋਣਾ, ਮੈਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਡੇਡੀਕੇਸ਼ਨ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਕਮਿਟਮੈਂਟ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜਨਤਾ ਦੇ ਸੁੱਖ-ਦੁੱਖ ਦੇ ਤੁਸੀ ਸਾਥੀ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀ ਐਕਚੂਅਲੀ ਵਧੀਆ ਟੀਮ ਪਲੇਅਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਤੁਸੀ ਇਹ ਕਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਤੀਸ ਮਾਰ ਖਾਂ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚਲਾਵਾਗਾਂ ਅਤੇ ਦੌੜਾਵਾਗਾਂ, ਸਾਰੇ ਮੇਰਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨਣਗੇਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਸਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਚੱਲ ਜਾਵੇ, ਚੋਣ ਜਿੱਤ ਜਾਵੇ ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਸਫਲ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਬਣੇਗਾ ਇਹ ਗਰੰਟੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਤੇ ਦੇਖੋ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਜੋ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਵਿਵਾਦ ਵੀ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਦੋ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਅੰਦੋਲਨ ਚੱਲਿਆ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਰਗਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਜੁੜੇ, ਲੇਕਿਨ ਸਾਰੇ ਪਾਲਿਟਿਕਸ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਏ, ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਖਾਦੀ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਬਾਲਗ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਟ੍ਰਾਈਬਲ ਦੀ ਭਲਾਈ ਦੇ ਲਈ, ਅਜਿਹੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਏ। ਲੇਕਿਨ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋਇਆ ਅੰਦੋਲਨ ਸੀ ਆਜਾਦੀ ਦਾ ਅੰਦੋਨਲ, ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਜਬਾ ਸੀ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਾਉਣ ਦੇ ਲਈ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੋ ਹੋਵੇਗਾ ਮੈਂ ਕਰਾਂਗਾ। ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਵਿੱਚ ਇਕ ਲੋਟ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਦੇਖੀਏ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨ੍ਹੇ stalwarts ਲੀਡਰਸ ਸਨ, ਉਹ ਆਜਾਦੀ ਦੀ ਜੰਗ ਤੋਂ ਨਿਕਲੇ ਹੋਏ ਲੀਡਰਸ ਸਨ। ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਚ, ਉਨ੍ਹ. ਮੈਚਿਊਰਿਟੀ ਉਸਦਾ ਅਲੱਗ ਹੈ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਅਲੱਗ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ behaviour ਦੀਆਂ ਜੋ ਚੀਜਾਂ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ ਉਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਬਹੁਤ ਸਮਰਪਿਤ ਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਹੈ ਕਿ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਨਿਰੰਤਰ ਵਧੀਆ ਲੋਕ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਿਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ, ਅੰਬੀਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ। ਅਗਰ ਮਿਸ਼ਨ ਲੈ ਕੇ ਨਿਕਲੇ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਥਾਨ ਮਿਲਦਾ ਜਾਵੇਗਾ, ਅੰਬੀਸ਼ਨ ਤੋਂ ਉਪਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਮਿਸ਼ਨ, ਫਿਰ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰ ਸਮਰੱਥਾ ਹੋਵੇਗੀ।

ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਅੱਜ ਦੇ ਯੁੱਗ ਦੇ ਨੇਤਾ ਦੀ ਜੋ ਤੁਸੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਦੇਖਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਮਹਾਤਮਾ ਜੀ ਕਿਥੇ ਫਿਟ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਪਰਸਨੈਲਿਟੀ ਵਾਈਜ਼ ਸ਼ਰੀਰ ਦੁਬਲਾ ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਆਰੇਟਰੀ ਨਾ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਉਹ ਲੀਡਰ ਬਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੀ ਕਾਰਨ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਜੋ ਤਾਕਤ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਖੜਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਜੋ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਇਹ ਜੋ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲ ਕੈਟੇਗਰੀ ਵਿੱਚ ਪਾਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਦਾ ਰੂਪ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਲੱਛੇਦਾਰ ਭਾਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਇਹ ਕੁਝ ਦਿਨ ਚੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾੜੀਆਂ ਵੱਜ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਲੇਕਿਨ ਅਲਟੀਮੇਟਲੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਘੱਟ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਸਰਾ ਮੇਰਾ ਮਤ ਹੈ ਕਿ ਭਾਸ਼ਨ ਕਲਾ ਆਰੇਟਰੀ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਮਿਊਨੀਕੇਸ਼ਨ, ਤੁਸੀ ਕਮਿਊਨੀਕੇਟ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀ ਦੇਖਿਆ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਵੀ ਉੱਚਾ ਡੰਡਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ, ਲੇਕਿਨ ਅਹਿੰਸਾ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਕੰਟ੍ਰਾਸਟ ਸੀ, ਲੇਕਨ ਕਮਿਊਨੀਕੇਟ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਜੀ ਨੇ ਕਦੇ ਟੋਪੀ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨੀ ਲੇਕਿਨ ਦੁਨੀਆਂ ਗਾਂਧੀ ਟੋਪੀ ਪਹਿਨਦੀ ਸੀ, ਕਮਿਊਨੀਕੇਸ਼ਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਸੀ, ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦਾ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਖੇਤਰ ਸੀ ਪੋਲਟਿਕਸ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਰਾਜ ਵਿਵਸਥਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਚੋਣ ਨਹੀਂ ਲੜੇ ਸਨ, ਉਹ ਸੱਤਾ ‘ਤੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਲੇਕਿਨ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੋ ਜਗਾ ਬਣੀ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਰਾਜਘਾਟ ਰੱਖਿਆ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਹੋਰ ਸਰ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣੇ ਕਿਹਾ ਹੈ, ਇਹ ਅੱਜ ਦੇ ਪੂਰੇ ਕਨਵਰਸੇਸ਼ਨ ਦਾ ਪੁਆਇੰਟ ਸਾਡੇ ਲਈ ਇਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ we want to tell young people keep think of politics as entrepreneurship and what I am hoping is at the end of this. 10000 smart young Indians get motivated by your life, get inspired to try and the be politician in India.

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਲਾਲ ਕਿਲੇ ਤੋਂ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਇੱਕ ਲੱਖ ਅਜਿਹੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਅਤੇ ਮੈਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਲੈਣਾ, ਪਾਉਣਾ, ਬਣਨਾ, ਇਹ ਜੇਕਰ ਮਕਸਦ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੀ। entrepreneur ਦੇ ਕੋਲ ਜੋ ਪਹਿਲੀ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਗ੍ਰੋ ਕਰਨ ਦੀ, ਇਥੇ ਪਹਿਲੀ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖਪਾ ਦੇਣ ਦੀ, ਜੋ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਦੇਣ ਦੀ, ਉਥੇ ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਕੰਪਨੀ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨ ਉਹ ਨੰਬਰ ਵਨ ਕਿਵੇਂ ਬਣੇ, ਇਥੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਨੈਸ਼ਨ ਫਸਟ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਫਰਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਵੀ ਨੈਸ਼ਨ ਫਸਟ ਦੀ ਸੋਚ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਹੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਜੀਵਨ ਸਰਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੀ, ਜੋ ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਸੀਬ ਵਿੱਚ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੋਣਗੇ ਮੈਂ ਉਸ ‘ਤੇ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਇਥੇ ਇੱਕ ਅਸ਼ੋਕ ਭੱਟ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਵਰਕਰ ਸਨ, ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ, ਕਈ ਵਾਰ ਮਨਿਸਟਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਗੱਡੀ ਵਗੈਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਲੈਂਡਲਾਈਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ 3.00 ਵਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੋ, ਅੱਧੀ ਘੰਟੀ ਤੋਂ ਉਹ ਫੋਨ ਚੁੱਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਭਾਈ ਦੇਖੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੇਕਿਨ ਸਾਡੇ ਇਥੇ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਰਾਜਕੋਟ ਹਾਈਵੇ ‘ਤੇ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਬਗੋਦਰਾ (ਅਸਪੱਸ਼ਟ) ਕਰਕੇ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹਫਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਭਾਈ ਇਥੇ ਵੱਡਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਸ਼ੋਕ ਭੱਟ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਅੱਛਾ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਆਪ ਗੱਡੀ ਵਗੈਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਫੜ ਲੈਣਗੇ, ਟਰੱਕ ਫੜ ਲੈਣਗੇ, ਜਿੰਦਗੀ ਪੂਰੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਿਊਂਦੇ ਸਨ।

ਨਿਲਿਖ ਕਾਮਥ- Are you also saying that ਕੋਈ ਨੌਜਵਾਨ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਸੋਚੇ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਬਟ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਆਉਣ ਮੈਂ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣ ਕੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣਨਾ ਹੈ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਮੈਂ ਐੱਮਐੱਲਏ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਾਰਪੋਰੇਟਰ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਐੱਮਪੀ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਕੈਟੇਗਿਰੀ ਹੈ ਜੀ। ਪੋਲੀਟਿਕਸ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਚੋਣ ਲੜਨਾ ਹੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ ਲੜ ਲਵੋ, ਕੰਮ ਤਾਂ ਹੈ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣਾ, ਚੋਣ ਤਾਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਜਿੱਤਣ ਦੇ ਲਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਜਿਉਂਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਜੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋੜਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਹਨ ਅੱਜ ਵੀ ਹਨ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਅਗਰ ਤੁਸੀਂ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦੇ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰੋ, ਜੋ ਯੰਗ ਹਨ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਅਜਹਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ like you see that much potential in anybody.

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਬਹੁਤ ਲੋਕ ਹਨ ਜੀ, ਬਹੁਤ ਲੋਕ ਹਨ ਅਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਖਪ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਦਿਨ ਰਾਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮਿਸ਼ਨ ਮੋਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੀ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਕੋਈ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਮੈਂ ਨਾਮ ਲਵਾਗਾਂ ਤਾਂ ਕਈਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਨਿਆਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਅਨਿਆਂ ਨਾ ਕਰਾਂ, ਦੇਖੋ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਈ ਨਾਮ ਹਨ, ਕਈ ਚਿਹਰੇ ਹਨ, ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਰੀਕੀਆਂ ਮੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਹਨ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ, feeling for them ਉਹ empathy, sympathy ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਚਾਈਲਹੁੱਡ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਨ which made you like that.

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਮਤਲਬ।

ਨਿਖਿਲ ਕਾਮਥ- ਮਤਲਬ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਜਦ ਤੁਸੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ it’s not about you, you are secondary ਜੋ ਲੋਕ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਪੋਲਿਟੀਸ਼ੀਅਨ ਹੋ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਚਾਈਲਡਹੁੱਡ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾਂ ਨਾਲ।

ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ- ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ ਹੈ, ਹਾਲਾਤ ਨੇ ਬਣਾਇਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਾਰ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਲੱਗ ਮੇਰੀ, ਮੇਰਾ ਬਚਪਨ ਬੀਤਿਆ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੀ, ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਲ ਸਭ ਵੱਡੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਸੀ, ਮੁਸੀਬਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜੋ ਮੈਂਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਮੁਸੀਬਤ ਨੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਰਾਜ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਮਾਤਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਘੜਾਂ ਲੈ ਕੇ ਦੋ-ਦੋ ਤਿੰਨ-ਤਿਨ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪਾਣੀ ਲੈਣ ਜਾਂਦੇ ਦੇਖਿਆ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਜਾਦੀ ਦੇ 75 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਕੀ ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੰਵੇਦਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਮੇਰੀ ਇਹ ਐਕਟੀਵਿਟੀ ਹੈ।